Η Ορθοδοξία είναι θεραπεία. Πάμε στην εκκλησία όχι ως άξιοι, αλλά ως τραυματισμένοι και έχοντας ανάγκη από το έλεος του Θεού να μας θεραπεύσει. Πάμε στην εκκλησία για να θεραπευτούμε.
Ο λαός λέει την παροιμία, βαριά η καλογερική. Αλλά τώρα ο κόσμος με την επικράτηση του αμερικάνικου τρόπου ζωής που χωρίζει τους ανθρώπους σε καλούς και σε κακούς, άλλαξε και την ιδέα για την προσευχή και τη λατρεία του Θεού. Σημασία δεν έχει ο άνθρωπος, αλλά τα έργα. Δεν έχει αξία να είσαι, αλλά να κάνεις έργα.
Τι αξίζει να ζει, μου είπε μια φορά κάποιος γνωστός μου για τον γέρο πατέρα του, αφού δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα; Για τον άνθρωπο αυτόν αξία δεν έχει να είσαι, αλλά να προσφέρεις έργο.
Μια φορά ένας εργάτης σ’ ένα μοναστήρι βλέποντας τους μοναχούς όλη μέρα να προσεύχονται και να ψάλουν τους ρώτησε: Τι κάνετε εσείς εδώ εκτός από την προσευχή και την ψαλμωδία; Εγώ όλο δουλειά - δουλειά και σεις όλο προσευχή - προσευχή και ψαλμωδία.
Μπορείς να κάνεις και συ προσευχή, του είπε ο ηγούμενος. Δοκίμασε να προσευχηθείς λίγα λεπτά και θα πληρωθείς το μεροκάματό σου, σαν να δούλεψες όλη τη μέρα. Ο εργάτης δέχθηκε. Θα καθίσεις μόνος σε μια ήσυχη γωνιά στην εκκλησία και θα επαναλαμβάνεις για λίγα λεπτά το όνομα του Ιησού ή όποια άλλη προσευχή θέλεις. Αρκεί να προσέχεις τα λόγια της προσευχής. Μόνο λίγα λεπτά προσοχής και προσευχής μόνος σου σε μια ήσυχη γωνιά, χωρίς να κάνεις τίποτε άλλο.
Ο άνθρωπος κάθισε σε μια ήσυχη γωνιά στην εκκλησία, μόνος με τον εαυτό του και σε λίγο βγήκε από την εκκλησία και πήγε σιωπηλός για τη δουλειά του.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Βλάσιος Πασκάλ λέει πως η τραγωδία της ανθρωπότητας έγκειται ακριβώς σ’ αυτό. Ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να καθίσει ούτε τρία λεπτά της ώρας μόνος με τον εαυτό του, χωρίς να κάνει τίποτα. Το ίδιο νόημα έχει και ο στίχος του Χιλιανού ποιητή Πάμπλο Νερούντα. «Κανείς δεν είδε αυτό το ηλιοβασίλεμα με τα χέρια σταυρωμένα».
Είναι τόσο δύσκολη η εσωτερική ειρήνη; Απέκτησε την εσωτερική σου ειρήνη και χίλιοι άνθρωποι γύρω σου θα σωθούν, λέει ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ. Ένας διάσημος γιατρός, ο Τζορτζ Γκρόντεγκ, στο βιβλίο του «Το βιβλίο του Εκείνο» γράφει πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να αρρωστήσει κανείς είναι να απωθεί και να κατακρίνει.
Εμείς τώρα δεν κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε από την απώθηση και την κατάκριση, γιατί είμαστε ήδη άρρωστοι. Γι' αυτό πηγαίνουμε στην εκκλησία, για να θεραπευτούμε. Η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία. Η Ορθοδοξία είναι θεραπεία. Πηγαίνουμε στην εκκλησία όχι ως άξιοι, αλλά ως τραυματισμένοι και έχοντας ανάγκη από το έλεος του Θεού.
Η πίστη στο Χριστό, στη Σταύρωση και στην Ανάσταση υπερασπίζει τους αδυνάτους, τους ελαχίστους, τους φτωχούς, το παιδί, τη γυναίκα, το γέρο, τον άρρωστο. Όσο χαμηλά και να βρεθεί ο άνθρωπος και στο πιο αποτρόπαιο πεπρωμένο, ο Χριστός έχει πάει εκεί πριν από σένα, για σένα, ενώ οι φίλοι μας και οι πλησίον στέκουν από μακριά. «Οι φίλοι μου και οι πλησίον μακρόθεν έστησαν» λέει η προφητεία των παθών του Χριστού που είναι και πάθη του κάθε ανθρώπου.
Πολλοί ντρέπονται να ομολογήσουν την πίστη τους στην Ανάσταση. Ντρέπονται να ομολογήσουν ότι κάποτε θα τους ζώσουν και θα τους πάνε εκεί όπου δεν θέλουν. Τόση στενοκεφαλιά και εγωισμό κρύβει ο σύγχρονος αθεϊσμός. Τόσο καλά έκανε τη δουλειά της η προπαγάνδα των διωκτών.
