Το «μη κρίνετε, ίνα μη κριθείτε. Περί βίου εστίν, οι περί πίστεως» δηλ. δεν πρέπει να κρίνουμε τον πλησίον μας για προσωπικά του παραπτώματα.
Σε θέματα όμως, πίστεως ο έλεγχος επιβάλλεται. Μάλιστα, όπου δεν κρίνει σε θέματα πίστεως, αυυτός κρίνεται και κατακρίνεται επειδή «ψευδή δόξου ως αληθή εδέχθη» δηλ. ως αιρετικός και άπιστος.
Σήμερα, από κάποιους παράγοντες, γίνεται μεγάλη προσπάθεια να καταργηθεί το μάθημα των θρησκευτικών από τα σχολεία Μ. Εκπαίδευσης ή να μειωθούν οι ώρες διδασκαλίας. Μάλιστα με τη σκέψη ότι δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό η διδασκαλία της Ορθοδόξου πίστης μας. Ακόμη ότι τώρα πια βρισκόμαστε στην εποχή της παγκοσμοποίησης και πρέπει να συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της νέας τάξης πραγμάτων.
Γι’ αυτό το λόγο χρειάζεται εκ μέρους μας να σεβόμαστε τους θεσμούς και τις θρησκείες των άλλων λαών και να μην τους προκαλούμε τάχα με τη συμπεριφορά μας.
Εμείς όμως, είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί και θρησκεία μας είναι η μόνη αληθινή και πραγματική. Οι μαθητές των σχολείων μας γεννήθηκαν από ορθοδόξους γονείς καιι επομένως πρέπει να διδαχθούν από τους γονείς τους και στη συνέχεια από τους διδασκάλους τους την ορθόδοξη πίστη, σύμφωνα με τους θεσμούς της πατρίδας μας. Η θρησκεία μας δεν είναι αναχρονιστική και παλαιά, όπως πιστεύουν κάποιοι. Ακόμη δε ότι πρέπει να εκδοθούν καινούργια βιβλία που να συμπεριλαμβάνουν και άλλες πολλές θρησκείες, για να παίρνουν πολιτισμικές γνώσεις τα παιδιά σχετικά με τα πιστεύω των άλλων λαών. Η διδασκαλία των θρησκευτικών μαθημάτων αναφέρεται στη ζωή και στο έργο του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός δεν έχει παλαιώσει ούτε έχει χάσει την ισχύ Του. Είναι ο Αυτός και χθες και σήμερα και μέχρι της συντελείας του αιώνος. Αναλλοίωτος Ισχυρός, Παντοδύναμος και Πάντα Σύγχρονος. Η δε διδασκαλία Του μένει εις τους αιώνας των αιώνων επίκαιρη και απαραίτητη για τη ζωή μας. Ο άνθρωπος εάν δεν διδαχθεί τη θρησκεία του, η ζωή του θα είναι χαμένη. Σε ποιόν θα στηριχθεί, όταν θα βρεθεί σε δύσκολη θέση; Ποιος θα τον βοηθήσει για να ξεπεράσει τα εμπόδια, που θα παρουσιασθούν μπροστά του; Εάν δεν υπάρχει ο Χριστός η ζωή του ανθρώπου ομοιάζει με τη ζωή των άλογων ζώων, γιατί είναι χωρίς νόημα, ενδιαφέρον προκοπή και χαρά.
Ο μαθητής δεν χρειάζεται να παίρνει πολλές γνώσεις για τις άλλες θρησκείες. Τι να τις κάνει; Εκείνον τον ενδιαφέρει η δική του θρησκεία για να γνωρίσει τον αληθινό Θεό, δηλ. το Χριστό και να μελετήσει τη διδασκαλία Του, που θα είναι η πυξίδα της ζωής. Του. Σύμφωνα βέβαια με τους Πατέρες της Εκκλησίας που διδάσκουν τα εξής: «Σπουδάσατε τας γραφάς, για να γνωρίσετε τον Κύριο που θα σας βοηθήσει να γίνετε άνθρωποι σοφοί, συνετοί, ενάρετοι, δίκαιοι και επομένως χρήσιμοι στην κοινωνία και όχι άγριοι και μισάνθρωποι;
Άπειρα είναι τα θαύματα και τα ιστορικά γεγονότα που μαρτυρούν την παρουσία του Κυρίου μας και τη δύναμή Του. Και αναφέρω τα εξής:
Ο Μέγας Κωνσταντίνος όταν συγκρούστηκε με το Μαξέντιο το 312 μ.Χ. στη Μουλβία γέφυρα της Ρώμης, εκεί, όπως αναφέρει και ο ιστορικός Ευσέβιος, είδε στον ουρανό την ώρα του ηλιοβασιλέματος το όραμα του Σταυρού, που αποτελούνταν από χιλιάδες μικρά αστέρια, με την επιγραφή «Εν τούτω νίκα». Αυτό μας δείχνει πώς με τη βοήθεια του Θεού νίκησε το Μαξέντιο. Επίσης βασική σημασία έχει και η εκ μέρους του υποστήριξη του Χριστιανισμού, που με το διάταγμα των Μεδιολάνων έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους.
Όταν ο Ηράκλειος το 626 μ.Χ. πήγε να πολεμήσει τους Πέρσες, γιατί είχαν πάρει τον Τίμιο Σταυρό από τα Ιεροσόλυμα με τις κατακτήσεις του, Τότε οι Άβαροι βρήκαν την ευκαιρία και κατέβηκαν από τη Θράκη. Παράλληλα δε μία Περσική στρατιά προχώρησε από τη Μικρά Ασία και έφθασε στη Χαλκηδόνα. Έτσι η πόλη περικυκλώθηκε από παντού από τους άπιστους εχθρούς. Σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή ο Πατριάρχης Σέργιος δεν έχασε το θάρρος του και αφού πήρε στα χέρια του την εικόνα της Παναγίας την περιέφερε γύρω από τα τείχη της πόλης και εμψύχωνε τους στρατιώτες να αποκρούσουν τους βαρβάρους! Έτσι κι έγινε. Οι στρατιώτες με τη βοήθεια της Παναγίας κατόρθωσαν να αναχαιτίσουν τις επιθέσεις των Αβάρων και να πυρπολήσουν τα πλοία τους, που ήταν έτοιμα να μεταφέρουν τους Πέρσες από την απέναντι αυτή. Έτσι η θριαμβευτική νίκη αποδόθηκε στη «Θεοτόκο Στρατηγό». Εκείνο το βράδυ πανηγύρισαν στρατός και λαός στην εκκλησία των Βλαχερνών ευχαριστώντας την Παναγία.
Μετά από λίγο καιρό ο Ηράκλειος επέστρεψε στην πρωτεύουσα με τον Τίμιο Σταυρό, που τον εξέθεσε σε δημόσιο προσκύνημα. Το 629 μ.Χ. ο Ηράκλειος πήρε τον τίτλο «Πιστός εν Χριστώ βασιλεύς», που τον διατήρησαν από τότε όλοι οι αυτοκράτορες.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Αρχηγός της Επανάστασης του 1821 στην Πελοπόννησο, που ήταν μία από τις κορυφαίες μορφές του αγώνα, συμπεριφέρονταν ως εξής: Πριν από κάθε μάχη πήγαινε στην εκκλησία και, αφού πρώτα έπαιρνε τη θεία κοινωνία, στη συνέχεια γονάτιζε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και του Χριστού. Προσευχόταν θερμά και έπειτα οπλιζόταν και έμπαινε στη μάχη με ορμή και ανδρεία. Και είναι εκείνος που είπε τα εξής λόγια:
«Ο Θεός υπέγραψε την ελευθερία της Ελλάδος και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή Του». Όπως κι έγινε.
Στα χρόνια της κατοχής (1940 – 1944) όταν οι στρατιώτες πολεμούσαν επάνω στα βουνά της Αλβανίας μέσα στο κρύο και το χιόνι, έβλεπαν στον ουρανό να προπορεύεται η Παναγία και να τους σκεπάζει με την Αγία Σκέπη Της και να τους ενθαρρύνει και να τους βοηθάει με την παρουσία Της κι εκείνοι να στήνουν τρόπαια νίκης και θριάμβου.
Και σήμερα κάθε χρόνο δεν επαναλαμβάνεται το ίδιο θαύμα που συνέβη κατά τη θεία βάπτιση του Κυρίου μας στον Ιορδάνη ποταμό; δηλ. όταν ο Κύριος μας και Θεός μας πάτησε μέσα στον Ιορδάνη ποταμό και το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε από τον ουρανό και στάθηκε στην κεφαλή Του εύ είδει περιστεράς, ο Ιορδάνης εστράφη προς τα οπίσω. Το ίδιο γεγονός συμβαίνει 2.000 χρόνια τώρα κάθε έτος, που ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων καταδύει τον Τίμιο Σταυρό στον Ιορδάνη ποταμό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Ιορδάνης ποταμός αλλάζει πορεία και στρέφεται προς τα οπίσω και συγχρόνως επακολουθούν πάρα πολλά θαύματα στους πάσχοντες προσκυνητές.
Ποια θρησκεία λοιπόν είναι πιο θαυμαστή και πιο ζωντανή από τη δική μας; Και γιατί πρέπει ν’ αλλαξοπιστήσουμε και ν’ ασπαστούμε κάποια άλλη θρησκεία, αφού έχουμε το Χριστό που μας γεμίζει την ψυχή μας με χαρά, με αισιοδοξία, με γαλήνη, με ελπίδα και τόσα άλλα; Για ποιο λόγο να τον απαρνηθούμε; Άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας είπε: «Εγώ ειμί η οδός, το φως, η ζωή, η ελπίδα, η αλήθεια και η χαρά».
Οι Αρχαίοι Έλληνες, που πίστευαν στους δώδεκα μυθικούς Θεούς του Ολύμπου, πάντα ήταν ανικανοποίητοι, γιατί δεν αισθανόταν κάποια ασφάλεια και προστασία από τα άψυχα αγάλματα των Θεών και γι’ αυτό είχαν αφιερώσει και ένα άγαλμα με την επιγραφή «Εις τον Άγνωστο Θεό». Και όταν ο Απόστολος Παύλος επισκέφθηκε την Αθήνα τους ομίλησε γι’ αυτόν τον Άγνωστο Θεό (που ήταν ο δικός μας Θεός) και πολλοί πίστεψαν καθώς και ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και μία γυναίκα ονομαζόμενη Δαμάριδα.
Τόσο πια δεν μας γεμίζει η δική μας θρησκεία και επιθυμούμε να γίνουμε πιο μοντέρνοι και πιο σύγχρονοι ακολουθώντας πρότυπα άλλων λαών που μας ενθουσιάζουν;
Είναι αλήθεια ότι τώρα μας περικύκλωσαν οι ξενόφερτοι τρόποι συμπεριφοράς της ανηθικότητας και της ξέφρενης μόδας, που οδηγεί τους νέους στο δρόμο της ακολασίας και της φθοράς χάνοντας έτσι την προσωπικότητά τους. Πού είναι οι αρετές και τα ιδανικά που θα βοηθήσουν τους νέους ν’ ανεβούν ψηλά και να διακριθούν ως επιστήμονες δηλ. ιατροί, δικηγόροι, δικαστές, πολιτικοί, διδάσκαλοι, καθηγητές, τεχνίτες και επιχειρηματίες κ.λπ. που έχει ανάγκη η κοινωνία μας; Ποιος θα κυβερνήσει αυτόν τον άγιο τόπο, εφόσον όλα τα έχουμε ισοπεδώσει και γίναμε όλοι ένα κράμα, που βασίζουμε προς την καταστροφή;
Είναι καιρός λοιπόν, να συνέλθουμε όλοι γενικά από την κραιπάλη της μέθης, του πλούτου, της απληστίας και της διαφθοράς και ν’ αναζητήσουμε και να βρούμε τις αξίες, που πετάξαμε στον κάλαθο των αχρήστων. Κατόπιν ν’ αρχίσουμε να τις εφαρμόζουμε στη ζωή μας, αν θέλουμε να πάμε μπροστά και να αφανιστούμε, όπως αφανίστηκαν κι άλλοι λαοί που ακολούθησαν το δικό μας δρόμο.
Επομένως ένας είναι ο Κύριος, ο Δημιουργός, Αυτόν ας υμνήσουμε και ας δοξολογήσουμε και ας μείνουμε για πάντα κοντά Του.
