Κάθε χώρα ανάλογα με τη μορφολογική σύσταση του εδάφους της και τις κλιματολογικές συνθήκες που επικρατούν στηρίζει την οικονομία της σε έναν από τους συντελεστές παραγωγής και κατ’ επέκταση στους τομείς παραγωγής :πρωτογενή, δευτερογενή, τριτογενή. Ο αγροτικός τομέας είναι ιδιαίτερα σημαντικός και προσφέρει τα τρόφιμα που αποτελούν προϊόντα στρατηγικής σημασίας για κάθε χώρα αφού χωρίς νερό και τροφή καμία μορφή ζωής δεν μπορεί να επιβιώσει, πόσο μάλλον να εξελιχθεί και να δημιουργήσει.
Στην Ελλάδα κυρίαρχο ρόλο παίζει τόσο η γεωργία όσο και ο τουρισμός αν και θα υπεραμυνθώ της άποψης υπέρ της γεωργίας διότι πισίνες και πολυτελή ξενοδοχεία μπορεί να βρει κάποιος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όμως την ελληνική φυσική ομορφιά και κυρίως τα ελληνικά προϊόντα της μάνας γης δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού. Επιπλέον είναι ιδιαίτερα σημαντική αφού αποτελεί κατά βάση το συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων συντελεστών παραγωγής.
Στη χώρα μας ο αγροτικός τομέας φαίνεται να συμβάλλει μόνο 4-5% στο ΑΕΠ ετησίως (τελικό στάδιο κατανάλωσης και επένδυσης), υπάρχει όμως και ένα μέρος των προϊόντων που παράγει η γεωργία και υπολογίζεται στο ΑΕΠ άλλων κλάδων όπως είναι αυτός της εμπορίας, της μεταποίησης με συνέπεια το πραγματικό νούμερο να αυξάνει. Σύμφωνα με την ΕΣΥΕ τα αγροτικά προϊόντα την περίοδο 2005-2009 αποτελούσαν το 24% την εξαγωγών μας, ενώ απασχολούσαν το 22,2% των εργαζομένων στον κλάδο της μεταποίησης παράγοντας το 25,2 % της προστιθέμενης αξίας του. Ακόμη το ποσοστό του πληθυσμού που ασχολείται με τον πρωτογενή τομέα παραγωγής σε 7 περιφέρειες της χώρας μας από τις 13 κυμαίνεται ανάμεσα στο 20%-28,6% ποσοστό που ξεπερνάει το ¼ του πληθυσμού.
Αν δεν προσεχθεί η γεωργία τότε πώς θα ζήσουν μία πλειάδα από κοινωνικές ομάδες όπως είναι οι γεωργοί, οι εργάτες γης, τα άτομα που ασχολούνται με τη μεταφορά αγαθών, με το εμπόριο γεωργικών μηχανημάτων, με την προμήθεια γεωργικών φαρμάκων και λιπασμάτων; Πού θα απορροφηθούν; Στη μικρού μήκους και δυνατοτήτων βιομηχανία; Γι ‘ αυτό το λόγο αλλά και επειδή τα έξοδα ενός γεωργού δεν είναι μόνο το κόστος των φαρμάκων και των λιπασμάτων αλλά αποτελούνται από μία πληθώρα παραγόντων όπως το κόστος μετακίνησης των μηχανημάτων, η ετήσια ασφάλεια για σύνταξη, το προσωπικό μεροκάματο και κόπο του αγρότη και πάντα εν συναρτήσει με το ανάλογο κέρδος αν ασχολούνταν με κάτι άλλο, το επιχειρηματικό ρίσκο που παίρνει κάθε χρονιά προκειμένου να παράγει χωρίς να ξέρει το οικονομικό αποτέλεσμα, τα έξοδα μέχρι να καρποφορήσει η καλλιέργειά του θα πρέπει να χειρίζονται τα αγροτικά ζητήματα με ιδιαίτερο τρόπο και ευαισθησία.
ΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Το κράτος να αναδιαμορφώσει πλήρως την εικόνα που έχει για τον αγρότη του παρόντος και του μέλλοντος. Να τον δει ως επιχειρηματία που ασχολείται με τον πλέον παραγωγικό τομέα στη χώρα και να ωθήσει τους νέους να ασχοληθούν. Να αναβαθμίσει και να ιδρύσει όπου χρειάζεται κέντρα επαγγελματικής εκπαίδευσης έτσι ώστε να συνδυάζεται η εμπειρία με τη γνώση και να αλληλοσυμπληρώνονται.
Σχετικά με τους συνεταιρισμούς να ξεφύγουν απ’ τη νοοτροπία του αποθηκευτικού χώρου και να μετεξελιχθούν σε μέρος όπου θα γίνεται μεταποίηση, τυποποίηση, αποθήκευση, διατροφικός έλεγχος υγιεινής των προϊόντων, να προωθούν στοιχεία που θα δίνουν προστιθέμενη αξία στο προϊόν, όνομα προέλευσης, εμφάνιση, κομψότητα και συνεπώς ανταγωνιστικότητα και οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά οφέλη για τους παραγωγούς.
Να ιδρυθούν συνεταιρισμοί νέας γενιάς με μεταβιβάσιμες και εμπορεύσιμες συνεταιριστικές μερίδες, με δέσμευση των μελών με συμβόλαια, με ορθολογική οργάνωση, με επιχειρησιακό σχέδιο όπου θα καταγράφονται οι στόχοι και η στρατηγική τους.
Επιπλέον οι συνεταιρισμοί θα πρέπει να έχουν ενεργά μέλη που θα είναι εμποτισμένα με το συνεταιριστικό πνεύμα και τις αρχές, να αντιληφθούν πως μόνο μέσα από τη μαζικότητα θα αποκτηθεί διαπραγματευτική δύναμη απ’ τους παραγωγούς και μόνο έτσι θα μπορέσουν να πουλήσουν το εμπόρευμά τους σε αξιόλογη τιμή και να σπάσουν τα ιδιωτικά μονοπώλια . Ακόμη θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία μεταξύ συνεταιρισμών με διασυνεταιριστική, διατοπική, ή ακόμη και ανάμειξη αυτών των δύο μορφών που θα έχει ως αποτέλεσμα να πετυχαίνονται οικονομίες μεγέθους, να αυξάνει η διαπραγματευτική δύναμη, να δημιουργούνται πολυδάπανες γεωργικές βιομηχανίες και άλλες εγκαταστάσεις με εξειδικευμένα στελέχη που είναι υψηλόμισθα αλλά και για την έκδοση εντύπων και περιοδικών.
Συμπερασματικά, στις μέρες μας που η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει όλων μας την πόρτα και ιδιαίτερα των παραγωγών πρέπει να αντιληφθούν πως μόνο ενωμένοι θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τα ολιγο-μονο πώλια με τη δημιουργία συνεταιρισμών και τα πολλαπλά άμεσα(ισχυρό κεφάλαιο-διαπραγματευτική δύναμη, διαχείριση κρίσης, μακροχρόνιο σταθερό εισόδημα)και έμμεσα οφέλη που θα έχει η κοινωνία καθώς τα χρήματα θα επιστρέφουν διπλά στην κοινωνία που ζουν αφού με την ευημερία του συνεταιρισμού θα δημιουργούνται και θέσεις εργασίας για τα παιδιά τους τόσο στον ίδιο τον συνεταιρισμό όσο και σε άλλους τομείς της κοινωνίας λόγω της αναγνωρισιμότητας της περιοχής από το παραγόμενο προϊόν.
