Μια σοφή κινεζική παροιμία λέει: «Εάν θέλεις να κερδίσεις σε ένα χρόνο να καλλιεργήσεις σιτηρά, σε δέκα να φυτέψεις δέντρα και σε εκατό μόρφωσε το λαό». Αυτή η παροιμία πιστεύω είναι κατανοητή και τόσο ουσιαστική, που δεν χρειάζεται καμιάς περαιτέρω επεξήγησης για τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει η παιδεία στην ανάπτυξη της χώρας μας σε όλους τους τομείς.
Από τη μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα έχουν γίνει πάνω από δέκα εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, απ’ όλες τις κατά καιρούς κυβερνήσεις, και τριάντα τέσσερα χρόνια μετά βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν και με την Παιδεία κυριολεκτικά να έχει πέσει όχι σε άγρυπνο κώμα, αλλά να είναι πτώμα. Η μόνη προσπάθεια που είχε θετική εξέλιξη ήταν η εισαγωγή της δημοτικής γλώσσας, με πρωτεργάτες διαφορετικού πολιτικού φάσματος άντρες, τους αείμνηστους Γεώργιο Ράλλη και Ευάγγελο Παπανούτσο.
Προβλήματα και μάλιστα οξυμένα στην Παιδεία σίγουρα υπάρχουν σε όλα τα επίπεδα και εάν ως λαός δεν σκύψουμε έμπρακτα πάνω σε αυτά και δεν κάνουμε, έστω και καθυστερημένα, όλες εκείνες τις αναγκαίες βαθιές τομές από το Νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο, τότε η χώρα μας θα παραμείνει για πάντα μια καθυστερημένη, μίζερη, υποανάπτυκτη, βαλκανική και έξω από τις λοιπές ανεπτυγμένες, ως χώρα δεύτερης ταχύτητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον όλων μας και μάλιστα αυτών των παιδιών, που κάθε τόσο, λίγο και λιγάκι και για ψύλλου πήδημα επιδίδονται με τόση ευκολία στην ψευτοεπαναστατική τους γυμναστική.
Βλέπουμε, επομένως, τη νεολαία μας, το μέλλον της χώρας μας, να συνηθίζει από την τρυφερή ηλικία των 14-16 χρόνων να μη σέβεται τους δασκάλους τους, να απειθαρχούν στους νόμους του κράτους, να υιοθετούν την αναρχία, να καταργούν κάθε έννοια έννομης τάξης, να ρημάζουν και να καταστρέφουν τα πάντα και στο τέλος να παριστάνουν και τους ήρωες και, σε τελευταία ανάλυση, να μη δίνουν λόγο σε κανέναν και πουθενά και να μην υπόκεινται απολύτως σε κανέναν έλεγχο και σε καμία συνέπεια. Από την άλλη πλευρά, τα θεσμικά όργανα, που είναι ταγμένα από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους να περιφρουρούν την έννομο τάξη και να προστατεύουν την περιουσία του Δημοσίου και των κατοίκων, να σιωπούν, να ποιούν τη νήσσα, να μην παίρνουν θέση, να λάμπουν διά της απουσίας τους και «Γαία πυρί μιχθήτω».
Τις πταίει, λοιπόν, και κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα τελευταία 20 χρόνια παρακολουθούμε σε επανάληψη (video) αυτό το βαρετό έργο με τους ίδιους πρωταγωνιστές και το ίδιο πάντα σενάριο; Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν ή ο βασιλιάς είναι γυμνός και εμείς τον βλέπουμε έφιππο με τη μεγάλη στολή του ή ως κοινωνία έχουμε πάθει παράκρουση και βρισκόμαστε σε βαθύ λήθαργο, που είναι και το πιθανότερο.
Το φαινόμενο των καταλήψεων ως μορφή αγώνα πρέπει να σταματήσει, είναι ξεπερασμένο και αναποτελεσματικό και το μόνο που κάνει και επιτυγχάνει είναι να συσκοτίζει τα υπαρκτά προβλήματα της Παιδείας, παρά να τα φωτίζει. Δυστυχώς και αυτό οφείλουν να το εξηγήσουν στους μαθητές οι γονείς και οι δάσκαλοί τους, ότι αυτού του είδους οι κινητοποιήσεις είναι η ταφόπλακα των όποιων ονείρων τους.
Υπενθυμίζω ότι οι εκπαιδευτικές ημέρες ενός σχολικού έτους είναι μόνο 142 και είναι κρίμα ετσιθελικά, με τσαμπουκά και με τόση απερισκεψία να τις μειώνουμε με αυτόν τον παραλογισμό.
Τελειώνω πάλι με μια άλλη κινεζική παροιμία που λέει: «Εάν σου ζητήσει κάποιος ψάρι, μην του δώσεις, γιατί θα σου ξαναζητήσει. Μάθε του να ψαρεύει, για να μην σου ξαναζητήσει ποτέ στη ζωή του και το σπουδαιότερο ποτέ του να μην πεινάσει».
