Άντε πάλι! Αρχίσαμε τους χαριτωμένους αυτοσχεδιασμούς με την Παιδεία. Να μικρύνουμε λίγο από δω τα μαθήματα, να μεγαλώσουμε λίγο από κει το ωράριο, να στενέψουμε λίγο στη μέση τη διδακτέα ύλη, να περάσουμε κι έναν ωραίο φραμπαλά στη λαιμόκοψη και να ’ρθει το μοντελάκι να γίνει: «Άννα Διαμαντοπούλου». Αυτή είναι η νέα μεγάλη... ράφτρα της Παιδείας, αντάξια τουλάχιστον μιας Κοκό Σανέλ. Θα σουλατσάρει και αυτό το «μοντελάκι» στην πασαρέλα της υψηλής πολιτικής της παρούσας Κυβέρνησης και της παρούσας υπουργού και... Και, μετά πάμε για άλλα «σχέδια», ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής που θα έχει η επόμενη υπουργός της επόμενης Κυβέρνησης.
Βέβαια, η Άννα Διαμαντοπούλου κατάφερε και ένα άλλο... ανδραγάθημα. Κατάφερε με το θέμα των συνενώσεων και των συγχωνεύσεων να κατεβάσει για μια ακόμη φορά γονείς και μαθητές στους δρόμους και να προκαλέσει τη γενική αγανάκτηση και δυσαρέσκεια. Και, ας πούμε ότι πράγματι ορισμένα από τα σχολεία που συγχωνεύονται ή συνενώνονται πράγματι είναι «περιττά» και πολυέξοδα. Λίγα τα παιδιά που φοιτούν σε αυτά, πολλά τα λειτουργικά έξοδα. Όταν όμως εμείς ζητάμε, υποτίθεται, να αυξηθούν τα κονδύλια για την Παιδεία και να μειωθούν επί παραδείγματι για τους εξοπλισμούς, στο πλαίσιο των γενικών περικοπών, την «πληρώνει» και η Παιδεία και δη τα σχολεία; Κι ακόμη παραπέρα: υποτίθεται και πάλι ότι υπάρχει επιλεγμένη πολιτική στρατηγική για την ενδυνάμωση της Περιφέρειας της χώρας και της υπαίθρου. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με το κλείσιμο των σχολείων; Κι ακόμη πιο πρακτικά και πιο δυσοίωνα; Τόσα παιδιά που θα βρίσκονται ανά την Ελλάδα καθημερινά στους δρόμους για να μεταφέρονται οδικά στο σχολείο τους, μια φορά αν το φέρει η κακιά η ώρα και συμβεί ένα ατύχημα ή ένα δυστύχημα, ποιος θα φταίει και ποιος θα πληρώσει γι’ αυτό; Και δεν εννοούμε με το «πληρώσει» την οικονομική διάσταση, αλλά ποιος θα αναλάβει τη νομική και την ηθική ευθύνη. Όχι πάντως το αρμόδιο υπουργείο φαντάζομαι.
Όλα αυτά δεν θυμίζουν σε τίποτα - γιατί δεν είναι - ένα οργανωμένο πρόγραμμα για την καλυτέρευση των συνθηκών εκπαίδευσης, θυμίζουν απλά σπασμωδικές κινήσεις μέσα στο γενικό πανικό για την εξασφάλιση χρημάτων από «όπου» και «όπως» είναι δυνατόν.
Τώρα για το νέο «μοντελάκι» που ανακοίνωσε η Άννα Διαμαντοπούλου, ένα μικτό σύστημα, όπως διαβάσαμε, το οποίο θυμίζει λίγο δέσμες, λίγο το παλιό «κλασικό» και «πρακτικό», τι να ειπεί κανείς; Και πού να ξέρει και κανείς αν είναι καλύτερο από το προηγούμενο, ή το προ-προηγούμενο ή το προ-προ-προηγούμενο που εφαρμόστηκε. Είναι τόσοι πολλοί οι πειραματισμοί οι οποίοι έχουν γίνει στην «καμπούρα» της μέσης εκπαίδευσης από κάθε κυβέρνηση και κάθε υπουργό Παιδείας που έχει περάσει από την μεταπολίτευση και δώθε, που έχουμε χάσει και το μέτρημα και τον μπούσουλα. Και, αν, εν πάσει περιπτώσει, μετά από τόσα πειράματα είχαν, κατά λάθος βεβαίως, πετύχει και ένα καλό και αποδοτικό σύστημα, δεν θα το είχαν κρατήσει; Για να τ’ αλλάζουν συνέχεια πάει να πει ότι δεν... φτουράνε.
Ή, και άμα «φτούρησε» κανένα, θυσιάστηκε στο βωμό της όποιας πολιτικής σκοπιμότητας, διότι δεν θα μπορούσε ο «επόμενος» να κρατήσει το σύστημα του «προηγούμενου», παραδεχόμενος έτσι ότι είναι και σωστό. Σωστά;
Τώρα, λέει, θα έχουμε και «μαθήματα εμβάθυνσης»! Πώς λέμε «χαίρε βάθος αμέτρητον», αυτό, αλλά «καμουφλαρισμένο». Γιατί και αυτό είναι διαπιστωμένο, όσο πιο πολύ αλλάζουν τα συστήματα στην Παιδεία τόσο πιο... απαίδευτα βγαίνουν τα παιδιά από το Λύκειο. Και αυτό, είναι το μόνο σίγουρο. Για όλα τ’ άλλα...
