Αυτό το πράγμα, που έρχεται ένας τύπος και μας λέει πόσο μας «θαυμάζει» και πόσο μας «κατανοεί» που κάνουμε τόσες θυσίες για τη χώρα και μετά μας δίνει μια κατραπακιά και λέει: «πάρτε και άλλα μέτρα» ή πιο «επώδυνα μέτρα», πολύ μου τη δίνει. Χώρια που μετά όταν φεύγουν μας αλλάζουν τα φώτα στις μπηχτές, με δηλώσεις του στο εξωτερικό, οι οποίες συνοψίζονται στο «να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι».
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι. Τον οποίο, ως ξενομαθής ο Έλληνας πρωθυπουργός και ως έχων και γλωσσική συγγένεια και με τις απάνω χώρες, ήταν και ο μόνος που προσφωνούσε προφέροντας σωστά το όνομά του. Όλοι οι υπόλοιποι τον λέμε «Ρομπάι» ή και «Ρομπά», παραλείποντας το «ι» είτε γιατί δεν την πιάσαμε καλά την προφορά είτε γιατί το κάνουμε επίτηδες.
Αναδιάρθρωση μας είπε ο... Ρόμπας δεν θέλει. Γιατί λέει η αναδιάρθρωση του χρέους είναι εκτός θέματος. Δηλαδή αν γράφαμε έκθεση και κάναμε αναφορά στην αναδιάρθρωση, θα μας έκοβε, σημειώνοντας στην κόλλα, ότι είμαστε «εκτός θέματος». Και γιατί, επίσης, και η συζήτηση γι’ αυτό δημιουργεί περισσότερα προβλήματα (ε, σ’ αυτό άδικο δεν μπορούμε να του δώσουμε). Παρότι την ίδια στιγμή η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους συνεχίζεται ακάθεκτη, με δηλώσεις διαφόρων «ειδικών» εκτός συνόρων. Ε, και πώς λέει και η παροιμία «λέγε-λέγε το κοπέλι κάνει το παιδί και θέλει», κάπως έτσι. Από το πολύ λέγε-λέγε εκεί θα καταλήξουμε.
Για να γυρίσουμε στον Ρόμπα, όμως, μας είπε ότι οι μεταρρυθμίσεις έπρεπε να έχουν γίνει προ πολλού. Και αυτό, επίσης, το γνωρίζουμε τώρα. Αλλά για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, μερικά χρόνια πριν όταν η τότε κυβέρνηση της Ν.Δ. πήγε επί παραδείγματι να αγγίξει το Ασφαλιστικό επικαλούμενη το γεγονός ότι η Ε.Ε. ήταν εκείνη που απαιτούσε την αλλαγή του συστήματος, έγινε... επανάσταση. Και οι πρώτοι-πρώτοι που «επαναστάτησαν» και μας τρέλαναν στις μεγαλοστομίες ήταν οι νυν κυβερνώντες, γιατί τότε το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και πολιτικά συμφέροντα είχε. Έτσι για φρεσκάρισμα μνήμης αυτό. Και επειδή φαίνεται ότι κάτι τέτοιο έβλεπε και ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και το ’χε πάρει απόφαση ότι κυβέρνηση δεξιάς απόχρωσης δεν επρόκειτο να περάσει καμία επώδυνη μεταρρύθμιση γιατί έπεφταν όλοι οι άλλοι «μέτωπο» να τη φάνε, το «φιλοσόφησε» λοιπόν το πράγμα και γύρισε και είπε στον Αλογοσκούφη «άστο για αργότερα». Σαν να ’λεγε ας έρθουν οι επόμενοι (που είχαν λυσσάξει κιόλας γιατί κάθε μέρα ζήταγαν εκλογές να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά. Και στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, μια χαρά ταιριάζει αυτό το «πρόσεχε τι εύχεσαι». Την αξιοπιστία του έχασε, το χαρακτήρα του έχασε, την ταυτότητά του έχασε, τ’ αβγά και τα πασχάλια έχασε, ως κυβέρνηση, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση και την επαφή με την πραγματικότητα, επίσης.
Για να επιστρέψουμε όμως στον... Ρόμπα και στις «εντολές» του, το άλλο που μας είπε σχετικά με το Μνημόνιο είναι ότι πρέπει οι μνημονιακοί στόχοι να εφαρμοστούν ανεξαρτήτως κοινωνικών αντιδράσεων. Άδικα, τον πήρε με το καλό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας και προσπαθούσε να του δώσει να καταλάβει πόσο υποφέρουν οι κοινωνικά αδύνατοι απ’ όλη αυτή την ιστορία, μπας και μας συμπονέσει και μαλακώσει. Ο... Ρόμπας τον άκουσε ευγενικά, αλλά παρέμεινε σταθερός, άκαμπτος και προφανώς αδιάφορος στα πάθη του ελληνικού λαού.
Μια παράκληση να υποβάλουμε, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο: μήπως μπορούν να σταματήσουν να έρχονται; Ας πήγαιναν οι δικοί μας να τους βρίσκουν στο εξωτερικό, αφού είναι αναγκαίο κακό. Είναι ανάγκη να έρχονται και δω και να μας τη σπάνε; Πόσο μάλλον που τους καλούν κιόλας; Έλεος. Περσόνες νον γκράτες να ανακηρυχθούν να τελειώνουμε πια με αυτές τις... δολοφονικές συμπάθειες.
