Με αφορμή το ερώτημα ενός νεοέλληνα, «αν αξίζει να ζήσει ένας νέος στην Ελλάδα», ο Λαρισαίος γλύπτης Στ. Παπανικολάου αποστέλλει την παρούσα ανοικτή επιστολή προς τον πρόεδρο της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά, καταθέτοντας ταυτόχρονα, ως άνθρωπος της τέχνης και ως «δάσκαλος», τις σκέψεις του για το δρόμο που πρέπει να τραβήξει η χώρα προκειμένου να βγει από το σημερινό, οικονομικό, αλλά και θεσμικό, πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Γιατί όμως στον Αντώνη Σαμαρά; Το εξηγεί ο ίδιος στην επιστολή του:
Αξιότιμε κύριε πρόεδρε
«Δεν είμαι οικονομολόγος, συνταγματολόγος, νομικός ή κάποιος ειδικός επιστήμονας από τους τόσους που εμφανίζονται στις μέρες μας, προσφερόμενοι να εξηγήσουν ή να λύσουν το ζοφερό πρόβλημα της κατάντιας της χώρας μας.
Θα σας μιλήσω ως ένας απλός άνθρωπος που, από τη νεότητά του, αφιερώθηκε στην τέχνη και στην οικογένειά του.
Ως άνθρωπος της τέχνης ασκήθηκα στο να βλέπω, να αντιλαμβάνομαι και να βιώνω το ωραίο, δηλαδή, το αληθινό, ώστε να μπορώ να πραγματοποιώ το έργο τέχνης.
Ως γονιός «διδάσκω» με το παράδειγμά μου τη φιλοπατρία, τη φιλαλήθεια και τη φιλοτιμία.
Για την πατρίδα, είπα στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου, ότι Ελληνισμός είναι ο απαράμιλλος ηρωικός τρόπος ζωής ελεύθερων, ενάρετων και ηθικών ανθρώπων. Ότι είναι η διαλεκτική σοφία ζωής και θανάτου. Ότι είναι φιλία Θεού, ανθρώπου και φύσης. Ότι είναι δρόμος υπέρτατης γνώσης. Ότι είναι ο οικουμενικός λόγος αγωγής και παιδείας δικαίου ανθρώπου.
Η αγάπη, η φιλία, η συμπόνια, η γαλήνη, η απλότητα, το μέτρο, η αρμονία, η χαρά, θρέφουν και ζωογονούν την αλήθεια και την τιμή στην οικογένειά μου.
Όταν σε μία οικογένεια επικρατήσουν το ψέμα και η ανεντιμότητα, η διάλυσή της είναι βεβαία.
Χωρίς καμία αμφιβολία, υπαίτιοι είναι οι γονείς.
Όταν σε μία χώρα επικρατήσουν το ψέμα και η ανεντιμότητα, αυτή καταστρέφεται, σκορπίζει, διαλύεται.
Υπαίτιοι, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι οι κυβερνώντες.
Τα κακομαθημένα παιδιά και οι κακομαθημένοι πολίτες, σε κάθε περίπτωση, θα βιώνουν συνθήκες απαξίωσης του ανθρώπου και θα μεγιστοποιούν τις βίαιες πράξεις-αντιδράσεις.
Άραγε, το ζητούμενο ή το επιβαλλόμενο είναι η τιμωρία των κακομαθημένων ή των υπαιτίων;
Προσωπικά, επιλέγω την τιμωρία των υπαιτίων.
Στο σημείο αυτό, ίσως αναρωτηθείτε για ποιο λόγο σας απευθύνω αυτή την επιστολή μου. Σας απαντώ: Λέγεστε Σαμαράς και όχι Παπανδρέου, Καραμανλής, Μητσοτάκης ... Τσιφλικάτα, βαρονίες, δουκάτα, φατρίες κι άλλα τέτοια γνωστά στην παγιωμένη-καθιερωμένη ελληνική τέχνη της εξαπάτησης ή καλύτερα, της απόκρυψης του αυτονόητου, δηλαδή, της πολιτικής, δεν σας «συγγενεύουν» .... Κι επειδή, με κείνη την ασκημένη ματιά, που προανέφερα, βλέπω μία ενυπάρχουσα ταλάντωση του ωραίου στην ψυχή σας, η οποία λειτουργεί ως καθοριστικός δομικός παράγοντας του χαρακτήρα σας ή ως ρυθμιστής της προσωπικής-κοινωνικής συμπεριφοράς σας, νομίζω ότι μπορεί να είστε η δεύτερη και τελευταία ευκαιρία πολιτικού ανδρός για την επίτευξη μιας πραγματικά νέας Ελλάδας. Την πρώτη ευκαιρία, ως γνωστόν, την είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αποδείχθηκε όμως ότι, ούτε την ήθελε ούτε την μπορούσε την ΑΛΛΑΓΗ !
Αν, λοιπόν, μπορέσετε να καθυποτάξετε τους δόλιους «μνηστήρες» και να αδρανοποιήσετε τους εξ επαγγέλματος και συνειδήσεως ιδιοτελείς καιροσκόπους της ποικιλοτρόπως βεβαρημένης «δεξιάς» πολιτικής παράταξης που ηγείστε, και μιλήσετε, αλλά και να δείξετε με πράξεις την αγάπη για την πατρίδα, την αλήθεια και την τιμή, τότε να είστε βέβαιος ότι θα κερδίσετε τις καρδιές όλων των «πεινασμένων» για κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, προκοπή και ευημερία.
Ο παγκόσμιος ρυθμός σήμερα και ίσως για πολλές δεκαετίες ακόμη, είναι αυτός του χρήματος και του κέρδους. Καμία σοσιαλιστική, κομμουνιστική, επαναστατική, απολυταρχική μεθοδολογία δεν μπορεί να αντισταθεί, πολύ δε περισσότερο, να ανατρέψει τη λαίλαπα αυτή που εξαπέλυσαν οι σατανικοί νόες του «έχειν».
Η μικρή χώρα μας, η Ελλάδα μας, πιασμένη ασφυκτικά στο δόκανο των ντόπιων και ξένων αδίστακτων και ανάλγητων αρπακτικών, μπορεί, έστω την ύστατη στιγμή, να λευτερώσει τις φτερούγες της και να ξεφύγει: Αρκεί να νοικοκυρευτεί άμεσα, δηλαδή, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!
Βλέπετε, είναι σαν το μικρό φτωχικό αλλά νοικοκυρεμένο σπιτικό, που, θεραπεύοντας την αλήθεια και την τιμή, μπορεί να αντιστέκεται στις παγκοσμιοποιημένες μεθοδεύσεις του ευτελισμού και της εκμετάλλευσης του ανθρώπου.
Ευχόμενος την προσωπική και οικογενειακή σας υγεία και χαρά σας χαιρετώ με ένα ποίημά μου:
«Ο ήλιος θα δύσει επειδή ανέτειλε
κι εγώ θα πεθάνω επειδή γεννήθηκα.
Ο ήλιος φώτισε κι έδειξε τον κόσμο.
Γέννησε, έθρεψε, έδωσε πνοή στην πράξη.
Κίνησε το λόγο της ζωής.
Λευτέρωσε το χρόνο της ελπίδας.
Ζέστανε το όνειρο.
Κι εγώ, πορεύομαι στα φανερά
κι ούτε κρυφά να βλέπω
κι ούτε να θέλω να ζητώ να φύγω να ξεχάσω
το δρόμο τούτο της στιγμής
που λάμπει απ’ τον ήλιο».
Στέλιος Παπανικολάου
Υ.Γ. Αφορμή γι’ αυτή την επιστολή μου, στάθηκε μία πρόσφατη κουβέντα που είχα με έναν αριστούχο απόφοιτο πανεπιστημιακής σχολής θετικής κατεύθυνσης, παιδί πολύτεκνης φτωχικής οικογένειας, ο οποίος σε κάποια στιγμή, κοιτώντας σ’ ένα απύθμενο σκοτεινό πουθενά, ρώτησε λες και μονολογούσε:
«Είναι τύχη αγαθή που γεννήθηκα Έλληνας; .. .Αξίζει να ζήσει ένας νέος σ’ αυτή τη χώρα;.. Τι λες εσύ κύριε Στέλιο;..».
