* Του κ. Σωτήρη Βούλγαρη, διευθυντή του 33ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας
Άλλη μια σχολική χρονιά ξεκινάει, χωρίς να υπάρχει καμιά ανακοίνωση καμία εξέλιξη και καμιά Πρόοδος για το περιβόητο θέμα της διπλοβάρδιας των συστεγαζόμενων Σχολείων της Ν. Σμύρνης. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που ζούμε η εκπαίδευση και η γνώση είναι τα κλειδιά για την Πρόοδο και την εξέλιξη των Κρατών, των Κοινωνιών και ατομικά του κάθε Πολίτη.
Σήμερα καθίσταται αυτονόητο σε όλους ότι η παρεχόμενη Δημόσια Εκπαίδευση στα Σχολεία πρέπει να έχει συγκεκριμένο στόχο, την όσο καλύτερη προετοιμασία των σημερινών μαθητών που θα αποτελέσουν το Μελλοντικό Δυναμικό των Κοινωνιών, γι΄ αυτό και ως χώρα προσπαθούμε να εντάξουμε στα Σχολεία νέα Προγράμματα που απαντούν στις σύγχρονες κοινωνικές απαιτήσεις και οραματιζόμαστε μοντέλα Εκπαίδευσης προηγμένων χωρών όπως το Αγγλοσαξονικό, το Γαλλικό παλαιότερα, πιο πρόσφατα το Σουηδικό και τελευταία το Φινλανδικό.
Σ’ αυτή τη συγκυρία που βιώνουμε σήμερα και παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες και τις όσες ενδεχόμενα φιλότιμες προσπάθειες καταβάλλονται, βρισκόμαστε και ζούμε ακόμη σε επίπεδα Εκπαίδευσης δύο ταχυτήτων, μία ταχύτητα για τους προνομιούχους και μία για τους άλλους... τους εγκαταλειμμένους, τους αφημένους στη μοίρα τους και στη φωναχτή μοναξιά τους.
Η περιοχή της Ν. Σμύρνης, η μεγαλύτερη σε πληθυσμό συνοικία της Πόλης, με όσα άλλα προβλήματα αντιμετωπίζει, έχει ακόμη ένα μεγάλο, άλυτο και χρονίζον (τη βάρδια πρωί-απόγευμα), για τα παιδιά της. Φυσικά είναι γνωστό πια σε όλους τους Θεσμικά Υπεύθυνους το στεγαστικό πρόβλημα των συγκεκριμένων Σχολείων (11ου και 33ου Δημοτικών Σχολείων), τα οποία επιπλέον παρουσιάζουν και ιδιαιτερότητα στο μαθητικό πληθυσμό, καθώς και στα προγράμματα ένταξης που εφαρμόζουν.
Βέβαια, δεν επαρκούν οι φιλότιμες προσπάθειες των Εκπαιδευτικών των συγκεκριμένων Σχολείων και καθημερινά από τη Ν. Σμύρνη αρκετοί γονείς είναι αναγκασμένοι να μεταφέρουν τα παιδιά τους σε όμορα Σχολεία για να βρουν το αυτονόητο (πρωινή βάρδια, ολοήμερο Σχολείο κ.ά.), κάτι που, δυστυχώς δεν είναι αυτονόητο για τα Σχολεία της γειτονιάς τους. Επιτέλους κ. κ. Αρμόδιοι και Υπεύθυνοι, (της Πολιτείας και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης- «Γενικοί Γραμματείς της Περιφέρειας, Νομάρχες και Δήμαρχοι, Περιφερειακοί Διευθυντές Εκπαίδευσης κ.ά ») τα ...κροκοδείλια δάκρυά σας στο δίκαιο που έχουμε περισσεύουν, οι υποσχέσεις δεν μας πλανεύουν πια, η αγανάκτηση όλων μας έφτασε στα άκρα, το μόνο που απομένει είναι τη συσσωρευμένη αυτή αγανάκτηση να τη μετατρέψει η αδιαφορία σας σε λαϊκή αντίδραση, με ό,τι... αυτό συνεπάγεται. Έκκληση κάνουμε να δώσετε έναν ορίζοντα ελπίδας για όλους μας, να δώσετε ένα χρονοδιάγραμμα εξεύρεσης οικοπέδου για την ανέγερση νέου Διδακτηρίου ή επιτέλους να μας πείτε ότι αυτό δεν είναι εφικτό.
Με δυστυχία διαπιστώνουμε ότι οι Ελληνικές Ταινίες του αξέχαστου Ελληνικού Κινηματογράφου μπορεί να παραμένουν διαχρονικές είναι δυστυχώς όμως ακόμη επίκαιρες, αφού ο Διευθυντής και οι εκπαιδευτικοί του 33ου Δημοτικού Σχολείου αισθάνονται ως σύγχρονος «Ευλάμπιος Μαντέκας», της ταινίας «ο Δασκαλάκος ήταν παλικάρι», με τη διαφορά ότι ο δάσκαλος εκείνης της αξέχαστης αλλά δυστυχώς επίκαιρης Ταινίας κατάφερε τελικά να πραγματοποιήσει το όνειρο μαθητών και κατοίκων ενός χωριού στην ξεχασμένη επαρχία του ’60, ενώ σήμερα στη Σύγχρονη Ευρωπαϊκή Πορεία της χώρας μας δεν υπάρχει ακόμη ούτε χρονοδιάγραμμα, ούτε κανένα φως στο τούνελ που οδηγεί στην επίλυση του τόσο σημαντικού ζητήματος, όπως η εξεύρεση οικοπέδου για την ανέγερση Νέου και Σύγχρονου Διδακτηρίου.
Άλλη μια χρονιά ξεκινάει με την ελπίδα ότι επιτέλους θα δοθεί υπεύθυνη λύση και όχι υποσχέσεις με ορίζοντα το… ποτέ, λύση που θα αποκαταστήσει τις ίσες ευκαιρίες και θα παρέχει τις ίδιες δυνατότητες στους μαθητές αυτής της Πόλης, λύση με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για τα μοναδικά σε βάρδια Σχολεία της πόλης μας και ίσως και σε ολόκληρη τη Θεσσαλία.
Εκτός κι αν πραγματικά επιθυμείτε να διατηρήσετε ένα τέτοιο σχολείο ως μουσειακό είδος εκπαίδευσης, για να το επισκέπτονται όσοι εκ των παλαιοτέρων θέλουν να …ξαναθυμηθούν τα σχολικά τους χρόνια ή όσοι δεν είχαν την τύχη να φοιτήσουν ή να διδάξουν σε σχολεία με διπλοβάρδια, για να τη... γνωρίσουν.
Η διαφορά μας με το περιλάλητο και ονομαστό γιοφύρι της Άρτας ήταν ότι εκεί τουλάχιστον υπήρχε ο τόπος που έπρεπε να κτιστεί, ενώ εδώ παρότι οικόπεδα χαρακτηρισμένα για σχολική στέγη του 33ου χάθηκαν, σήμερα δεν υπάρχει ούτε ο.. τόπος (το οικόπεδο).
Δεν πιστεύω όμως ότι είναι ουτοπία να αποζητούμε και να διεκδικούμε τα … αυτονόητα. «... Και ο έχων ώτα ακούειν... εκ των υπευθύνων και αρμοδίων ας απαντήσει».
