Όταν σε ένα εστιατόριο άλλοι τρώνε χαβιάρι και άλλοι σπανακόρυζο, δεν υπάρχει διαφορά ως προς τον κάπελα. Είναι όλοι πελάτες και τρώνε μαζί. Όταν ένας κλέβει αβγό και ο άλλος βόδι δεν υπάρχει διαφορά. Εννοιολογικά, είναι και οι δύο κλέφτες.
Όταν αφήνουμε τη βρύση να τρέχει και το φως να καίει αδικαιολόγητα, σπαταλάμε κοινωνικά αγαθά.
Όταν κάνουμε κοινωνικό τουρισμό με Ι.Χ. 4x4, που προφανώς δεν δικαιούμαστε, κλέβουμε τον ασφαλιστικό φορέα.
Όταν, ως εργαζόμενοι, δεν παράγουμε το ανάλογο έργο, ζημιώνουμε το κοινωνικό σύνολο.
Όταν υπερκαταναλώνουμε, εκτός των άλλων συνεπειών, παράγουμε περισσότερα σκουπίδια και συμβάλλουμε στην αύξηση του κόστους συλλογής, αποκομιδής και διάθεσης (ένα πρόβλημα που έχει γίνει βραχνάς για πολλούς Δήμους).
Ομολογώ πως αισθάνομαι άβολα που εξαναγκάζομαι να συμπεριλάβω στα σκουπίδια και τα πολυτελή έπιπλα από μασίφ ξύλο, σκαλιστά, που τα «μοντέρνα» ζευγάρια, προτιμώντας το λουσάτο νοβοπάν, τα πετούν στα πεζοδρόμια, συνεπαρμένοι από τη φρενίτιδα της απαξίωσης. Αισθάνομαι ως να βρίζω κάποιο αξιότιμο άτομο
Όταν, ενώ έχεις εισόδημα 100 ευρώ, ξοδεύεις 125, τα 25 ευρώ «πόθεν έσχουν;».
Όταν απεργούμε για την... απεργία (συνήθως Παρασκευή... ) δεν ευτελίζουμε μόνο την απεργία, το μοναδικό όπλο των εργαζομένων, αλλά «βλάπτουμε σοβαρά και την υγεία της Εθνικής Οικονομίας».
Όταν δεν ζητάμε αποδείξεις αγορών και εργασίας, συμβάλλουμε στην απώλεια εσόδων του κράτους.
Όταν δίνεις ή παίρνεις «φακελάκι» για να διαπραχθεί κάποια παρανομία, συμβάλλεις στη διαφθορά της Δημόσιας Διοίκησης.
Όταν, όταν, όταν...
Όλες αυτές οι συνιστώσες παράγουν κοινή συνισταμένη, που δεν είναι άλλη παρά το μεγάλο «φαγοπότι», που πληρώνει το κράτος. Ομοτράπεζοι είμαστε όλοι, χωρίς εξαίρεση.
Σπύρος Χαλικιάς
