Η απόφαση της Διεθνούς Επιτροπής Μεσογειακών Αγώνων (ΔΕΜΑ) να ματαιώσει τη διεξαγωγή των αγώνων του 2013 στο Βόλο και τη Λάρισα εκλήφθηκε από ορισμένες πλευρές σαν οδυνηρή ήττα για τη φήμη της χώρας μας στο εξωτερικό και από κάποιες άλλες ως κόλαφος στην αναπτυξιακή προοπτική της Θεσσαλίας.
Προφανώς ούτε το ένα συμβαίνει σε απόλυτο βαθμό, ούτε το άλλο.
Αντίθετα, ήττα για τη φήμη της χώρας μας στο εξωτερικό συνιστά το «άπλωμα της παλάμης μας» κάθε τόσο, για να δανειστούμε –σκληρά ελεγχόμενοι- πότε από την Τρόικα και πότε από τις διεθνείς αγορές. Και μάλιστα υπερβολή και πρόκληση αποτελεί για τους επιφυλακτικούς ξένους η επιχειρηματολογία μας ότι παρά τους αρνητικότατους δημοσιονομικούς δείκτες και παρά τον τεράστιο εξωτερικό δανεισμό, χάριν του οποίου αποφεύγουμε κάθε φορά τη στάση πληρωμών, επιθυμούμε να αναλάβουμε και κοστοβόρες αθλητικές διοργανώσεις. Μάλλον για τους ξένους, η παραπάνω κατάσταση συνοψίζεται στην ελληνική λαϊκή ρήση: «Όλα τα ’χει η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε».
Βεβαίως δεν χωρά αμφιβολία ότι από κυβερνητικής πλευράς η διαχείριση της υπόθεσης θα έπρεπε να είναι διαφορετική. Της στοίχισε ήδη σε αξιοπιστία, έστω και αν πορεύεται με το εύλογο άλλοθι των γνωστών Greek statistics που ίσχυαν μέχρι πρόσφατα.
Επί της ουσίας τώρα. Ποιος θα πλήρωνε τα 350 εκατομ. ευρώ της αρχικής πρόβλεψης της διοργάνωσης; Το απρόσωπο κράτος; Και τι σημαίνει «απρόσωπο κράτος»; Προφανώς ο άνεργος που περιμένει τη συνδρομή του κράτους, ο ασθενής που στηρίζεται στην πολιτική της δημόσιας Υγείας, ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα με την επισφαλή θέση εργασίας του, ο εργαζόμενος του δημοσίου που «πληρώνει» ήδη με τις περικοπές μισθού, ο συνταξιούχος που λαμβάνει ακόμη πιο κουτσουρεμένη σύνταξη, ο μικρομεσαίος που αντιμετωπίζει την προοπτική του λουκέτου και ο αγρότης που προετοιμάζεται για κινητοποιήσεις. Τι απαντά αλήθεια κανείς στον ασθενή, ο οποίος αξιώνει αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας, όταν το προηγούμενο ξεχαρβάλωμα επιβάλλει ακόμη μεγαλύτερες περικοπές; Ότι προκρίνουμε τις χλιδάτες διοργανώσεις, σε βάρος της κοινωνικής πολιτικής; Προφανώς ο απαιτητικός πολίτης τα αξιώνει αμφότερα.
Όμως, αν η σκληρή πραγματικότητα παράγει διλήμματα, τότε μεταξύ μιας πολυτελούς διοργάνωσης κόστους 350 εκατομ. ευρώ και μιας αξιοπρεπούς κόστους 135 εκατομ. ευρώ, μάλλον ορθώς επελέγη η δεύτερη εκδοχή.
Οι σκληρά δοκιμαζόμενοι πολίτες το κατανοούν απόλυτα.
Σε ό,τι αφορά τώρα στο αναπτυξιακό σκέλος της υπόθεσης, «ουδέν κακό αμιγές καλού». Πρώτον, γιατί αυτοτελώς οι «Μεσογειακοί» δεν αποτελούσαν τον πυρήνα της θεσσαλικής προοπτικής, αλλά θα συνέβαλαν με την προστιθέμενη αξία τους σε αυτή και δεύτερον, γιατί οι «προϋποθέσεις» των όποιων αναπτυξιακών έργων με εσπευσμένες διαδικασίες προφανώς θα ήταν πανάκριβες, αδιαφανείς, και θα επιβάρυναν αποκλειστικά το εθνικό σκέλος μόνο των χρηματοδοτήσεων. Εάν εξαιρέσουμε το αγωνιστικό κομμάτι της διοργάνωσης, η ματαίωση της διεξαγωγής των αγώνων σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σηματοδοτήσει και τη ματαίωση των απαραίτητων έργων υποδομής. Ίσα - ίσα το αντίθετο. Χρέος της οργανωμένης κοινωνίας της Θεσσαλίας είναι η διεκδίκησή τους και η χρηματοδότησή τους από συγχρηματοδοτούμενους (κοινοτικούς) πόρους, ώστε να μην επιβαρύνεται αποκλειστικά και μόνον ο Έλληνας φορολογούμενος, αλλά τα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να λοιπόν μια πρώτη αντισταθμιστική και ειδοποιός διαφορά υπέρ της εθνικής και τοπικής μας οικονομίας. Αυτό πλέον συνιστά παρακαταθήκη και το χρωστά η κεντρική εξουσία στη Θεσσαλία με την προσθήκη περισσότερων πόρων του ΕΣΠΑ των όσων μέχρι σήμερα δικαιωματικά αντιστοιχούν στην περιφέρειά μας.
Σε ό,τι αφορά τις παράλληλες δράσεις, όπως λόγου χάρη της πολυδιάστατης τουριστικής προβολής ή της διοργάνωσης ενός forum επιχειρηματιών προκειμένου να αποκτήσουν τα προϊόντα και οι υπηρεσίες μας την εξωστρέφεια που χρειάζονται, αυτά και μπορούν και πρέπει να προγραμματισθούν από τους έχοντες τη σχετική ευθύνη είτε στο πλαίσιο μιας αθλητικής διοργάνωσης, είτε έξω από αυτή.
Βεβαίως θα ήμασταν όλοι ευτυχέστεροι, αν υπηρετούνταν όλοι οι αρχικοί σχεδιασμοί. Όταν όμως χρωστάμε, αποφασίζουν άλλοι «για εμάς, χωρίς εμάς».
Είναι απολύτως κατανοητή η διεκδικητική θέση των αιρετών αρχών και άλλων θεσμικών εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας να θέλουν και «τα δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη», όμως ταυτόχρονα όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε τη μεταφυσική διάσταση της ικανοποίησης όλων των αιτημάτων, όταν οι τσέπες είναι άδειες και όταν κινούμαστε αποκλειστικά με δανεικά. Άλλωστε αυτή την κακή μας πρακτική πληρώνουμε τον τελευταίο καιρό και μάλιστα πολύ ακριβά.
