Βάρδα μόνο μην του ’ρθει κανενός να κάνει γιούρια. Για πότε θα μας πάρει φαλάγγι, χαμπάρι δεν θα τα πάρουμε. Κι όταν λέμε «κανενός» εννοούμε, ας πούμε, κανενός... «φίλου» που «μοιράζεται» τον εναέριο χώρο μας, μας έχει φορέσει καπέλο την υφαλοκρηπίδα και άλλα τέτοια... συμβολικά. Να, ας πούμε, στρατηγός δεν είμαι, αλλά λέω: όταν τραβάει μια απόβαση στον Αγιόκαμπο κι από ’κει τι είναι τα Τέμπη; Ένα τσιγάρο δρόμος. Για να μην πω ένας ναργιλές, γιατί αργεί. Για πότε φτάνει, για πότε τα κλείνει, για πότε κόβει την Ελλάδα στα δυο και τουρκεύουν οι μισοί, χαμπάρι δεν θα πάρουμε. Ε, να μας παρηγορεί μόνο που αν συνέβαινε να έλθει μια τοιαύτη αποφράδα μέρα εμείς εδώ στη Λάρισα παρά τρίχα θα μπορούσαμε να είμαστε στην... ελεύθερη Ελλάδα.
Κι αν δεν το ’χει σκεφτεί κανείς μέχρι τώρα, που το θεωρώ σφόδρα αμφίβολο, σίγουρα τώρα με όλον αυτόν τον τραγέλαφο πέριξ των Τεμπών, που έχει γίνει γνωστό και διεθνώς, τώρα θα το σκέφτεται. Φυσικά, είμαστε σε περιόδους ειρήνης, φυσικά τα πολιτικά μέσα (λέμε τώρα) είναι αυτά που λύνουν τις διαφορές και όχι τα εμπόλεμα, αλλά... Αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει και όρκο δεν παίρνει, επίσης.
Χρόνια το ξέρουμε και χρόνια το έχουμε νιώσει στο πετσί μας, όποτε κάποιος θέλει να διαμαρτυρηθεί - και κυρίως οι αγρότες - ότι πρέπει να την πληρώνουμε όλοι με τον αποκλεισμό των Τεμπών. Τώρα που η φύση, προφανώς υποκινούμενη και από ανθρώπινη παρέμβαση, αποφάσισε μόνη της να αποκλείσει τα Τέμπη και προβλέπεται η κατάσταση αυτή να κρατήσει πάνω από ένα μήνα, τώρα όλοι - και η επίσημη πολιτεία - είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε και να νιώσουμε το μέγεθος της ανημποριάς μιας ολόκληρης χώρας. Κλείνουν τα Τέμπη, παραλύει η εθνική οδός, παραλύει η επικοινωνία. Απλά πράγματα. Εν έτει 2010, ένας βράχος αποσυντονίζει μια χώρα. Γιατί; Γιατί τόσα χρόνια, ενώ όλες οι κυβερνήσεις γνωρίζουν τη «στρατηγική» σημασία των Τεμπών, αλλά και την αδυναμία του συγκεκριμένου σημείου, σφυρίζουν αδιάφορα, γιατί τα κόστη ήταν μεγάλα. Η προηγούμενη κυβέρνηση έβαλε τελικά το νερό στ’ αυλάκι και ξεκίνησε το έργο - αφού έφτιαξε την άλλη «πληγή» τον Μαλιακό - αλλά να που το κακό έγινε πριν γίνει το έργο. Και...
...Και από κει και πέρα συμβαίνουν διάφορα κωμικοτραγικά για μας που τα παρακολουθούμε ως θεατές και τραγικά μόνο γι’ αυτούς που είναι υποχρεωμένοι να τα ζουν. Δεν συζητώ που τα διάφορα οδικά δίκτυα που χρησιμοποιούνται ως εναλλακτικές διαδρομές αποδεικνύεται ότι είναι ανεπαρκή. Είναι στοιχειώδη και οπωσδήποτε όχι περιορισμένα για να εκτελούν χρέη εθνικής οδού. Δεν συζητώ που για να φτάσει κανείς από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη θέλει 8-9 ώρες. Δεν συζητώ που η κατάρα το ’φερε όλο αυτό να συμβεί και σε περίοδο γιορτών, που εκ των πραγμάτων η κίνηση είναι αυξημένη. Φανταστείτε τώρα την ταλαιπωρία που τραβάνε οι μόνιμοι κάτοικοι των παραλίων του νομού ή της Ελασσόνας, που βρέθηκαν ξαφνικά οι άνθρωποι να ζούνε πάνω στην εθνική οδό! Φανταστείτε τώρα στο Στόμιο ή στο Κόκκινο Νερό ή εκεί τέλος πάντων που οι δρόμοι είναι στενοί, να γίνεται πανικός από κίνηση, και να μπερδεύονται οι οδηγοί και να γίνεται της κακομοίρας, και να φρακάρουν και να γίνεται «φύγε εσύ, έλα εσύ», και να βγαίνει η γιαγιά με το φακιόλι νύχτα ώρα και το βαμβακερό νυχτικό και να κάνει τον... τροχονόμο. Ή το δράμα που ζει η Ελασσόνα, και θα το ζει για καιρό ακόμη, με όλη αυτή την κίνηση να περνάει μέσα από την πόλη. Να μην μπορούν οι άνθρωποι να περάσουν απέναντι και να μην μπορούν να ησυχάσουν από τις μηχανές και τα κορναρίσματα.
Όσες παρεμβάσεις και να γίνουν για τη διευκόλυνση των οδηγών και την ασφάλεια όλων, είναι ορισμένα πράγματα που δεν μπορούν ν’ αλλάξουν μέχρι να αποκατασταθούν τα Τέμπη. Και ένα από αυτά είναι οι συγκεκριμένες διαδρομές που περνάνε μέσα από κατοικημένες περιοχές.
Επειδή ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει. Πρέπει όμως οι αρμόδιοι αυτή τη φορά να το πάρουν το μάθημά τους. Γιατί από δω και πέρα το «δεν ήξερες δεν ρώταγες» δεν ισχύει. Όλοι ρώτησαν και όλοι έμαθαν, με τον πλέον επιτακτικό τρόπο, μια αλήθεια που δεν μπορούν πλέον ν’ αγνοούν.
