Του Aλέξη Πολίτη
Δεν το κρύβω. Από κάποια στιγμή και έπειτα πίστεψα ότι η κρίση είναι εν δυνάμει ευκαιρία. Ένα καθαρτήριο εξαγνισμού του εν πολλές αμαρτίες περιπεσόντος έθνους και διαβατήριο συνάμα για one way ταξίδι από την κόλαση της ηθικής μας χρεοκοπίας στον παράδεισο του «ωραίοι ως Έλληνες».
Τριανταβάλε χρόνια πριγκιπικού βίου ήταν τόσο καλά για να ‘ναι αληθινά. Η φιέστα διαρκείας τελικώς ήταν χάλια και το παραμύθι δυστυχώς παραμύθιασμα... Θες μας την είχαν στημένη, θες βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας, η κατάληξη είναι μία και δεν αλλάζει: Ζούμε ως χώρα τον επίλογο της διδακτικής ιστορίας του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα ρούχα του αυτοκράτορα», όταν ο φαντασμένος βασιλιάς συνειδητοποιεί βίαια ότι τόσο καιρό κυκλοφορούσε ξεβράκωτος, με αναπόφευκτη κληρονομιά την κατάρρευση, τη χλεύη και την κατακραυγή.
Ας είναι. Δύο χρόνια βαθιάς και ανελέητης κρίσης θεωρώ ότι μας έκαναν αν μη τι άλλο σοφότερους και δυνατότερους. Έχω πειστεί πια ότι το γιγαντιαίο πρόβλημα που στοίχειωσε τη δόλια τη χώρα, δεν συνεπάγεται απαραίτητα τον αφανισμό της. Κάθε άλλο. Η ορθή και ψύχραιμη διαχείριση της κρίσης, μέσα από μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, μπορεί να αλλάξει τα κόζια και να αποτελέσει αφετηρία εθνικής αναγέννησης. Διαδικασία δύσκολη, χρονοβόρα που δεν θα επιβληθεί από κανένα μνημόνιο και κανένα ΦΕΚ, αλλά θα προκύψει ως φυσικό επακόλουθο και ως η μόνη λύση.
Ο δραπέτης Τιμ Ρόμπινς στο αριστουργηματικό «Τελευταία Έξοδος, Ρίτα Χέιγορθ» κολύμπησε κυριολεκτικά μέσα σε μια απαίσια θάλασσα από περιττώματα, για να φθάσει στην Ιθάκη της ελεύθερίας, έπειτα από δεκαετίες άδικης κάθειρξης. Θέλω να πιστεύω ότι (τηρουμένων των αναλογιών), μία τέτοια άχαρη, δύσοσμη και δυσάρεστη πορεία προς την οριστική λύτρωση μπορεί να ακολουθήσει και η πατρίδα μου, βγαίνοντας στο τέλος νικήτρια στη μάχη με τα εντός κι εκτός συνόρων θηρία.
Από τον υποφαινόμενο Πολίτη της Λάρισας ως τον κύριο Πολιτίδη στη Δράμα, από τον Πολιτάκη στην Κρήτη στον Πολίτογλου του Έβρου, κι από τον Πολιτέλη της Μυτιλήνης στον Πολιτόπουλο της Καλαμάτας, έχουμε όλοι δικαίωμα αλλά και ιερή υποχρέωση να ελπίζουμε και να επιδιώκουμε εμπράκτως στην καθημερινότητά μας την αλλαγή, το καλύτερο. Τότε ναι. Θα ξαναδούμε φως στην άκρη του σκοτεινού τούνελ.
Δυστυχώς όλα τούτα μοιάζουν ουτοπικά, ανέφικτα και μη υλοποιήσιμα, κολλημένα στο «θα» και το «ίσως» παρά τα απανωτά ηλεκτροσόκ της δυσβάσταχτης χρεοκρατίας. Καθημερινά γινόμαστε θεατές ενός όχι και τόσο ανεξήγητου φαινομένου τύπου «Γιοφύρι της Άρτας»: Ό,τι κι αν χτίζεται σιωπηρά και σταθερά ως απόρροια των θετικών συνιστωσών και των προοδευτικών κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων που επιβάλει η κρίση, γκρεμίζεται μονομιάς σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, μαζί του και οι ελπίδες μας.
Η αιτία του κακού δεν είναι απρόσωπη, αλλά έχει ονοματεπώνυμο και ΑΦΜ. Οι κάθε λογής «κωλοέλληνες» με τις άθλιες μπλαζέ νοοτροπίες τους και μότο ζωής τη «μαγκιά» δεν αφήνουν τον άρρωστο να γιάνει και εξακολουθούν να τσιφλικοκρατούν κλινήρεις την πατρίδα και τα υγιή της στοιχεία.
Είναι όλοι εκείνοι που εξακολουθούν να κατεβάζουν τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους για να εκσφενδονίσουν τα σκουπίδια τους, από πλαστικά μπουκάλια μέχρι προφυλακτικά, δίνοντας μαθήματα συμπεριφοράς στα παιδιά τους, προσδίδοντας μια ελεεινή εικόνα ΧΥΤΑ στους δρόμους και τα δρομάκια της επικράτειας.
Είναι όλοι εκείνοι που έχουν δώσει και επιβάλει τη δική τους ερμηνεία στα φανάρια όλης της χώρας, καταπατώντας κάθε ίχνος πολιτισμένης οδηγικής κουλτούρας. Δρουν σα ζώα που κρατούν τιμόνι και ωσάν τυφλωμένα χουλιγκάνια τα βλέπουν όλα μονοχρωματικά. Τι πράσινο, τι πορτοκαλί, τι κόκκινο; Για αυτούς είναι όλα πράσινο, και δε σταματούν ποτέ. Κι εμείς οι υπόλοιποι γεμίσαμε τα αμάξια μας με χάντρες, ματάκια, παναγίτσες, σταυρουδάκια και λοιπά φυλαχτά με την ελπίδα να μην διασταυρωθούν ποτέ οι δρόμοι μας.
Είναι όλοι εκείνοι που εξοστρακίζουν εμένα και τα παιδιά μου από κάθε λογής δημόσιο χώρο, καπνίζοντας σαν Τούρκοι παντού και πάντα, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον αντικαπνιστικό νόμο και τις ελεγκτικές αρχές.
Είναι όλοι εκείνοι που επιτρέπουν ακόμα στον παραβάτη του κάθε νόμου να επιβάλλεται με τσαμπουκά στους νομοταγείς πολίτες, υποχρεώνοντάς τους σε κοινωνική εσωστρέφεια και απομόνωση.
Είναι όλοι εκείνοι που αδιαφορούν δείχνοντάς μας το ουροποιογεννητικό τους σύστημα, όταν τους λες ότι μετά από 30 χρόνια ληστρικού και καταδικαστικού για τα παιδιά μας πλιάτσικου, φυλακή πήγαν μία Μπουρμπούλια κι ένας Μπέος!
Είναι όλοι εκείνοι που χρησιμοποιούν ακόμα όχι τις γεύσεις, αλλά τις λέξεις με ονομασία προέλευσης, θεωρώντας ότι έτσι ξορκίζουν το κακό και παίρνουν άφεση αμαρτιών. Δεν υπάρχει αντίστοιχη της λέξης φιλότιμο σε κανένα λεξικό του κόσμου υποστηρίζουν. Σύμφωνοι αλλά ομοίως δεν συνάντησα αντίστοιχες των λέξεων ρεμούλα, τζάμπα μαγκιά και λαμογιά σε καμία από τις χώρες που επισκέφθηκα. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Μια αμπρουτσέζικη παροιμία λέει ότι «η μάνα του βλάκα είναι μονίμως έγκυος». Και δυστυχώς στην Ελλάδα αυτό τείνει να γίνει κανόνας. Αν θέλουμε σα χώρα να σηκώσουμε κεφάλι, αυτό θα επιτευχθεί υπό έναν αδιαπραγμάτευτο όρο: Πρέπει να πεταχτούν στον Καιάδα της απόρριψης όλα αυτά τα παθογόνα υβρίδια που λυμαίνονται τον τόπο και αναχαιτίζουν κάθε απόπειρα απογείωσης. Τότε μόνο η ασκήμια του σήμερα θα δώσει τη θέση της σε ένα πολύχρωμο ελπιδοφόρο τοπίο.
Και στη δύσκολη διαδρομή να μην ξεχνάτε ποτέ ότι δεν υπάρχει τίποτα σε μια κάμπια που να σε προϊδεάζει ότι θα μετατραπεί σε όμορφη πεταλούδα...
* Ο Αλέξης Πολίτης είναι ιατρός του ΕΤΑΑ ν. Λάρισας
