Η Παιδεία κάθε λαού είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του εθνικού του οικοδομήματος, η ρίζα που το κρατεί όρθιο και το τροφοδοτεί με δυνάμεις ανάπτυξης και δημιουργίας. Λαοί που δεν αντιμετωπίζουν με προγραμματισμό και σοβαρότητα την Παιδεία τους δεν είναι δυνατόν ν’ ανοίξουν λεωφόρους προόδου και ευημερίας, αλλά με μαθηματική ακρίβεια περιθωριοποιούνται και γίνονται πτωχοί συγγενείς της παγκόσμιας κοινωνίας.
Ο προγραμματισμός, η οργάνωση, η ανάπτυξη και η εφαρμογή της σύγχρονης Παιδείας σ’ ένα λαό που θέλει να ζήσει, ν’ αναπτυχθεί και να μεγαλουργήσει είναι μια πολύ μεγάλη και σοβαρή υπόθεση.
Δυστυχώς όμως στην Πατρίδα μας, αυτό το μεγάλο εθνικό θέμα, αντιμετωπίζεται με εγκληματικό κομματικό ερασιτεχνισμό. Και αντί να είναι έργο σοβαρό, καρπός συνεργασίας των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων των πνευματικών ανθρώπων και των επιστημόνων, καταλήγει να είναι πρόχειρος αυτοσχεδιασμός των εκάστοτε κρατούντων στο Υπουργείο Παιδείας. Επικρατεί – και δικαίως – η γνώμη ότι κάθε «μεταρρύθμιση» που κραυγαλέα προβάλλεται ως κάτι σπουδαίο και νέο δεν είναι τίποτε άλλο παρά «μια από τα ίδια». Μια έντεχνη προσπάθεια παραπλάνησης της αγωνίας του ελληνικού λαού. Μια κομματική επίδειξη ότι κάτι γίνεται στην Πατρίδα, μια κίνηση στα λιμνάζοντα νερά της αδιαφορίας.
Στις προκλήσεις της εποχής μας απαιτείται ένα σύστημα εκπαίδευσης και κατάρτισης που θα είναι δημοκρατικό, θα καλλιεργεί το σεβασμό προς την άλλη άποψη την αντίθετη και την πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια για μια σωστή κοινωνική παρουσία. Απαιτείται Παιδεία των αξιών, της άμιλλας και της συνεργασίας, που θα διατηρεί την εθνική μας κληρονομιά συνδυάζοντας την οικουμενική συνείδηση με την ευρωπαϊκή και την εθνική ταυτότητα. Πρέπει να ενεργοποιηθεί ο οικουμενικός ελληνισμός και να βοηθηθεί ο Έλληνας για να ζήσει σε μια Ευρώπη που δημιουργούν τα νέα δεδομένα και να αισθάνεται συγχρόνως και Ευρωπαίος.
Η επιτυχία ενός τέτοιου προγράμματος εκπαίδευσης και κατάρτισης ανήκει σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Πρέπει να βρούν τη θέση τους σ’ αυτές τις διαδικασίες όλες οι ζωτικές δυνάμεις του Έθνους και πρώτα πρέπει ν’ αλλάξει ο τρόπος Διοίκησης των Πανεπιστημίων και να μην εκλέγονται από τους φοιτητές και γίνονται δέσμιοι των κομματικών οργανώσεων. Για να εκτελούν απρόσκοπτα τα καθήκοντά τους.
Στη χώρα μας όμως η Παιδεία περνάει μια παρατεταμένη κρίση. Οι κυβερνήσεις που πέρασαν δεν αξιοποίησαν την παραμονή τους στην εξουσία και δεν προχώρησαν σε αναγκαίες και ριζικές τομές, στο χώρο της Παιδείας, επιδόθηκαν με προχειρότητα σε πράξεις ιδιαίτερα μεροληπτικές, αλληλοαναιρούμενες και αποσπασματικές.
Οι επιλογές αυτές επιτείνουν και επιδεινώνουν την κρίση της Παιδείας. Παρατηρούμε σήμερα συνεχή πτώση του επιπέδου της Παιδείας και εκπαίδευσης αλλά και αδυναμία αξιοποίησης του παράγοντα «άνθρωπος».
Η Παιδεία και ο Πολιτισμός αποτελούν για μας το μοναδικό κεφάλαιο που ανάλογα πρέπει ν’ αξιοποιηθεί για να ξεπεραστεί η κρίση.
Επιτακτική είναι λοιπόν η ανάγκη να τεθούν σ’ εφαρμογή νέα προγράμματα που θα είναι αποτέλεσμα της παρατήρησης, της μέτρησης και ιδίως της έρευνας. Η Ελληνική Παιδεία πρέπει να στηριχθεί να εμπεδωθεί και να λειτουργήσει ως καρπός συνεργασίας των επαϊόντων και όχι ως προϊόν κομματικής εγωπάθειας.
Πρέπει ο εκάστοτε Υπουργός Παιδείας να τολμήσει ένα ξεκάθαρο διάλογο για τα θέματα της Παιδείας, με καλή διάθεση και μακριά από την αλαζονεία της εξουσίας. Πρέπει να δέχεται προτάσεις των πολιτικών κομμάτων, των οργανώσεων των εκπαιδευτικών των γονέων και οπωσδήποτε των ειδικών επιστημόνων. Η αμφίδρομη επικοινωνία λύνει προβλήματα και κύριοι Υπουργοί, και όχι τα τετελεσμένα γεγονότα και ο προτεινόμενος συχνά «διάλογος κωφών».
Για να προχωρήσουμε λοιπόν ως λαός και ως έθνος και για να μην αφανιστούμε στα νέα δεδομένα του διεθνούς ανταγωνισμού πρέπει ν’ αναδυθούμε στον υπέρ πάντων αγώνα, ν’ ανορθώσουμε την Παιδεία μας.
Εννοούμε μια Παιδεία με ποιότητα και πληρότητα στην οποία θα είναι σύμφωνες ή πλησίστιες όλες οι πολιτικές και πνευματικές δυνάμεις της Πατρίδας μας.
