Σε μείζονα πολιτική κρίση έχει πλέον εξελιχθεί η οικονομική κρίση στη χώρα, όπως φάνηκε από τις προς στιγμήν δραματικές πολιτικές εξελίξεις της Τετάρτης και της Πέμπτης, που συγκλόνισαν για λίγες ώρες το κυβερνών κόμμα και οι οποίες τελικά κατέληξαν σε έναν αδιάφορο για το λαό ανασχηματισμό της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ο ανασχηματισμός αυτός, όμως, εκτόνωσε την εσωκομματική σύγκρουση μέσα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., καθώς αποτύπωσε μια ουσιώδη αλλαγή του εσωκομματικού συσχετισμού δυνάμεων.
Από την Πέμπτη το μεσημέρι ως τη νύχτα, βουλευτές και κάποιοι υπουργοί του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχαν πάρει «σβάρνα» τα τηλεοπτικά κανάλια και έκαναν δηλώσεις περί δήθεν επικείμενης «αποστασίας τύπου Ιουλιανών του 1965» μέσα στο κυβερνών κόμμα, με στόχο την πραξικοπηματική ανατροπή του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου! Κατάγγελλαν, δηλαδή, βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεκάδες άλλους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ότι οργανώνουν αποστασία!
Σαν να μην έφτανε αυτό, δημοσιογράφοι που κάνουν κυβερνητικό ρεπορτάζ έπαιρναν από το Μέγαρο Μαξίμου την υποτιθέμενη «πληροφορία» ότι επικεφαλής του «κινήματος αποστασίας» ήταν ο... υπουργός Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος! Το μετέδιδαν ευθέως και ονομαστικά στα βραδινά δελτία ειδήσεων της Πέμπτης.
Την Παρασκευή το πρωί, όμως, που ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός και η σύνθεση της νέας κυβέρνησης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος φιγουράριζε ως το «νούμερο δύο» του νέου κυβερνητικού σχήματος, καθώς είχε οριστεί αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, εκτοπίζοντας από τη θέση αυτή τον απεχθή στα μάτια του ελληνικού λαού μέχρι τότε «τσάρο» της οικονομίας, Γιώργο Παπακωνσταντίνου.
Οι εκπορευόμενες από το πρωθυπουργικό περιβάλλον κατηγορίες κατά Βενιζέλου περί «αποστασίας» εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. άρχισαν με την ίδια ευκολία να μιλούν για... «δαχτυλίδι διαδοχής», που δήθεν έδωσε ο Γ. Παπανδρέου στον πληθωρικό αντιπρόεδρο!
Η ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΗ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΗ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτός ο ανασχηματισμός και αυτή η κυβέρνηση φέρουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα του Βαγγέλη Βενιζέλου. Αυτός είναι ο σούπερ σταρ του νέου κυβερνητικού σχήματος και πάνω του είναι συγκεντρωμένη πλέον η προσοχή όλων των Ευρωπαίων ηγετών και του ευρωπαϊκού Τύπου. Στις σημερινές συνθήκες και με δεδομένη την πανευρωπαϊκή σημασία της ελληνικής οικονομικής κρίσης, ο εκάστοτε Έλληνας υπουργός Οικονομικών έχει ίσως μεγαλύτερο πολιτικό βάρος πρακτικά ακόμη και από τον πρωθυπουργό μπορεί να πει κανείς, χρησιμοποιώντας ένα σχήμα υπερβολής.
Δεν υπάρχει, επίσης, η παραμικρή αμφιβολία ότι κανένα «κίνημα αποστασίας» δεν εκδηλώθηκε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτά είναι παραμύθια που διοχέτευσε το πρωθυπουργικό περιβάλλον, οι αποκαλούμενοι και «κηπουροί» της πρωθυπουργικής ηγετικής παρέας, που σωστά διέβλεψαν ότι οι εξελίξεις απειλούν το δικό τους ρόλο στη νομή της εξουσίας, όπως και όντως έγινε έν τινι μέτρω.
Άλλες πολιτικές εξελίξεις είχαμε, όχι απόπειρα πραξικοπηματικής ανατροπής του Γιώργου Παπανδρέου. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός με τους χειρισμούς του την Τετάρτη, μετά την άνευ νοήματος συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατόπιν προεδρικού αιτήματος, άφησε επί εννέα ώρες να συζητείται σε όλη την Ελλάδα και από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια η υποτιθέμενη πρόθεσή του να παραιτηθεί από το πρωθυπουργικό αξίωμα και να πλημμυρίζουν οι υποθέσεις γύρω από το αν θα τον αντικαταστήσει στην πρωθυπουργία της χώρας ο Παπαδήμας, ο Προβόπουλος, ο Νανόπουλος ή άλλος τραπεζίτης, υπήρξε μοιραίο για το προσωπικό κύρος του Γ. Παπανδρέου που έπεσε στο πολιτικό ναδίρ.
Η εξαιτίας αυτού αποδυνάμωση του πρωθυπουργού ώθησε όλες τις πτέρυγες και φράξιες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να απαιτήσουν μετ’ επιτάσεως τη συμμετοχή εκπροσώπων τους και μάλιστα με αναβαθμισμένο ρόλο στη νέα κυβέρνηση, την οποία δικαίως θεωρούν ως την τελευταία τους ευκαιρία πριν από τις εκλογές και την πιθανότατη εγκατάλειψη της εξουσίας.
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΧΩΡΙΣ ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ
Η ανελέητη διαπάλη αλληλοεξόντωσης που ξέσπασε εντελώς ξαφνικά στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κυβερνώντος κόμματος, με τις ανόητες βαριές αλληλοκατηγορίες των βουλευτών του περί αποστασίας κ.λπ. αντανακλούσε ακριβώς τη μάχη για την προώθηση των θέσεων της κάθε ομάδας στη νέα νομή της κομματικής και κυβερνητικής εξουσίας. Μόλις ικανοποιήθηκαν μέσω του ανασχηματισμού και της σύνθεσης της νέας κυβέρνησης αρκετά από τα σχετικά αιτήματα, η εσωκομματική σύγκρουση εξαφανίστηκε από το προσκήνιο ως διά μαγείας, τόσο απότομα όσο εμφανίστηκε.
Τώρα το πώς θα συμβιώσουν ειρηνικά οι... «αποστάτες» και οι κατήγοροί τους, στο πλαίσιο της ίδιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, κατά πόσο μια τέτοια Κοινοβουλευτική Ομάδα από αλληλοσπαρασσόμενες «πολιτικές ύαινες» μπορεί να θεωρηθεί συνεκτική και συμπαγής, αυτό μόνο οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. το ξέρουν και αυτοί θα δώσουν εμπράκτως την απάντηση.
Πέρα, όμως, από τις πραγματικές ή φανταστικές και προσχηματικές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, υπάρχει ένα θεμελιώδες πράγμα που ενώνει όλους τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.: ο τρόμος των εκλογών.
Κανένας, πλέον, δεν πιστεύει ότι στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές, υπάρχει πιθανότητα να βγει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πρώτο κόμμα. Αν, όμως, η Ν.Δ. περάσει πρώτη, έστω και με μία ψήφο, λόγω του εκλογικού συστήματος, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα χάσει αμέσως 50 βουλευτές, λόγω του μπόνους που δίνεται στο πρώτο κόμμα και τουλάχιστον 20-30 ακόμη, λόγω της πτώσης του ποσοστού του - γιατί, φυσικά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να νομίζει ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα πάρει πάλι το 44% των ψήφων.
Όταν, λοιπόν, οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. γνωρίζουν ότι τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς θα βρεθούν εκτός Κοινοβουλίου στις πρώτες εκλογές που θα γίνουν, λογικό είναι να μην ωθήσουν κατά κανένα τρόπο με τις πράξεις τους σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές και να τα βρίσκουν μεταξύ τους «αποστάτες» και «προεδρικοί» και «εκσυγχρονιστές» και «κηπουροί», προκειμένου να μην οδηγηθούν στις κάλπες.
Στην αγωνία τους, όμως, να διευθετήσουν τους ενδοκομματικούς συσχετισμούς, οι υπουργοί και οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ξεχνούν έναν θεμελιώδη παράγοντα: τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που έχουν ξεχυθεί στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες δεκάδων άλλων πόλεων της Ελλάδας, απαιτώντας να αλλάξει ριζικά η ασκούμενη κυβερνητική πολιτική και έχοντας τη σύμφωνη γνώμη εκατομμυρίων Ελλήνων που υποφέρουν από αυτήν.
ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Οι δημοσιογράφοι μπορεί να εστιάζουν την προσοχή τους στις πολιτικές εξελίξεις, ανακατατάξεις και δολοπλοκίες, αλλά ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής τις τελευταίες εβδομάδες είναι ο κόσμος στην πλατεία Συντάγματος.
Αυτός ο κόσμος είναι που αποσταθεροποίησε την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., καθώς αύξησε υπέρμετρα την πίεση πάνω στους βουλευτές του, οι οποίοι πλέον δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν δημοσίως πουθενά χωρίς να γίνουν αντικείμενο αποδοκιμασιών. Εξαιτίας του κόσμου υποχρεώθηκε ο Γ. Παπανδρέου να κάνει ανασχηματισμό, ενώ η στάση του λαού είναι αυτή που αποτρέπει τον αρχηγό της Ν.Δ., Αντώνη Σαμαρά, από κάθε σκέψη υπαναχώρησης στην αντιμνημονιακή στάση του, υποκύπτοντας στις πιέσεις - κυριολεκτικά αφόρητες - που του ασκούν οι δεξιοί ηγέτες της Ε.Ε. να υποταχθεί στη γραμμή Παπανδρέου υπέρ του Μνημονίου.
Χαρακτηριστικό της ψυχολογικής αποθάρρυνσης των βουλευτών και της συνολικής κρίσης του πολιτικού συστήματος είναι ότι την Τετάρτη, που εκατοντάδες χιλιάδες λαού βρίσκονταν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και χιλιάδες από αυτούς είχαν συμβολικά «περικυκλώσει» τη Βουλή, προς την οποία όμως η Αστυνομία είχε δημιουργήσει ασφαλή για τους βουλευτές πρόσβαση, από τους 300 βουλευτές της ολομέλειας μόνο... 35 (!) τόλμησαν να πάνε στο Κοινοβούλιο. Οι υπόλοιποι 265 από τους 300 προτίμησαν τη σιγουριά του να μείνουν μακριά από το αγριεμένο πλήθος!
Ο κόσμος ίσως κάποια στιγμή φύγει από το Σύνταγμα, ίσως και να περιμένει μέχρις ότου φύγει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το βέβαιο είναι ότι ακόμη και αν φύγει ο κόσμος από την πλατεία, δεν πρόκειται να αλλάξουν τα αισθήματα των Ελλήνων απέναντι στο Μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική που απορρέει από αυτό, βυθίζοντας την Ελλάδα στη φτώχεια και στη μιζέρια.
ΤΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΝ ΤΩΡΑ
Ο κόσμος που βρίσκεται στους δρόμους αδιαφορεί παντελώς για τον κυβερνητικό ανασχηματισμό - και δικαίως, αφού αυτός δεν συνοδεύεται κατά κανένα τρόπο από διακηρύξεις αλλαγής πολιτικής.
Εμείς, όμως, οφείλουμε να αναλύσουμε αν ο πρωταγωνιστικός ρόλος του Βαγγέλη Βενιζέλου δημιουργεί προσδοκίες για κάτι καλύτερο από τη μέχρι τώρα ασκούμενη πολιτική. Θεωρητικά υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες. Στην πράξη θα κριθεί, όμως, αν θα υλοποιηθούν.
Υφίσταται μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στον Γ. Παπακωνσταντίνου και στον Β. Βενιζέλο. Ο πρώτος επιθυμεί να κάνει καριέρα σε κάποιον διεθνή οργανισμό μετά την υπουργική του θητεία. Ήταν έτσι απολύτως υπάκουος σε κάθε εντολή των ισχυρών ξένων παραγόντων. Έκανε ό,τι του ζητούσαν, χωρίς την παραμικρή αντίρρηση για να εξασφαλίσει την εύνοιά τους, που είναι απαραίτητη για τη μετέπειτα προσωπική του καριέρα, με τελικό αποτέλεσμα να δρα περισσότερο ως... εκπρόσωπος της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. στην Ελλάδα, παρά ως Έλληνας υπουργός που προσπαθούσε να διασφαλίσει τα συμφέροντα της χώρας.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, αντίθετα, θέλει να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει να δείξει στον ελληνικό λαό ότι υπερασπίζεται τουλάχιστον τα ελληνικά συμφέροντα καλύτερα από τον Γ. Παπακωνσταντίνου και τον Γ. Παπανδρέου.
Οι πρωθυπουργικές του βλέψεις θα τεθούν σε σκληρή δοκιμασία στο αμέσως επόμενο διάστημα, τώρα που ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο θα αποδειχθεί είτε εφαλτήριο προς την πρωθυπουργία είτε... τοίχος εκτελέσεων για τις πρωθυπουργικές του φιλοδοξίες.
ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΕΙ ΤΟ ΖΥΓΟ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ»;
Γνώσεις οικονομικές δεν έχει ο Β. Βενιζέλος. Ούτε και χρειάζονται, όμως. Τεχνοκράτες της οικονομίας έχει το κράτος άφθονους. Πολιτική ηγεσία που να διαπραγματεύεται αποφασιστικά με τους Ευρωπαίους και το Δ.Ν.Τ. δεν έχει η χώρα μας. Αυτό το κενό καλείται να καλύψει ο νέος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης.
Πριν από δύο εβδομάδες περίπου, ο Β. Βενιζέλος είπε απερίφραστα στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς «δημοσιονομικής κατοχής»! Η εκτίμησή του είναι απολύτως σωστή. Για να δούμε, όμως, τι θα κάνει στην πράξη; Θα πολιτευτεί προσπαθώντας να αποτινάξει τα δεσμά της «δημοσιονομικής κατοχής» ή θα ξεχάσει τα όσα έλεγε; Θα αντισταθεί, δηλαδή, στο Μνημόνιο ή θα αρχίσει και αυτός να λέει ότι η δήθεν η εφαρμογή του Μνημονίου θα σώσει τον τόπο;
Υπηρετώντας το στόχο του να γίνει πρωθυπουργός, ο Β. Βενιζέλος πρέπει να σφυρηλατήσει συμμαχίες και με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα της Ελλάδας, αλλά και με τα μεσαία στρώματα. Για να το κάνει αυτό, πρέπει να αναζωογονήσει την οικονομία - να δώσει λεφτά, δηλαδή, για να γίνουν έργα, να δώσουν δάνεια οι τράπεζες στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις κ.λπ. Να αναιρέσει, δηλαδή, την πολιτική «στάσης πληρωμών προς το εσωτερικό» της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οποία νοιάζεται μόνο για το πώς θα πληρώσει τα τοκοχρεολύσια στους ξένους.
Για να εφαρμόσει, όμως, την προαναφερθείσα πολιτική ο Β. Βενιζέλος πρέπει να έρθει αρχικά σε σύγκρουση με τους ηγέτες της Ε.Ε., να διαπραγματευθεί πολύ πιο μαχητικά μαζί τους και να τους πείσει ή να τους εξαναγκάσει να αποδεχτούν χαλάρωση της πολιτικής οικονομικής ασφυξίας που ασκούν στη χώρα μας.
Θα έχει το θάρρος να το τολμήσει και να το πετύχει; Ίδωμεν. Έτσι κι αλλιώς, αυτό θα φανεί πάρα πολύ σύντομα.
