...Τώρα το θέμα είναι τι προσδοκούμε εμείς από το λαοπρόβλητο Ομπάμα. Εμείς, που τόσο πολύ χαρήκαμε την εκλογή του στο προεδρικό αξίωμα - όπως και τόσοι άλλοι ανά τον κόσμο άλλωστε - και εμείς που οι προεδρικές του τοποθετήσεις έχουν προκαλέσει ένα κλίμα συγκρατημένης αισιοδοξίας ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Και όταν λέμε «θα πάνε καλύτερα», μιλάμε για τη βελτίωση των διμερών σχέσεων, ως βάση, και από κει και πέρα την ευνοϊκότερη αντιμετώπιση ανοιχτών εθνικών θεμάτων, την επίλυση των οποίων χρόνια προσδοκούμε αλλά δεν βλέπουμε. Και αφού η επίλυσή τους περνάει από τις αμερικανικές πόρτες και αυτό προ πολλού το έχουμε αποδεχτεί, η βελτίωση των διμερών σχέσεων μπορεί να αποτελέσει... βάση διαπραγμάτευσης για καλύτερες εξελίξεις στο μέλλον. Άλλωστε, ναι μεν, η γενική θεώρηση ήταν ότι υπήρχε μεγαλύτερη πρόσβαση στο επιτελείο τού αποχωρούντος Αμερικανού προέδρου και... διαπροσωπικές σχέσεις της Ελληνίδας ΥΠΕΞ, αλλά... Αλλά η πορεία των πραγμάτων απέδειξε ότι οι σχέσεις Ελλάδας-ΗΠΑ, στη δεύτερη κυρίως θητεία Μπους, ακροβατούσαν σε τεντωμένο σχοινί. Να μην ξεχνάμε ότι με το «καλημέρα σας», όταν επανεξελέγη για δεύτερη φορά ο Μπους, το πρώτο πράγμα που έκανε (κυριολεκτικά όμως), ήταν να αναγνωρίσει ως «Μακεδονία» τα Σκόπια. Ε, από κει και πέρα ήταν φυσικό και επόμενο η εξέλιξη των διμερών σχέσεων, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε να διατηρηθούν τα προσχήματα, να είναι δυσοίωνη και να χαρακτηρίζεται από εντάσεις και σκαμπανεβάσματα. Όχι ότι δεν έχουμε και άλλα σημεία διαφορών και αντιλήψεων, αλλά η «όξυνση» περιστράφηκε κυρίως γύρω από το Σκοπιανό, με αποκορύφωμα βεβαίως την εξέλιξη του Βουκουρεστίου, η οποία οριοθέτησε εντέλει και το ύφος των σχέσεων της κυβέρνησης Καραμανλή με την κυβέρνηση Μπους. Ακολούθησε η «ωμή παρέμβαση» - αυτή που μάθαμε, γιατί βεβαίως έχουν υπάρξει και άλλες στο παρελθόν - στο περίφημο «σχέδιο Νίμιτς» - ο λόγος το λέει - αλλά και ο αποκλεισμός τής Ελλάδας από την κατάργηση της βίζας. Κίνηση που εκλήφθηκε και ήταν ενδεικτική του... χολώματος που είχε ο Μπους με την ελληνική πλευρά. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι μεταξύ των στόχων που είχε θέσει για να... εξασφαλίσει την πολιτική του υστεροφημία προς τα έξω, ο ένας ήταν να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, ενώ ένας ακόμη ήταν η επίλυση του Μεσανατολικού. Αφού αιματοκύλησε το Αφγανιστάν και εν συνεχεία το Ιράκ, ήθελε να φύγει αφήνοντας πίσω τη σφραγίδα του ειρηνοποιού. Απέτυχε παταγωδώς και στα δύο. Και απέτυχε και γενικώς, εδώ που τα λέμε, ως Πρόεδρος κατά γενική ομολογία και γενική χαρά που αποχωρεί από το οβάλ γραφείο τού Λευκού Οίκου.
Εμείς, λοιπόν, προσδοκούμε από τον Ομπάμα βελτίωση του κλίματος, όπως ανέφεραν τόσο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και ο πρωθυπουργός στις συγχαρητήριες επιστολές που απέστειλαν στον νέο Πρόεδρο. Και βεβαίως η ελληνική διπλωματία αναζητά σημεία πρόσβασης στο περιβάλλον του Ομπάμα, στο οποίο δεν υπάρχουν προσβάσεις μέχρι στιγμής. Εκτός από τον «μεταβατικό» που είναι Ελληνοαμερικανός και μπορεί να αποτελέσει ένα καλό σημείο... εκκίνησης.
Στο παρασκήνιο, και μέσω της Ομογένειας, η Αθήνα προσπαθεί να κινήσει τα νήματα, προκειμένου να υπάρξει το συντομότερο δυνατόν συνάντηση κορυφής μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον, την οποία, εξάλλου, και επισήμως ζήτησε ο Καραμανλής στην επιστολή που έστειλε στον Ομπάμα.
Πλεονέκτημα αποτελεί πάντως για την ελληνική πλευρά ότι από τις αρχές τού νέου έτους αναλαμβάνει την προεδρία του ΟΑΣΕ και ως εκ τούτου εξ ανάγκης μπορούμε να πούμε η Ελλάδα θα αποτελέσει απευθείας συνομιλητή με τις ΗΠΑ, κυρίως για το θέμα του Καυκάσου.
Να δούμε λοιπόν πώς θα εξελιχθούν τελικά τα πράγματα και αν οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» Ομπάμα για το Κυπριακό, τα Σκόπια και το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχουν αντίκρισμα. Διότι άλλο «υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ» και άλλο «πρόεδρος των ΗΠΑ». Τελείως άλλο!
