Τα τελευταία χρόνια είναι γνωστή η διενέργεια ποικίλων μαθητικών διαγωνισμών σε σχολικά μαθήματα, όπως αρχαία, μαθηματικά κ.λπ. Το προπερασμένο Σάββατο, λοιπόν, διεξήχθη ο πανελλήνιος διαγωνισμός βιολογίας για μαθητές της Β’ και Γ’ Λυκείου στον οποίο με μεγάλη προθυμία έλαβα μέρος, όπως πολλά παιδιά ακόμα, δεδομένης της αγάπης μου για το συγκεκριμένο μάθημα. Δυστυχώς, όμως, τολμώ να πω πως απογοητεύτηκα οικτρά από τον τρόπο που διεξήχθη:
Μπήκαμε στις αίθουσες και καθίσαμε ο καθένας με τους φίλους του. Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα πως επιτηρητές των διαγωνιζόμενων αποτελούσαν οι ίδιοι οι καθηγητές βιολογίας της Λάρισας και συγκεκριμένα σχολείων των οποίων μαθητές λάμβαναν μέρος στο διαγωνισμό. Σε μια, όμως, αίθουσα, αυτό που συνέβη, πραγματικά, με άφησε άφωνη! Μαθητές ιδιωτικού σχολείου της πόλης μας «επιτηρούνταν» από την καθηγήτριά τους, η οποία χωρίς κανένα ηθικό ενδοιασμό τους βοηθούσε σε κάθε ερώτησή τους!! Μέσα στην αίθουσα κυριαρχούσε πανικός, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η συγκέντρωση των υπόλοιπων διαγωνιζόμενων. Μάλιστα υπήρξαν παράπονα και από διπλανή αίθουσα για τη φασαρία που επικρατούσε!.
Εγώ, λοιπόν, σαν ένας από τους υπόλοιπους διαγωνιζόμενους, θέλω να εκφράσω την ενόχλησή μου και το έντονο αίσθημα αδικίας που ένιωσα γι’ αυτήν την κατάσταση. Υποτίθεται σκοπός αυτών των διαγωνισμών είναι η ενθάρρυνση των μαθητών να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο μάθημα και η παροχή ευκαιριών σε όσους τις αναζητούν να εξασκήσουν περισσότερο τις προσωπικές τους γνώσεις. Δεν καταλαβαίνω, όμως, πώς αυτό πραγματοποιείται, όταν το γραπτό ορισμένων μαθητών αντικατοπτρίζει, ουσιαστικά, τις γνώσεις του καθηγητή τους και σίγουρα δεν είναι αποτέλεσμα της προσωπικής τους προσπάθειας!
Αυτό το περιστατικό με κάνει να νιώθω πως βρίσκομαι στο έλεος μιας κοινωνίας που προωθεί τα μέλη της με ανάξιο και εξευτελιστικό τρόπο. Ποιος ο λόγος να υπάρχουν τέτοιοι θεσμοί αν δεν λειτουργούν αξιοκρατικά; Μόνο για να καμαρώνουν τα ιδιωτικά σχολεία για τις υψηλές επιδόσεις των μαθητών τους σε τέτοιους διαγωνισμούς, οι οποίες, τελικά, αποφαίνεται πως επιτυγχάνονται με αθέμιτα μέσα; Γιατί δεν αφήνουν τα παιδιά να αποδείξουν τις προσωπικές τους ικανότητες και να κυριαρχήσει η ευγενής άμιλλα που οι καθηγητές μας μας διδάσκουν, αλλά οι ίδιοι την καταστρατηγούν; Όλοι κατακρίνουν την παραβατική συμπεριφορά των νέων και την έλλειψη αρχών και αξιών, αλλά δεν λαμβάνουν, τελικά, υπόψη ότι τέτοια φαινόμενα διαμορφώνουν τους χαρακτήρες μας και μας οδηγούν σε λάθος μονοπάτια. Αυτά είναι τελικά τα πρότυπα που μας δίνετε αγαπητοί κύριοι καθηγητές; Αγαπητοί λειτουργοί της εκπαίδευσης;
Αυτή η επιστολή είναι μια − δικαιολογημένη, πιστεύω − έκρηξη οργής και εκφράζει τα αισθήματα κι άλλων μαθητών που προσπαθούν να διατηρήσουν την ακεραιότητά τους, αλλά βάλλονται συνεχώς από ανάλογα περιστατικά. Πολλές φορές θέλουμε να μιλήσουμε αλλά το ίδιο το σύστημα δεν μας το επιτρέπει. Φοβόμαστε ότι θα κατακριθούμε ακόμα και από τους συνομηλίκους μας, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που ζητάμε είναι να μας αφήσουν να εκφραστούμε ελεύθερα και να έχουμε όλοι ΙΣΕΣ ευκαιρίες στη γνώση και στην επιβράβευση. Πώς να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε, όταν μας προσγειώνουν τόσο νωρίς και τόσο απότομα;.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω την εφημερίδα που μου επιτρέπει να εκφράσω τις απόψεις και τα συναισθήματά μου. Ελπίζω οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες να προβληματιστούν και την επόμενη φορά που θα διεξαχθεί κάποιος αντίστοιχος διαγωνισμός, οι υπεύθυνοι να μην επιτρέψουν ανάλογες συμπεριφορές.
Γιατί όπως πριν χρόνια έγραψε ο Καβάφης:
«Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις,
Τούτο προσπάθησε τουλάχιστον: να μην την εξευτελίζεις».
Μια μαθήτρια
