Φεύγω! Θα φύγω μακριά, πολύ μακριά. Από ανάγκη. Το αποφάσισα ξαφνικά, γι’ αυτό και αποχαιρετιόμαστε. Αν, πάλι, ο χωρισμός φαίνεται βαρύς «την κάνουμε» παρέα...
Η ανάγκη ξεπρόβαλε ξαφνικά, όταν στόμωσαν πολλά μαζί: η μιζέρια, η δυσθυμία, η μικρόνοια, η υποκρισία, η δολιότητα, η χοντροπετσιά, η φαυλότητα, η ευνοιοκρατία, ο νεποτισμός και άλλα πολλά. Όλα συνοδευτικά της πολιτικής καθημερινότητάς μας. Εκεί «άστραψε φως» και βγήκε η ανάγκη: να οσμιστώ, μωρέ, και λίγη θετική «ελληνίλα»!
Ο όρος δεν υπάρχει στα λεξικά. Τον επινόησε φίλος, καθώς συζητούσαμε και ένιωσε την ανάγκη. Έτσι λεξικογραφείται πλέον, για τις απαιτήσεις του κειμένου. Η «ελληνίλα» είναι καταγωγική. Έχει βαθιές ρίζες στο παρελθόν και καμιά σχέση με σύγχρονες ρατσιστικές αντιλήψεις. Αντίθετα, μάλιστα, παραπέμπει και σε ιδέες ελεύθερες, ανοιχτές, κοσμοπολίτικες (του Κόσμου), ουμανιστικές. Και, αν η κατάληξή της συνταιριάζει με την τραγίλα, την ποδαρίλα, την σκορδίλα και άλλα παρόμοια, της δύσοσμης, της αρνητικής «ελληνίλας», αυτό την κάνει πιο οικεία. Είναι μέσα μας. Κάτω απ’ το πετσί μας. Εκεί την εκχύνει, υποδόρια, η γλώσσα που μας έλαχε...
Παράγγειλα το ταξιδιωτικό πακέτο, με δύο όρους: προορισμοί... διηπειρωτικοί, δηλαδή κοσμοπολίτικοι (με την αρχαϊκή σημασία...) και παραμονή στιγμιαία, επιλεκτική. Ακόμα κι αν υπάρχει κίνδυνος να αδικηθούν πηγές και πομποί της ποθητής «ελληνίλας». Εκείνου του μίγματος που συντίθεται από: οδυσσεϊκή επινοητικότητα και αναζήτηση περιπέτειας, τολμηρή θέαση των εγκόσμιων, δημιουργική μανία (αρχαϊκό «μεράκι»), αποδοχή της πολιτικής οντότητας του ατόμου και αδέσμευτη φαντασία στο κυνήγι του επιστητού, της γνώσης.
Πρώτος σταθμός το Ισραήλ. Στο θέατρο μιας σύγχρονης τραγωδίας. Εκεί, όπου ένας φοβισμένος λαός, θύμα σκληρών και διαιώνιων διωγμών γίνεται σκληρός θύτης των εξίσου φοβισμένων γηγενών. Εκεί, όπου ένας νεαρός Έλληνας γιατρός (δεν θυμάμαι το όνομά του) κάνει πρωτοποριακά πειράματα με βλαστοκύτταρα για να παλέψει τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Πρώτη οσμή «ελληνίλας».
Μετά, με αεροπλάνο, πάνω από άλλες χρόνιες, αιματηρές αφρικάνικες τραγωδίες, σε όσες το «πολιτισμένο μάτι», με βαριά βλάβη αχρωματοψίας (...) δεν εστιάζεται. Στην Ακτή του Ελεφαντοστού. Για μια χειραψία με την Ελληνίδα κυρία (δεν θυμάμαι το όνομά της) που μόνη της, με δικούς της πόρους, στήνει σχολεία, ορφανοτροφεία, ιατρεία...Και δεν είναι η μόνη θερμή, αφρικάνικη «ελληνίλα».
Η «ελληνίλα» έχει προγονική συγγένεια με την καινοτομία. Όση απ’ αυτήν μας λείπει τη διασπείραμε έξω. Ξάστοχα δεν την φροντίζουμε και μικρόψυχα την αποδιώχνουμε: υπονομεύει, βλέπετε, την κυρίαρχη μετριότητα... Κι όμως, η πρόκληση, το CERN, είναι δίπλα, ούτε μια ώρα με το αεροπλάνο. Με ξεναγό τον πολύφερνο κ. Γραμματικάκη, τον διάσημο φυσικό, για μια κουβέντα με τους Έλληνες που έχουν επιλεγεί, αυστηρά αξιοκρατικά, ως συνεργάτες για το πείραμα. Να καταλαγιάσουν και οι μεταφυσικοί φόβοι, αφού κατά τον ίδιο, τα συμπεράσματα του πειράματος θα βοηθήσουν «Στην καλύτερη γνώση της δομής της ύλης και των πρώτων στιγμών στην εξέλιξη του Σύμπαντος. Όλα τα άλλα που ακούγονται είναι υπερβολές». Να μάθουμε και μέχρι πού θα φτάσει η σχάση στο «ά-τομο» του Δημόκριτου, αφού μέχρι τώρα μόνο ο Έρωτας κατόρθωσε τη διάσπασή του...
Και, από κει, μια που είμαστε στην Ευρώπη, πριν πάμε πιο μακριά, δυο κουβέντες από τον κ. Φώτη Καφάτο. Παγκόσμιας αναγνώρισης καθηγητή της Βιολογίας και διευθυντή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας. Με υποδιευθυντή τον κ. Χ. Σαββάκη, καθηγητή της Μοριακής Γενετικής (κάτι συμπτώσεις «ελληνίλας»!). Σαν ανάμνηση... ταξιδιωτική μια σύσταση του πρώτου: «Η παιδεία και η έρευνα πρέπει να είναι υψηλές, εθνικές προτεραιότητες για τη χώρα μας και επιβάλλουν διακομματική συναίνεση». Ένα άνοιγμα, δηλαδή, αντίδοτο της σχιζοφρενικής εσωστρέφειάς μας. Και μια... ταξιδιωτική οδηγία: «Φτάνουν πια οι καταλήψεις». Πριν περάσουμε τον Ατλαντικό, ένα «σώψυχο» στοχαστικό: «Υπέροχος Έλληνας είναι αυτός που έχει έμφυτη ευπρέπεια». Αυτό από τον Σ. Κατσανέβα, καθηγητή Αστροσωματιδιακής Φυσικής στο Paris-7 και υποδιευθυντή του Εθνικού Ινστιτούτου Πυρηνικής Φυσικής και Στοιχειωδών Σωματιδίων της Γαλλίας (Ναι, όλα αυτά!). Α, ναι, και μια σημείωση, επίκαιρη, του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας (Paris III) Κώστα Βεργόπουλου: «Μαζί με τον καπιταλισμό φθίνει και η Αριστερά».
Πρώτο ραντεβού, μετά από υπερατλαντική περιπέτεια (όπου θες σε πάει η ανάγκη...) με τον κ. Κριμιζή. Οι τίτλοι, οι διακρίσεις και οι βραβεύσεις του δεν χωρούν εδώ. Μπορεί, όμως, να μας «εκτοξεύσει» στο Διάστημα, μέχρι τον Πλούτωνα, αφού έχει ηγηθεί σε σειρά ερευνητικών προσπαθειών. Άλλη μια, μόνο, στάση σ’ αυτά τα μέρη, γιατί η πλήρης καταγραφή των Ελλήνων που διαπρέπουν είναι και αδύνατη και θα αδικούσε. Από δημοσιογραφική ενημέρωση, μια επαφή γρήγορη, μόνο στο ΜΙΤ. Για να αρπάξουμε «κάτι» από τον ερευνητή-φυσικό κ. Ι. Ιωαννόπουλο και τον σπουδαστή του κ. Α. Κάραλη που φιλοδοξούν να μας απαλλάξουν από τα καλώδια με... «ασύρματη ενέργεια». Και μια ενημέρωση από τον κ. Σκλαβούνο, καθηγητή στο ίδιο Ινστιτούτο που μελετά πλωτές ανεμογεννήτριες, για να αποφύγουμε την «αισθητική» ρύπανση των ακτών. Να μη τρομάξουν και τα αλογάκια στη Σκύρο, ούτε τα γίδια στον Κίσσαβο.
Τολμηρή μια «πτήση» για Αυστραλία. Πιο τολμηρή η δράση του κ. Γ. Παξινού, καθηγητή στο Σίδνεϊ. Χαρτογράφου του ανθρώπινου εγκεφάλου. Για να προχωρήσουν οι γιατροί σε προσωποποιημένες θεραπείες και μεθόδους πρόληψης...Δίπλα του, ο κ. Α. Δρακόπουλος, καθηγητής Νεοελληνικής και Συγκριτικής Λογοτεχνίας μας αποχαιρετά, πριν πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού: «Ο υπέροχος Έλληνας είναι αυτός που αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες με πείσμα και πάθος».
Σώψυχο: Χαρά στο κουράγιο τους! Αυτών που αντέχουν την ξενιτιά, αλλά κι εκείνων που γύρισαν και...αντέχουν ακόμα!
Φορτωμένοι με τόση «ελληνίλα» ανοίγουμε πανιά για την επιστροφή. Και... «Φύσα αεράκι, φύσα με, μη χαμηλώνεις ίσαμε...», να προλάβουμε την...Πετρούλα, πριν τελειώσει!
xatzis@hotmail.com
