Ο στρατηγός Πόντιος Ερρένιος το 321 π.Χ. συνέτριψε τις ρωμαϊκές λεγεώνες στην αρχαία πόλη Καύδιον και τις υποχρέωσε να περάσουν κάτω από έναν ταπεινωτικό ζυγό, τον οποίο σχημάτιζαν 3 δόρατα σε σχήμα δικράνου (τα 2 κάθετα στο έδαφος και το τρίτο πάνω τους σε σχήμα Π) που έμειναν στην Ιστορία ως «Καυδιανά Δίκρανα».
Την ίδια ακριβώς ταπεινωτική και προσβλητική διαδικασία περνά η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, μετά την επιβολή του διαβόητου Μνημονίου, ενός Μνημονίου που οδηγεί στην εξαθλίωση την ελληνική κοινωνία, η οποία έχει υποστεί και μέλλει να υποστεί βάρβαρα μέτρα λιτότητας, ενός Μνημονίου το οποίο, όμως, έχει αποδειχθεί πως είναι αναποτελεσματικό για την εξυπηρέτηση του δυσβάστακτου εξωτερικού χρέους.
Με την Ελλάδα και την κοινωνία της να περνούν από τα «Καυδιανά Δίκρανα», η κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου, η οποία συνέτεινε με τα δικά της λάθη και παραλείψεις στη σημερινή εξέλιξη, μοιάζει ανίκανη να διαχειριστεί τα προβλήματα.
Ο δε πρωθυπουργός δείχνει ανήμπορος να «κουμαντάρει» τη σπαρασσόμενη από εσωτερικές έριδες και προσωπικές στρατηγικές, κυβέρνησή του, αλλά και την Κοινοβουλευτική του Ομάδα, καθώς οι βουλευτές του έχουν εξεγερθεί (μάλιστα ο υπουργός των Οικονομικών υπέβαλε την παραίτηση του στον κ. Γ. Παπανδρέου, όταν διαπίστωσε τη σφοδρή επίθεση που δέχθηκε από τους συναδέλφους του, του ΠΑΣΟΚ) και φαίνεται πολύ δύσκολο να υπερψηφίσουν νέα Μνημόνια, τα οποία σημαίνουν νέα βάρη στην πλάτη της κοινωνίας, πλήρη αποσάρθρωση του κοινωνικού ιστού, αλλά και ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας.
Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, με ορίζοντα τον Ιούνιο, είναι τραγικά κρίσιμο για τη χώρα και την κοινωνία, καθώς υπάρχουν, από τη μια πλευρά οι επίμονες πληροφορίες για επικείμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με όσα αυτή η εξέλιξη συνεπάγεται, από την άλλη δε (αλλά όχι ανεξάρτητα) υπάρχει το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο (από κοινού με το αποκαλούμενο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και το εθνικό σχέδιο για την ανάπτυξη και την κοινωνική πολιτική) το οποίο θα κληθεί εντός του Μαΐου να ψηφίσει η Βουλή των Ελλήνων.
Αλήθεια τι σημαίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, την οποία τόσο πολύ προβάλλουν κυρίως οι Γερμανοί;
Σημαίνει πως η Ελλάδα κηρύσσει στάση πληρωμών, δηλαδή δεν πληρώνει τους πιστωτές της, μειώνεται το εισόδημα των πολιτών, δεν γίνονται εισαγωγές (με πίστωση) προϊόντων , όπως τρόφιμα και το πετρέλαιο και φυσικά διαλύεται τελείως ο κοινωνικός ιστός. Ακολουθεί νέα βίαιη μείωση μισθών, συντάξεων και λειτουργικών εξόδων του Δημοσίου, παράλυση της οικονομίας και φυσικά έξοδος από το ευρώ.
Βεβαίως, υπάρχει και το σενάριο του «κουρέματος» του χρέους, αυτό, όμως, προϋποθέτει τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών, αλλά και νέα δυσβάστακτα βάρη για την κοινωνία. Αν δεν συμβεί αυτό τότε θα υπάρξει πρόβλημα σε τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.
Σημειώνεται πως εφόσον τον Ιούνιο επικυρωθούν οι αποφάσεις της 11ης Μαρτίου θα έχουμε ουσιαστικά την πρώτη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Μέσα στο κλίμα αυτό (αν και διαψεύδεται επισήμως η εκδοχή της αναδιαρθρώσεως) η κυβέρνηση δεν φαίνεται ικανή να προχωρήσει.
«Η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει παραλύσει εδώ και μερικούς μήνες. Κάθε δυναμική μεταρρυθμίσεων και εφαρμογής των δεσμεύσεων της χώρας έχει εξανεμισθεί. Η κοινή γνώμη είναι δικαιολογημένα ανήσυχη και η αγορά παγωμένη», έγραψε πρόσφατα η «Καθημερινή», αξίζει δε να τονιστεί μια φράση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, σύμφωνα με την οποία «πρέπει να πούμε όλη την αλήθεια στον κόσμο», φράση που σημαίνει ότι η κατάσταση της οικονομίας της χώρας είναι πολύ πιο σύνθετη απ' ό,τι παρουσιάζεται από το οικονομικό επιτελείο.
Ο πρωθυπουργός (σύμφωνα με το «Βήμα», Ο Γιώργος, μόνος , σκέπτεται...) δείχνει να είναι απομονωμένος, αλλά φέρεται να προετοιμάζει τις επόμενες κινήσεις του για να αλλάξει το κλίμα, αλλά γνωρίζει καλώς πως δεν έχει πολλές κινήσεις στην πολιτική σκακιέρα, ούτε πολλές εναλλακτικές επιλογές.
Αν και ουδείς γνωρίζει τις σκέψεις του Γ. Α. Παπανδρέου (καθώς μάλιστα, όπως έχει γραφεί στον Τύπο, έχει επιλέξει τον τελευταίο καιρό να απομακρύνει από κοντά του ομάδες, επίδοξους «ομαδάρχες» και όσους, μέχρι πρότινος, κατείχαν θέσεις εξ απορρήτων στο στενό του περιβάλλον) είναι βέβαιο πως έχει δεχθεί εισηγήσεις, είτε για κυβερνητικό ανασχηματισμό, είτε για (εκβιαστικές) εκλογές, με το δεύτερο σενάριο να διαψεύδεται μεν, αλλά να ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Και αυτό, παρά τα ρίσκα που εμπεριέχει και παρά το γεγονός ότι οι πιστωτές της χώρες σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελαν εκλογές που (υπό τις σημερινές συνθήκες) σημαίνουν αστάθεια και πιθανότατη μετεκλογική ρευστότητα.
Τόσον ο κ. Παπανδρέου, όσο και κορυφαίοι υπουργοί διαψεύδουν δημοσίως τα περί εκλογών, αλλά σε όλα τα υπουργικά γραφεία το εκλογικό είναι ένα σενάριο που «παίζει», καθώς τα πράγματα βρίσκονται σε αδιέξοδο.
Ορισμένοι παράγοντες της κυβερνήσεως λένε πως έχουν εισηγηθεί στον πρωθυπουργό να προχωρήσει σε ανασχηματισμό με κομματικά κριτήρια, ώστε να αναδιαταχθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες, αλλά και να μπορέσει να στραφεί η κυβέρνηση προς μια άλλη πολιτική.
Ωστόσο, άλλοι παράγοντες, που έχουν επαφές με την αγορά υποστηρίζουν την εκδοχή να συγκροτηθεί μια ομοιογενής ομάδα, αποτελούμενη από πρόσωπα που είναι διατεθειμένα να συνεργαστούν και να προωθήσουν χωρίς ενδοιασμούς και καθυστερήσεις διαρθρωτικές αλλαγές και φυσικά να απομακρυνθούν οι υπουργοί που κινούνται με το βλέμμα στραμμένο στο κομματικό τους ακροατήριο.
Πέρα δε και έξω από αυτά, υπάρχουν και οι πιέσεις του (κατά Ανδρέα Παπανδρέου) «κατεστημένου», το οποίο θέλει λύσεις οικουμενικής φύσεως, κυρίως με εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα, όχι μόνο προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόθυμα να συνεισφέρουν – όπως λένε – στην εθνική προσπάθεια, επί της ουσίας, δηλαδή, στην υπηρέτηση των κατεστημένων συμφερόντων.
Οι αμέσως επόμενες μέρες (οι, κατά τα λοιπά, Άγιες μέρες του Πάσχα) θα είναι καταλυτικές για τις πρωθυπουργικές κινήσεις και αποφάσεις, καθώς θα καταγραφούν οι αντιδράσεις (ήδη εκδηλώθηκαν) σχετικά με το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο, ενώ άλλος μεγάλος πονοκέφαλος είναι η αναθεώρηση του ελλείμματος, το ακριβές ποσοστό του οποίου θα ανακοινωθεί στις 26 Απριλίου από τη Εurostat.
Εν κατακλείδι, το γενικότερο κλίμα κάθε άλλο παρά διευκολύνει τον πρωθυπουργό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι - όσο κι αν μοιάζει με απονενοημένο διάβημα, όσο και αν διαψεύδονται – η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες (ώστε άπαντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους) μπορεί να αποτελέσει μια κάποια διέξοδο, αλλά το βέβαιο είναι πως δεν θα δώσει λύση στα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας.
