Μμμμ μάλιστα! Φεύγει ο Μπους, σου λέει «τι δώρο να τους κάνω να με θυμούνται; Ας τους αποκλείσω από τη free μετάβαση στις Η.Π.Α. και ας τους αφήσω να παιδεύονται με τις βίζες. Διότι, κάθε φορά που θα πηγαίνουν να βγάλουν μία και θα μπλέκουν με τη γραφειοκρατία, θα με σιχτιρίζουν και θα με θυμούνται»!
Ορθή, πολύ ορθή σκέψη. Σας διαβεβαιώ ότι έτσι θα γίνεται ακριβώς, διότι πρόσφατα αναγκάστηκα να μπω στη βάσανο να βγάλω βίζα για Η.Π.Α. και το τι χαρτί συμπλήρωσα δεν λέγεται. Δεν αναφέρομαι καν στο παράβολο που πλήρωσα στην τράπεζα, γύρω στα 90 ευρώ (και αυτό γιατί το δολάριο περνά... ξεφτιλισμένες εποχές, άλλως θα ’ταν περισσότερο). Και δεν αναφέρομαι καν στο γεγονός ότι επειδή η βίζα μου εκδόθηκε για επαγγελματικούς λόγους, αν θέλω να πάω ιδιωτικώς, πρέπει να βγάλω άλλη βίζα, τουριστική, να πληρώσω άλλο νταβατζιλίκι και να υποστώ εκ νέου όλη τη γραφειοκρατική και λοιπή ταλαιπωρία. Μ’ αρέσει δε ότι όταν μπήκα στη διαδικασία για την έκδοσή της «παρηγοριόμουν» με τη σκέψη ότι οσονούπω θα καταργηθεί και, τέλος πάντων, αν χρειαστεί να ξαναπάω, δεν θα το ξαναπεράσω.
Αφού, που λέτε, συμπληρώσει ο όποιος ατυχής όλη τη χαρτούρα που χρειάζεται, πρέπει να πάει να παρουσιαστεί και αυτοπροσώπως, για να βγάλει τη βίζα. Και αυτό γίνεται στην Αθήνα μόνο. Παλιά γινόταν και στο Προξενείο στη Θεσσαλονίκη, αλλά τώρα το έκοψαν. Αν, λοιπόν, έχεις τη διπλή ατυχία να είσαι και από επαρχία, πρέπει να τα μαζέψεις και να πας στην Αθήνα. Και όχι για μία μέρα, αλλά για δύο. Διότι τη μία μέρα περνάς τον έλεγχο και την άλλη μέρα παίρνεις τη βίζα. Και αν για κάποιο λόγο δεν μπορείς να διαθέσεις δύο μέρες γι’ αυτή τη δουλειά, τότε πρέπει να επινοήσεις διάφορες αλχημείες, να επιστρατεύσεις γνωστούς και φίλους, να τους δώσεις το ειδικό χαρτάκι ή να πληρώσεις κούριερ για να σου το φέρει το διαβατήριο με τη βίζα.
Πας, λοιπόν, εκεί, δεν λέω, ευγενικοί είναι οι άνθρωποι, και κάθεσαι στην ουρά, όπως στις τράπεζες, με το χαρτάκι στο χέρι και περιμένεις ν’ ανάψει το νούμερό σου να πας. Πας εκεί, σε ένα είδος «γκισέ» και σου παίρνουν δακτυλικά αποτυπώματα και από τα 10 δάκτυλα των χεριών. Από τα δάκτυλα των ποδιών δεν παίρνουν ακόμη - οπότε αν σας τύχει δεν είναι απαραίτητο να έχετε κάνει ποδόλουτρο - αλλά πολύ φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε και ’κεί. Μετά, αφού σε αποτυπώσουν, σου κάνουν διάφορες ερωτήσεις, ενώ προηγουμένως έχεις συμπληρώσει και ολόκληρο ερωτηματολόγιο, όπου, μεταξύ άλλων, απαντάς: αν είσαι τρομοκράτης, εγκληματίας, έμπορος ναρκωτικών και όλα αυτά τα... εκλεκτά «επαγγέλματα». Και να πεις εσύ ότι δεν είσαι, αυτοί, φυσικά, με το αποτύπωμα, εν συνεχεία, αν είσαι σεσημασμένος, σε βρίσκουν και... Γι’ αυτό αργούν και μία μέρα οι διαδικασίες για να περάσουμε τον έλεγχο. Ε, αφού συμβούν όλα αυτά, έρχεται κάποια στιγμή που την παίρνεις την πολυπόθητη βίζα στα χέρια μαζί με τα νεύρα σου που έχουν γίνει σχοινιά.
Αυτό, λοιπόν, λέγαμε ότι θα το γλιτώσουμε. Ότι θα μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε στις Η.Π.Α. όπως και τόσοι άλλοι, διότι, σε γενικές γραμμές, μπορεί να είμεθα «έθνος ανάδελφον», αλλά δεν είμεθα έθνος εγκληματιών και τρομοκρατών. Αλλά... όχι! Διότι χθες οι Η.Π.Α. ... μετά λύπης τους (λέμε τώρα) μας ανακοίνωσαν ότι η Ελλάδα... εξαιρείται από τις χώρες εκείνες για τις οποίες δεν θα ισχύει πλέον η βίζα και θα συνεχίσουν κανονικά να μας... βυζαίνουν (και οικονομικά), προκειμένου να επισκεφτούμε τη χώρα. Με αποτέλεσμα να αντιδράσει σχετικά έντονα η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία είπε ότι η Ελλάδα δεν συνηθίζει και δεν δέχεται πιέσεις από φίλους και... φίλες χώρες. Και όπου εμείς αυτήν την άρνηση των Η.Π.Α. την ερμηνεύσαμε (και λάθος δεν κάναμε) ως ένδειξη πίεσης και δυσαρέσκειας της αμερικανικής πλευράς, σε σχέση με το ελληνικό βέτο στο Βουκουρέστι και τη, σε εξέλιξη βρισκόμενη, διαπραγμάτευση.
Δεν πειράζει. Καλή καρδιά. Καλύτερα να μπαίνουμε στο βάσανο της βίζας, παρά να την... ανταλλάξουμε με υποχωρήσεις Σκοπιανού τύπου.
Πάντως, έτσι για την ιστορία, και μιας και στο χθεσινό σχόλιο έλεγα ότι οι Σκοπιανοί θα απορρίψουν και τη νέα πρόταση Νίμιτς, τελικά αυτό ακριβώς έκαναν. Και μάλιστα, η απάντηση ήρθε από το μετριοπαθή πρόεδρο. Και... έπεται συνέχεια.
