* Του Στέλιου Μπάρμπα, μέλους του Ν.Σ. Λάρισας της ΚΝΕ
Ανεργία, φτώχεια, αβεβαιότητα είναι που πνίγουν τις σκέψεις όλων των νέων που σκέφτονται το μέλλον τους, ανεξάρτητα αν είναι ήδη εργάτες, σπουδαστές, άνεργοι. Ταυτόχρονα τα μοδάτα πρότυπα του αισχρού lifestyle που προβάλλουν, ο οπαδισμός, τα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός ενθαρρύνονται με κάθε τρόπο, πολλές φορές φαίνονται σαν τη μοναδική διέξοδο από την άγρια πραγματικότητα της καθημερινής ζωής και τα προβλήματά της. Είναι όμως έτσι; Είναι «αντικειμενική» η σημερινή πραγματικότητα; Είναι «αιώνια», «δεν αλλάζει» αυτός ο τρόπος ζωής, δεν νικιέται ο καπιταλισμός και η εξουσία του;
Σήμερα απ’ τη γέννησή του ένα παιδί βιώνει την άγρια αντίθεση των δύο κόσμων, του κεφαλαίου απ’τη μία και του κόσμου της δουλειάς, της εργασίας απ’ την άλλη. Με το πού θα γεννηθεί ένα παιδί, το αν θα πάρει άδεια κύησης η νέα εργαζόμενη μητέρα, το πού θα αφήσει το παιδί της για να γυρίσει στην εργασία της, το αν θα το πάρουν ή αν μπορεί να πληρώσει παιδικό σταθμό ή κάποιον να κρατήσει το παιδί της, είναι ερωτήματα, άγχη, φόβοι, είναι τα αδιέξοδα που ζει ένα νέο ζευγάρι που εργάζεται, δυο νέα παιδιά που αποφάσισαν να κάνουν οικογένεια, οι φόβοι που ζουν όλες οι νέες γυναίκες εργαζόμενες που σκέφτονται το μέλλον τους.
Ταυτόχρονα η άγρια επίθεση των αστών σε όλους τους τομείς της ζωής των εργαζομένων, στην υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, την ασφάλιση, τα εργασιακά δικαιώματα εντείνονται. Δείχνουν ότι τόσο το κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, όσο και το πολιτικό τους προσωπικό που εδώ στην Ελλάδα έχουμε και πολλούς από δαύτους, από αριστερούς «επαναστάτες» μέχρι φασιστοειδή που τους εκπροσωπούν, εντός ή εκτός Βουλής, με πρώτη την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είναι αποφασισμένοι να ρίξουν και άλλο την τιμή της εργατικής δύναμης, χειροτερεύοντας τη ζωή της εργατικής τάξης... Είναι αποφασισμένοι τη δικτατορία του κεφαλαίου, την αστική δημοκρατία, να την εφαρμόσουν αταλάντευτα και χωρίς ελαστικότητα. Ακόμα αν χρειαστεί και κηρύσσοντας πόλεμο σε ολόκληρους λαούς, όπως στη Λιβύη, στο Μπαχρέιν, στην Υεμένη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν κ.α. προκειμένου να προστατεύσουν ή να διεκδικήσουν τα συμφέροντά τους. Για τους εργαζόμενους ατέλειωτη δουλειά, για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς κανένα δικαίωμα, χωρίς δημόσια υγεία, με μόρφωση αυτή που θέλουν, που αρκεί να είσαι μισοκαταρτιζομένος, μεταμορφωμένος, παράγοντας, την ίδια στιγμή όμως αμύθητα πλούτη, απίστευτα κέρδη, όλο και περισσότερα προϊόντα που δεν θα ανήκουν σε αυτούς που τα παράγουν αλλά σε αυτούς που ελέγχουν την παραγωγή, στους κεφαλαιοκράτες.
Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος!!! Δεν έχει παραδοθεί ακόμα ο λαός μας. Υπάρχει σήμερα που μιλάμε ένα κομμάτι του λαού, ένα μεγάλο κομμάτι νέων εργατών και εργατριών, σπουδαστών, φοιτητών, μαθητών, ανέργων που δεν το βάζει κάτω. Που αντιπαλεύει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, που λέει ΟΧΙ σε ΟΛΑ τα ναρκωτικά, που στηρίζεται στο λαό και παλεύει για τα συμφέροντά του, που τάσσεται στον αγώνα όχι αποσπασματικά, αλλά δίνει τον καλύτερό της εαυτό στον σκοπό αυτό. Υπάρχει ένα κίνημα ταξικό, προσανατολισμένο, απείθαρχο και αταλάντευτο, μια λαϊκή συμμαχία που συσπειρώνει όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία, τις γυναίκες με δύο στόχους. Απ’ τη μια να μην περάσει αυτή η επίθεση εις βάρος των εργαζομένων, να μην εξαθλιωθεί συνολικά η ζωή του λαού και απ’ την άλλη οργανώνει την πάλη για την οριστική αναμέτρηση με αυτόν τον κόσμο. Οργανώνοντας την αντεπίθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ενισχύοντας τη συμμαχία του ΠΑΜΕ των εργατών, της ΠΑΣΥ των αγροτών, της ΠΑΣΕΒΕ των αυτοαπασχολούμενων, του ΜΑΣ των φοιτητών, του Συντονιστικού Αγώνα των μαθητών, της ΟΓΕ των εργαζόμενων γυναικών και κατευθύνοντας των αγώνα στην οριστική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για να πάρει την εξουσία η εργατική τάξη, ο ίδιος ο λαός. Για να πάρουν τον πλούτο αυτοί που τον παράγουν. Εκεί ανήκουμε κι εμείς, όλοι οι νέοι εργαζόμενοι. Για να εκπληρώσουμε τον σκοπό των νεκρών εργατών του Σικάγο, του Μάη του ’36 της Θεσσαλονίκης, των 200 νεκρών της Καισαριανής και των τόσων χιλιάδων που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να ζήσουν τα παιδιά μας ένα κόσμο δίκαιο, χωρίς εκμετάλλευση, με τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο που παράγεται να ανήκουν στους ίδιους τους παραγωγούς, σε όλο το λαό.
Mε τη δουλειά μας, με το αίμα μας, με χιλιάδες σακατεμένους και θύματα στα εργοδοτικά κάτεργα, όλα τα προηγούμενα χρόνια δημιουργήσαμε τεράστιο πλούτο. Ο,τι έχει παραχθεί σ' αυτό τον τόπο, ό,τι θα παραχθεί στο μέλλον, είναι δημιούργημα του εργαζόμενου ανθρώπου που εργάζεται σε συνθήκες σκληρής ταξικής εκμετάλλευσης και πίεσης απ' το μεγάλο κεφάλαιο, απ' τα ντόπια και πολυεθνικά μονοπώλια. Σήμερα, μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο, να έχουμε ελεύθερο χρόνο, να αισθανόμαστε ασφάλεια, να μην έχουμε άγχος για το μέλλον, να απολαμβάνουμε ένα ευρύ σύστημα κοινωνικής φροντίδας. Η σημερινή αστική εξουσία όμως δεν θα τα δώσει από μόνη της. Η εργατική τάξη θα τα κάνει δικά της. Με τη δική της πολιτική, τη δική της εξουσία. Με την πάλη της.
Εκεί λοιπόν δίνουμε και όλες τις δυνάμεις μας. Με πρώτο σταθμό την εβδομάδα δράσης για την Πρωτομαγιά που κήρυξε το ταξικό Εργατικό Κέντρο του νομού μας. Όλοι οι νέοι και νέες εργαζόμενες να συμμετέχουν μαζικά, να οργανωθούν στα σωματεία τους, να συστρατευτούν με το ΠΑΜΕ, απεργώντας μαζικά την Πρωτομαγιά, ειδικά οι νέοι που δουλεύουν στον επισιτισμό, συμμετέχοντας μαζικά στην πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση.
Η παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης, η εργατική πρωτομαγιά, να γίνει άλλος ένας σταθμός στην πορεία της εργατικής τάξης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Οι νέοι και νέες εργαζόμενες να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις για να είναι οι μαζικότερες πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις που έχουν γίνει, να στηθούν παντού επιτροπές αγώνα του ΠΑΜΕ, να οργανωθούμε μαζικά στα σωματεία μας, να στηρίξουμε ολόπλευρα τις Επιτροπές Νέων των συνδικάτων. Τα νέα ζευγάρια εργαζομένων αποφασιστικά να μπουν στην πάλη.
Νέα, νέε εργαζόμενε, μην τους φοβάσαι, μην τους ακούς, κάνε το βήμα, οργανώσου στην πάλη, στο σωματείο σου. Κάνε πράξη το σύνθημα, «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».
