Παλιά λέγανε, ή μάλλον λέ-γα-με, «πας μη Έλλην, βάρβαρος». Τώρα; Αμ τώρα, αλλάξανε τα... γράμματα. Τώρα είναι «πας μη σοσιαλιστής, βάρβαρος». Δεν παίζει ρόλο η εθνικότητα, το γένος, η καταγωγή, όοοχι. Παίζει ρόλο η ιδεολογικοπολιτική ένταξη. Τουλάχιστον κατά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος τι να πει κανείς; Πώς να το δικαιολογήσει το ατόπημα; Άγχος προεκλογικό να το πει; Πρεμούρα για την εξουσία να το πει; «Γλίστρημα» της γλώσσας να το πει; Υπερβάλλοντα ζήλο να το πει; Γκάφα να το πει; Όπως και να το πει, η ουσία του παραπατήματος δεν αλλάζει.
Μα είναι δίλημμα αυτό που έθεσε πολιτικός άνθρωπος; Και δημοκράτης δη; Από τη μία έθεσε το «σοσιαλισμό και τη δημοκρατία» και από την άλλη τη... «βαρβαρότητα»;
Πάμε πια καθόλου καλά; Είπαμε προεκλογική περίοδο έχουμε, ανάγκη και κόψιμο έχουν τα κόμματα, πόλωση έχουμε ή μάλλον έχουν, είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε υπερβολές και κορόνες. Και υποσχέσεις, βεβαίως-βεβαίως, να μην το ξεχνάμε. Αν κάθε φορά πιστεύαμε αυτά που μας λένε στις εκλογές, και αν αυτοί που τα λένε τα κάνανε κιόλας, εμείς πια δεν θα ήμασταν χώρα, θα ήμασταν επίγειος παράδεισος!
Συνηθισμένοι είμαστε λοιπόν να ακούμε διάφορα και να τα περνάμε ντούκου. Ε, «λόγω εκλογών» βρε παιδί μου. Αλλά αυτό πια πάει πολύ. Διότι αυτό δεν αφορά μόνο στους εγχώριους ψηφοφόρους ή τέλος πάντων τους ιδεολογικά τοποθετημένους, αλλά στον κόσμο όλο. Δεν μπορεί έτσι συλλήβδην ο κ. Παπανδρέου να λούζει το... «σύμπαν» πάνω στο ρητορικό του οίστρο και την εκλογική του πρεμούρα. Διότι άμα κάτσει και το καλοσκεφτεί - άμα λέμε - στον κόσμο τούτο το ποσοστό των πολιτών που δεν είναι σοσιαλιστές είναι πολύ-πολύ μεγάλο, βεβαίως-βεβαίως. Τι δηλαδή; Όλοι αυτοί είναι βάρβαροι;
Να κάνουμε και λιγάκι κράτει. Και άιντε εγώ σας λέω ότι όλοι αυτοί δεν παίρνουν χαμπάρι τι κάνουμε και τι λέμε εμείς εδώ στο Ελλάντα στις προεκλογικές περιόδους και όχι μόνο. Ας αφήσουμε τους... εξωτερικούς «βαρβάρους» και ας πιάσουμε τους «εσωτερικούς» μόνο. Υποτίθεται, υποτίθεται λέμε, ότι η προσπάθεια των κομμάτων είναι να προσεταιριστούν ψηφοφόρους άλλων χώρων, προκειμένου να αυξήσουν τα ποσοστά τους και όταν γίνουν εκείνες οι πολυσυζητημένες εθνικές εκλογές να υπάρχει αυτοδυναμία. Γιατί, όπως είναι τώρα τα ποσοστά, δεν τους προκύπτει, των μεγάλων κομμάτων πάντα. Πώς δηλαδή θα τον προσεταιριστεί ο κ. Παπανδρέου τον ψηφοφόρο που μπορεί να γέρνει προς τον φιλελευθερισμό ή προς τον κομμουνισμό, αποκαλώντας τον «βάρβαρο»; Είναι τρόπος αυτός; Γιατί αγαπητέ μου να έλθει μετά ο... βάρβαρος να σε ψηφίσει; Επειδή του την είπες ή επειδή πρέπει με το στανιό να γίνει σοσιαλιστής;
Χώρια το άλλο. Τι σοσιαλισμός και τι φιλελευθερισμός και τι δεν ξέρω τι; Η αλήθεια είναι ότι προ πολλού οι ιδεολογίες έχουν γίνει ένας ωραίος αχταρμάς διότι η ίδια η ζωή και οι επιτακτικές καθημερινές ανάγκες έχουν ξεπεράσει το θεωρητισμό των ιδεολογιών. Προ πολλού ο σοσιαλισμός έχει μετακινηθεί προς το φιλελευθερισμό σπάζοντας τα ιδεολογικά αναχώματα - μετά την ευρεία κρίση που πέρασε τα τελευταία χρόνια. Και προ πολλού ο φιλελευθερισμός έχει βάλει νερό στο κρασί του για να συγχρωτιστεί με τα πράγματα και τις εξελίξεις.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και σε όποιον αρέσει. Καλές οι θεωρίες, καλές (όχι ακριβώς, αλλά λέμε τώρα) και οι κομματικές γραμμές, για να κάνει ο καθείς στο κόμμα του τη δουλειά του και να νομίζει ότι προβάλλει το διαφορετικό, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι ομοιότητες είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές.
Αν υπάρχουν «βάρβαροι», λοιπόν, υπάρχουν ολούθε και δεν χαρακτηρίζονται από την ιδεολογική τους τοποθέτηση, αλλά από το «φέρεσθαι», το «συμπεριφέρεσθαι» και το «είναι» του καθενός.
Για τους λοιπούς «βαρβάρους», αν πολύ επιμένει σε αυτό ο Γ. Παπανδρέου, δεν έχει παρά να ανατρέξει στον Καβάφη και να... ανακουφιστεί. Άλλωστε, ακόμη και κείνος αναρωτιέται: «...Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;».
