* Του Πέτρου Ιωάννου
Πολύ θα ’θελα τυφλά και άκριτα να πιστεύω και να εμπιστεύομαι απόλυτα το ένστικτο των πολιτών, μα τα δείγματα γραφής και τώρα και παλιά άλλα δείχνουν.
Εκ πρώτης όψεως, φάνηκε ο μεν Τσίπρας να θεωρεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ τη λαϊκή ετυμηγορία για τις πομπές του όπως θα ‘λεγαν στον κάμπο.
Φάνηκε να θέλει ''ζεστό και σε φόρμα'' το εκλογικό σώμα στην ουσία όμως το κούρασε, το εξαγρίωσε και το εξαχρείωσε.
Οι μισοί αρνήθηκαν το δούλεμα και απήχαν, ενώ οι άλλοι μισοί ήρθαν ενώπιον της κάλπης, μάλλον από συνήθεια και αγγαρεία, παρά από καθήκον και χρέος...
Άλλωστε στη μικρή προεκλογική περίοδο μόλις 2 εβδομάδων, καινοφανές και τούτο, κανένα τους δεν ακούσαμε να μιλά για πρόγραμμα, για εξωτερικό και εσωτερικό χρέος, ούτε καν για το αναγκαστικό (τριπλό κατά Αλέξη Μητρόπουλο μνημόνιο αφού περιλαμβάνει και το πρώτο και το δεύτερο) ευρωπρόγραμμα.
Προφανώς και το διακύβευμα ήταν οι καρέκλες για εκείνους καθώς και οι μισθοί και η συντάξεις για ένα μεγάλο μέρος των εκλογέων (που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τις σώσουν)
Όμως για κείνους που απειλούνται άμεσα από το φάσμα της ανεργίας ή είναι ήδη άνεργοι, ποιό ήταν και είναι το διακύβευμα; Τι έχουν να κερδίσουν από αυτούς και τι έχουν να χάσουν; Πώς μπορούν να στηριχτούν πάνω τους και τι να προσμένουν;
Λέμε συνήθως ότι για αυτήν την ηττοπάθεια, τον φόβο, την κουτοπονηριά, την, παντί τρόπω επιβίωση, τη φοροδιαφυγή κι άλλα, ίσως να φταίνε τα 400 χρόνια τουρκοκατοχής. Κι όμως, όπως τραγουδά και ο Διονύσης Σαββόπουλος στα ''τραπεζάκια έξω '': ''...των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλους γαλαξίες'' . Όντως εκείνα τα χρόνια συνέρχονταν, εκλέγαν δημογέροντες κατ' έτος μάλλον, στα σκαλιά των εκκλησιών, λογοδοτούσαν οι προύχοντες κ.ο.κ. Μια όαση στην εν γένει σκληρή κατοχή.
Αργότερα κατά την διάρκεια της επανάστασης παρά τους δύο αιματηρούς εμφυλίους συμφώνησαν στην εκλογή Καποδίστρια ο οποίος οικοδόμησε μέσα από τις στάχτες κράτος το οποίο και διπλασίασε και θα εδραίωνε με ντόπιο νόμισμα τον φοίνικα. Δεν άρεσε όμως στους Άγγλους και τον ξεπάστρεψαν. Μετά τη δολοφονία του οι Βαυαροί και οι δυναστείες της βασιλείας ταλαιπώρησαν τον τόπο επί δεκαετίες.
Αναρωτιέται ο Ευάγγελος Παπανούτσος και μαζί του κ εγώ, γιατί αυτή η εκ μέρους μας εχθρότητα προς το κράτος και την περιουσία του; Μήπως δεν ήταν ποτέ ελληνικό στην ουσία; Μήπως μας αντιμετώπιζαν και μας αντιμετωπίζουν ακόμη, ως υπηκόους και όχι ως πολίτες; Παρατηρούμε όλοι μια ιδιότυπη κόντρα απέναντι στο νόμο και μια τάση για το αυθαίρετο.
Μήπως ψηφίζουμε, όπως όπως, και για να κατηγορήσουμε... καταστάσεις. Το δυσεπίλυτο αυτό κουβάρι ίσως το ξεδιαλύνουμε σε επόμενο σημείωμα.
* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν εκπαιδευτικός και υποψήφιος βουλευτής του Ε.Πα.Μ.
