Όλοι κάθονται και λένε για τα... πάθια των εργαζομένων στην Ολυμπιακή. Αυτόν τον έρμο τον υπουργό και τα δικά του... πάθια, κάθησε να σκεφτεί κανείς; Όχι γιατί πρέπει να είμαστε δίκαιοι, άμα είναι να το παίζουμε συμπονετικοί, να το παίζουμε με όλους.
Κάθησε να τον σκεφτεί κανείς αυτόν τον Χατζηδάκι, που κάθησε κι έγραψε 8 χιλιάδες και κάτι ψιλά επιστολές και άνοιξε προσωπική αλληλογραφία με όλους τους εργαζομένους; Που του πιάστηκε το χέρι του ανθρώπου να γράφει και να γράφει: «Αγαπητέ Γιώργο», «Αγαπητέ Θανάση», «Αγαπητή Σπυριδούλα» κ.λπ., κ.λπ.; Αυτή την κούραση τη σωματική και την πνευματική κάθησε να τη σκεφτεί κανείς; Όχι βέβαια! Κάθησε να σκεφτεί κανείς ότι πήρε, τέλος πάντων, ένα υπουργείο - εκεί που δεν το περίμενε - προερχόμενος από μια επιτυχημένη και αναγνωρισμένη καριέρα ευρωβουλευτή (είχε... πρωτεύσει σε σχετική αξιολόγηση) και τώρα πρέπει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά; Να «καθαρίσει» την «Ολυμπιακή», να «τακτοποιήσει» τον ΟΣΕ, να γίνει, τέλος πάντων, αντιπαθής σε ένα σωρό κόσμο, παρά τις καλές του προθέσεις; Όχι βέβαια, δεν κάθησε κανείς να το σκεφτεί. Εκτός ίσως από τον Αλαβάνο, ο οποίος του το είπε και στη Βουλή ότι γι’ αυτό τον έβαλε σ’ αυτό το πόστο ο Καραμανλής, για να καθαρίσει την μπουγάδα.
Τους Άραβες; Τους σκέφτηκε κανείς τους Άραβες από το Κατάρ που θέλουν να επενδύσουν στην Ολυμπιακή και μέχρι να τελειώσει η διαπραγμάτευση σκίζουν τις κελεμπίες τους από τα νεύρα τους; Και να το πάω κι ένα βήμα παραπέρα; Εμάς τους επιβάτες μάς σκέφτηκε κανείς, που έτσι και την πάρουν την «Ολυμπιακή» οι Άραβες, οι γυναίκες μπορεί να υποχρεωθούμε να ταξιδεύουμε με φερετζέ;
Αυτά είναι ζητήματα, και όχι αυτά που τίθενται σκόρπια δεξιά κι αριστερά από διάφορους πολιτικούς, οι οποίοι λένε «όχι» στην ιδιωτικοποίηση, αλλά δεν λένε και καμιά άλλη λύση - πραγματική, όχι από εκείνες τις ασκήσεις επί χάρτου - για το «πώς» θα σταματήσει η αιμορραγία της «Ολυμπιακής» και κατ’ επέκταση και της δικής μας τσέπης. Διότι αν το καλοδούμε το θέμα, εμάς αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να σταματήσουμε να πληρώνουμε τα πτητικά της Ολυμπιακής, όταν καθόμαστε, όταν κοιμόμαστε, όταν οδηγούμε, όταν κάνουμε βόλτα. Για όταν πετάμε δεν το συζητάω, γιατί αυτά έτσι κι αλλιώς τα πληρώνουμε όβερ. Θυμάστε τι γινόταν προ μηνών με τον ΟΤΕ; «Έτσι ο ΟΤΕ, αλλιώς ο ΟΤΕ», φασαρία, κακό και... Και τελικά όταν έγινε μια σχετική σφυγμομέτρηση, αποδείχτηκε ότι ένα ελάχιστο ποσοστό των πολιτών - μονοψήφιο ήταν το νούμερο - το είχε βάλει καημό - αν θα ιδιωτικοποιηθεί ο ΟΤΕ ή όχι.
Η «Ολυμπιακή» δεν... αρρώστησε τώρα. Έχει... αρρωστήσει εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Σέρνεται... πετώντας, όσο οξύμωρο και εάν αυτό ακούγεται. Τώρα πνέει τα λοίσθια ή και τα... ολίσθια, αν το προτιμάτε. Διότι, κατά μία έννοια, ολισθαίνει προς τον γκρεμό άνευ επιστροφής. Είναι σαφές και προφανές ότι το θέμα αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί και να τελειώνει. Αφού όλες οι προσπάθειες στο παρελθόν, και από προηγούμενες κυβερνήσεις, απέτυχαν παταγωδώς. Η εν λόγω πρόταση, μετά το ξεμπέρδεμα και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, που μετ’ επιτάσεως ζητάει να μπει σε σειρά η Ολυμπιακή, σε γενικές γραμμές είναι μια καλή πρόταση. «Βιώσιμη» και για την «Ολυμπιακή» - κατ’ όνομα τουλάχιστον - και για τους εργαζομένους. Μπορεί να επιδέχεται βελτιώσεων. Ο.Κ. Αλλά από κει και πέρα, αυτή η συλλήβδην απόρριψη έτσι για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας ή προσωπικού συμφέροντος, ούτε λύνει το πρόβλημα ούτε και αποτελεί λογική προσέγγισή του. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Απλά.
