Της Μαρίας Γαβαλά
μέλους Γρ. Περιοχής Θεσσαλίας ΚΚΕ
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, η ζωή των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνεται, οι ενδοαστικές αντιθέσεις στην Ελλάδα μεγαλώνουν, όπως και οι αντιθέσεις μέσα στην Ε.Ε., ανάμεσα σε Ε.Ε.-ΗΠΑ- καπιταλιστικές οικονομίες, όπως Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία.
Το ΚΚΕ πρόβλεψε όσα συμβαίνουν σήμερα, γιατί εξετάζει την κοινωνία, ως ενιαίο σύνολο κινούμενο με οικονομικούς νόμους, εσωτερικές αντιφάσεις. Καμία πολιτική βούληση δεν μπορεί να τους καταργήσει ούτε στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.
Η κρίση έχει αντικειμενική βάση: Οφείλεται στον άναρχο τρόπο παραγωγής, με κριτήριο το πρόσθετο κέρδος. Έτσι, ενώ η κοινωνικοποίηση της παραγωγής είναι γιγάντια, τα προϊόντα της ανθρώπινης εργασίας, τον πλούτο, τον καρπώνονται μια χούφτα μονοπώλια. Το χρέος της Ελλάδας, της Ιταλίας, άλλων χωρών είναι μια έκφραση της κρίσης, όχι αιτία. Προσωρινή διέξοδός της είναι η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίων (κουρέματα), αυτών που ενώ έχουν παραχθεί δεν μπορούν να καταναλωθούν. Κρίσεις δε θα υπάρχουν όταν η οικονομία θα οργανώνεται με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.
Η αστική διαχείριση δυσκολεύεται, παίρνει υπόψη της την κατάσταση του λαϊκού παράγοντα, γι’ αυτό αναδιατάσσει το πολιτικό σκηνικό, με κυβερνήσεις σαν τη σημερινή, του μαύρου μετώπου με αρχιμαέστρο την Ε.Ε., με άλλες πιθανά «αριστερές» αύριο.
Στο κίνημα η διαπάλη οξύνεται, συγκρούονται δυο στρατηγικές: αυτή της αστικής τάξης που ποτέ δεν θα παραδώσει την εξουσία της, όσο κι αν δυσκολεύεται, κι αυτή της εργατικής, που για να λύσει οριστικά τα προβλήματά της, για να απαλλαγεί από τις καπιταλιστικές κρίσεις, πρέπει να στοχεύσει στη δική της εξουσία.
Η έκβαση της ταξικής πάλης ανάμεσα στις δυο γραμμές κρίνεται και από την απόρριψη «της καλύτερης διαχείρισης», με φορέα «αντιμνημονιακές», «πατριωτικές» δυνάμεις, που προβάλλουν ότι «η χώρα είναι υπό κατοχή», ή το στόχο «της εθνικής αποφυγής της ανεξέλεκτης χρεοκοπίας». Πρόκειται για κομματικά σχήματα, γκρούπες, που συναντιούνται σε αντιΚΚΕ γραμμή, προτείνουν ξεχώρισμα του χρέους σε «νόμιμο και παράνομο», «εθνικοποίηση τραπεζών», ανάδειξη του «κράτους σε μοχλό οικονομικής, κοινωνικής ανάπτυξης».
Τέτοιες δυνάμεις είναι: ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΕ, ΝΑΡ/ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του Αλαβάνου, «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» του καθηγητή Καζάκη, η «Σπίθα». Μαζί στοιχίζονται πολιτικοί, δημοσιολόγοι, «ανήσυχοι» οικονομολόγοι, ο λεγόμενος «αριστερός χώρος χωρίς κομματικές αγκυλώσεις», «η νέα εθνική αντίσταση». Επίσης πρώην στελέχη του ΚΚΕ, που το προβάλλουν σα διαπιστευτήριο, όπως ο καθηγητής Καζάκης του ΕΠΑΜ. Η Εκκλησία, με κάλεσμα «να φύγει από τη χώρα η ξένη κατοχή», όπως και το «καλό ΠΑΣΟΚ», που και στην πόλη μας (π.χ. καθηγητάδες Δ.Σ. ΕΛΜΕ, ΑΕΙ- ΤΕΙ) συμπαρατάσσεται στο «πολύχρωμο κίνημα», στοιχίζεται και η «αντιμνημονιακή» Ν.Δ.
Αποκρύπτουν ότι το μνημόνιο, είναι μια πλευρά της στρατηγικής του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην Ε.Ε. Τα μέτρα που υλοποιεί, (μνημόνιο 1,2, μεσοπρόθεσμα, εφαρμοστικά) έχουν διακηρυχτεί από τη συγκρότηση της Ε.Ε., αποφασιστεί από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, εξειδικευτεί με μεταγενέστερες. Έχουν στόχο το φτήνεμα της τιμής της εργατικής δύναμης και της αναπαραγωγής της. Στις χώρες της Ένωσης τέτοια μέτρα προχωρήσαν πριν την κρίση. Στην Ελλάδα καθυστέρησαν και λόγω των αγώνων του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, σε αντίθεση με τη ρεφορμιστική κυριαρχία στο κίνημα της υπόλοιπης Ευρώπης.
Πίσω από τη φλυαρία για ένα «κράτος μοχλό ανάπτυξης», κρύβουν ότι ποτέ στην ιστορία των ταξικών κοινωνιών το κράτος δεν στεκόταν ως ουδέτερος παρατηρητής, πάνω απ’ την κοινωνία. Είναι όργανο βίας της τάξης που κυριαρχεί απέναντι στην αντίπαλη και τους συμμάχους της. Η πολιτική που εδώ και δεκαετίες υλοποιείται, δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί χωρίς τα αστικά κράτη και τις κυβερνήσεις τους. Οι λεγόμενες «αριστερές» κυβερνήσεις σε Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία, Αγγλία εφάρμοσαν τέτοια πολιτική, με λιγότερα ή περισσότερα «επαναστατικά» λόγια.
Η ανάγκη του κεφαλαίου σε κάθε περίοδο, κρίνει την παρέμβαση του κράτους. Για παράδειγμα, στο μεσοπόλεμο, κυριαρχεί η προστασία της εθνικής αγοράς. Μετά τον πόλεμο η καπιταλιστική ανάπτυξη συντελείται σε συνθήκες κρατικής προστασίας (σχέδιο Μάρσαλ, διαμόρφωση της Ένωσης Σιδήρου- Χάλυβα, μετέπειτα ΕΟΚ). Οι ιδιωτικοποιήσεις- κρατικοποιήσεις αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος. Η δήθεν πρόταση για τη σωστή αναλογία «αγοράς – κράτους», κι αν ακόμα αφορούσε στον καπιταλισμό περασμένων δεκαετιών, σήμερα έχει ξοφλήσει.
Στο εσωτερικό της αστικής τάξης, υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στις μερίδες του κεφαλαίου, με έκφραση στις πολιτικές δυνάμεις, στον «τύπο της ανάπτυξης». Αναλόγως με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους οι Έλληνες επιχειρηματίες τάσσονται υπέρ ή κατά της απελευθέρωσης αγορών, της ένταξης στην ΕΕ, του ευρώ ή της δραχμής.
Γι΄ αυτό συμμετέχουν σε «επιτροπές λογιστικού ελέγχους», μπαίνουν στη συζήτηση για το νόμισμα, προτείνουν εθνικοποίηση τραπεζών. Δεν ασχολούνται με το κύριο, ποιος κατέχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Συνέπεια της λογικής τους είναι η ενοχοποίηση μόνο του τραπεζικού κεφαλαίου. Ωστόσο, κανένα τμήμα του κεφαλαίου, δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το άλλο, το εμπορικό- τραπεζικό αποτελούν μορφές ύπαρξης του βιομηχανικού κεφαλαίου, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτό. Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν τη δική τους δυναμική, τα «τοξικά τραπεζικά προϊόντα», όπως τα «παράγωγα», είναι αποτέλεσμα της ατομικής ιδιοκτησίας που κυριαρχεί στις επιχειρήσεις, στα μονοπώλια.
Η Ε.Ε. είναι ιμπεριαλιστικός μηχανισμός, με στόχο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της απέναντι σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Η Ελλάδα δεν είναι υπό κατοχή, είναι μέλος αυτής της Ένωσης, με ανισομετρία, εσωτερικό συσχετισμό δύναμης μεταβαλλόμενο, με οξυμένες αντιθέσεις.
Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στις διάφορες εκδοχές διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Υπάρχουν δυνατότητες, να εκμεταλλευτεί κάθε ρωγμή της αστικής διακυβέρνησης, τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις, με αντιμονοπωλιακό- αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό στο κίνημα που χτίζεται στη βιομηχανία, στο μεγάλο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, διεκδικώντας αποδέσμευση από την Ε.Ε., με μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή εξουσία.
