«Θυμωμένη γενιά!» Έτσι χαρακτήρισε νέος υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων τη νέα γενιά με δηλώσεις του κατά την ανάληψη των καθηκόντων του.
Και φαίνεται πώς έχει δίκιο. Υπουργός είναι σίγουρα, κάτι περισσότερο γνωρίζει. Όντως είδαμε μια νεολαία πολύ θυμωμένη και η παραβατικότητα μεγάλη.
Ο θυμός, βέβαια, δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος στις διεκδικήσεις, αφού ξέρουμε πως κάνει τον άνθρωπο και ιδιαίτερα το νέο παράφρονα και μανιακό γιατί δημιουργεί σύγχυση στο μυαλό του και τον οδηγεί στη βία με αποτέλεσμα να τον εκμεταλλεύονται οι «επιτήδειοι».
Γιατί όμως είναι θυμωμένα τα νιάτα; Ποιες είναι οι αιτίες και οι αφορμές που γεννούν το θυμό;
Θέλω να πιστεύω, πως μια αυτοκριτική και αξιολόγηση αντικειμενική κάποιων δεδομένων, βοηθά να συμπεράνουμε με βεβαιότητα, ότι οι νέοι μας είναι θυμωμένοι πρωτίστως από την εικόνα που έχουν για μας τους μεγάλους, που είτε θέλουμε είτε όχι, γινόμαστε κατά καιρούς τα πρότυπά τους.
Αυτή η εικόνα της οικογένειας, της εκκλησίας, της Παιδείας, της πολιτικής, των κομμάτων και όλων των θεσμών που ζουν καθημερινά, όπως και η εικόνα που σχηματίζουν για τους άρχοντες και την εξουσία και γενικότερα για την κοινωνία των μεγάλων, δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, νιώθουν πως προδίδονται και προσβάλλεται η αξιοπρέπειά τους. Και τούτο γιατί τους υπόσχονται καλή Παιδεία, αξιοκρατία, δικαιοσύνη και εργασία και δυστυχώς αντιμετωπίζουν τα αντίθετα.
Διαπιστώνουν δυστυχώς, ύστερα από χρόνια, ότι τα πρότυπά τους, πρότυπα αλήθειας, αγάπης, στοργής, κοινωνικής προσφοράς και αγωνιστικότητας, προσφοράς, αυτοθυσίας, εξουσίας, πρότυπα οικογένειας, εκκλησίας και πολιτικής, πρότυπα ηγετών, να γκρεμίζονται και να συνθλίβονται στην παραζάλη της εξουσίας και των κάθε φύσεως σκανδάλων και μαζί τους να γκρεμίζονται τα όνειρά τους και η ίδια η ύπαρξή τους.
Έτσι αρχίζει η απογοήτευση που γίνεται διαμαρτυρία και εξέγερση με όλα όσα ακολουθούν.
Σε καμιά περίπτωση βέβαια, οι παραπάνω σκέψεις και διαπιστώσεις δεν απαλλάσσουν τους νέους από τις δικές τους ευθύνες για τις όποιες επιλογές τους.
Όμως υπάρχει κοινός τόπος συνάντησης και συνεννόησης όλων. Το «ΘΕΛΩ» χρειάζεται.
Ο νέος, χαρακτηρίζεται κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, για το πείσμα του, τη δύναμή του αλλά και την ανθρωπιά του.
Αυτή η λέξη «ανθρωπιά» είναι το «κλειδί» για να τον πλησιάσεις.
Να τον βεβαιώσουμε εμείς οι μεγάλοι, ότι ζούμε τις αλήθειες που του διδάσκουμε και η πολιτική να γίνει συγχρόνως και περισσότερο παιδαγωγική!
Να πείσουμε τα νιάτα, ότι ζούμε τις αγωνίες τους και τα προβλήματά τους.
Είναι το ελάχιστον και το μέγιστον μαζί, τώρα που άρχισε ο διάλογος για την Παιδεία και μεγάλη ευκαιρία για τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας και τους συναρμοδίους να δώσουν στη μαθητιώσα νεολαία ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα που να εμπνέει και να εγγυάται το μέλλον της.
Λένε πως μπορεί να είναι αντίγραφο του Φινλανδικού, του Γερμανικού, του Γαλλικού. Δεν ενδιαφέρομαι για την προέλευση του υφάσματος που θα μου ράψουν το κοστούμι. Πάντοτε ξένης προέλευσης ήταν. Με ενδιαφέρει όμως να το ράψουν στα δικά μου μέτρα! Σήμερα μπορούν!
Διαφορετικά, θα πάθουμε ότι ο Ξενοκράτης. Τον θυμάσαι φίλε αναγνώστη.
Περπατούσε ξυπόλυτος ώσπου κάποια γειτόνισσα τον λυπήθηκε και του χάρισε ένα ζευγάρι παπούτσια. Μετά από λίγες μέρες όμως εκείνος ήταν πάλι ξυπόλυτος.
Η γειτόνισσα του χαρίζει και δεύτερο ζευγάρι αλλά εκείνος πάλι τα ίδια.
«Καλά, του λέει μια μέρα, γιατί περπατάς ξυπόλυτος; Δεν σου χάρισα παπούτσια;».
«Ναι, της λέει, αλλά τα πρώτα ήταν μικρά και μου έκαναν πληγές και τα δεύτερα μεγάλα και μου βγαίνανε!».
Στα δικά μας λοιπόν μέτρα να είναι το εκπαιδευτικό σύστημα και οι μεταρρυθμίσεις, με βλέμμα στην ελληνορθόδοξη Παιδεία, την Ελλάδα και τον κόσμο, τον άνθρωπο και την ευτυχία του!
* Ο Δημήτριος Νταφούλης είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος και Θεολόγος
