Πάει ο πρώτος, έφυγε. «Παρακαλούμε μη συνωστίζεστε εις την έξοδον». Και είμαστε ακόμη στην αρχή. Για όλα τα ρούβλια του κόσμου έφυγε ο Ντ. Ρόβλιας από την κυβέρνηση. Ή μάλλον για όλα τα ρουσφέτια του κόσμου που έκανε ή και δεν έκανε, αλλά είχε την πρόθεση να κάνει. Διότι, λέει, το πολιτικό του γραφείο προωθούσε αιτήματα για μεταθέσεις αστυνομικών και στρατιωτικών. Το οποίο...
...Το οποίο, για να ’χουμε και το νου μας, δεν είναι και τίποτα το φοβερό ή το μοναδικό. Γιατί τι νομίζετε; Τι κάνουν τα βουλευτικά γραφεία, των κομμάτων εξουσίας τουλάχιστον; Τώρα, τα τελευταία χρόνια που η ανεργία μαστίζει και είναι πλέον πολύ δύσκολο να ικανοποιήσουν «ρουσφέτια» για εύρεση εργασίας, τι τους έμεινε να κάνουν; Εκείνα τα stage είχαν μείνει για να βολεύουν κάνα χριστιανό και οι μεταθέσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις, επίσης, για να ικανοποιούν τις πελατειακές τους σχέσεις με τους ψηφοφόρους. Καθ’ ότι η σχέση πολιτικού και πολίτη στην Ελλάδα και, κυρίως, στην επαρχία είναι καθαρά πελατειακή. Και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, ψεύδεται ασυστόλως. Όλοι, λοιπόν, οι βουλευτές, οι υποψήφιοι βουλευτές και οι πολιτευτές που φιλοδοξούν να γίνουν βουλευτές, στο ποσοστό που έχουν τη δυνατότητα, το κάνουν το ρουσφέτι τους. Την κάνουν τη μετάθεσή τους. Δεν συνελήφθη μόνον ο μέχρι χθες υφυπουργός Εσωτερικών Ντίνος Ρόβλιας να... κλέβει οπώρας!
Το θέμα είναι ότι «την ατυχία του μέσα» έπεσε στην περίπτωση. Ο Γ. Παπανδρέου υποτίθεται ότι έχει κηρύξει τον «ανένδοτο» κατά της διαφθοράς. Όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ακόμη και στο εξωτερικό, ισχυρίζεται και δηλώνει ότι η διαφθορά (εκτός των άλλων) φταίει για το χάλι της ελληνικής οικονομίας και αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με το χάλι των οικονομιών λοιπών κρατών - μελών.
Έχει σηκώσει το «λάβαρο» της διαφάνειας και το ανεμίζει προς πάσα κατεύθυνση και να μη θυμηθώ και κείνη την... αξιοκρατία, για την οποία θα πούμε παρακάτω. Και την παραμονή της μέρας που οι πολιτικοί αρχηγοί, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, παρίσταναν τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης, συγκροτώντας μέτωπο κατά της διαφθοράς, ακριβώς τότε έσκασε το θέμα των μεταθέσεων του Ρόβλια.
Με δυο λόγια: αδιέξοδο. Και για τον ίδιο και για τον Γιώργο Παπανδρέου και εάν ακόμη ήθελε να παραβλέψει το «παράπτωμα», που δεν είναι δα και προς θάνατον. Όμως, όταν έχεις κάνει τόση ηθικοπλαστική διδαχή και όταν και ο ίδιος ο Ν. Ρόβλιας υπήρξε μέλος εξεταστικών που εξέταζαν σκάνδαλα προ καιρού, ένας δρόμος μένει. Και για τον ίδιο και για τον πρωθυπουργό. Ο ίδιος να υποβάλει την παραίτησή του και ο Γ. Παπανδρέου να την αποδεχθεί. Και αυτός ήταν και ο δρόμος που επελέγη για να κλείσει το θέμα, πριν καλά - καλά ανοίξει.
Κατά την άποψή μου, πάντως, αυτό είναι πολύ λιγότερο όμοιον της υποψίας περί... αναξιοκρατίας, σε σχέση με αυτό που γίνεται με την ιστορία των γραμματέων και των περιφερειαρχών. Και αυτό γιατί... «διαφημίστηκε» τόσο πολύ η... διαφάνεια για τις τοποθετήσεις σε τέτοιες θέσεις, υποβλήθηκαν χιλιάδες αιτήσεις μέσω διαδικτύου, υπήρξαν και κάποιοι που όντως πίστεψαν στα περί αξιοκρατίας και καλλιέργησαν ελπίδες και προσδοκίες και τελικά... Και τελικά, το όλο θέμα εξελίχθηκε σε φιάσκο. Οι κομματικοί, οι πολιτευτές, οι αποτυχόντες βουλευτές, οι πρώην βουλευτές, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πάντα, είναι αυτοί που κατέλαβαν τις θέσεις και μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση. Αυτό είναι πολύ μεγαλύτερη πρόκληση για τον κοινό νου και τον οιονδήποτε πολίτη, ο οποίος νιώθει ότι εμπαίζεται ο ίδιος και η νοημοσύνη του. Και, φυσικά, «απόδειξη» ότι η «διαφάνεια» έχει χρώμα. Και εν προκειμένω, είναι καταπράσινο. Και αυτό, ακόμη, όμως θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν είχαν ακολουθήσει οι κυβερνώντες την «πεπατημένη», επιλέγοντας και διορίζοντας από την αρχή τους «δικούς», κάτι που ήταν αναμενόμενο. Όταν, όμως, γίνεται όλη αυτή η... σταυροφορία και καταλήγουν τελικά στους κομματικούς συγγενείς και φίλους, τότε είναι απλά κοροϊδία.
Για να εξυπηρετηθεί η διαφάνεια στην Ελλάδα, θα πρέπει να ξεριζωθεί μια συγκεκριμένη αντίληψη και νοοτροπία, η οποία εκτρέφεται ως «φυσιολογική» πλέον μέσα από το ίδιο το σύστημα και τις πιέσεις που ασκεί. Και για να συμβεί αυτό, αν συμβεί και μέχρι να συμβεί, είναι καλύτερα και εμείς, αλλά πολύ περισσότερο οι κυβερνώντες, να κρατούν μικρό καλάθι κα να προσέχουν τι λένε, για να μην εκτίθενται από την ίδια την πραγματικότητα.
