Της αντιπεριφερειάρχη Λάρισας κ. Ρένας Καραλαριώτου
«Η καθιέρωση της 25ης Νοεμβρίου από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ως η Παγκόσμια Ημέρα εναντίον της Βίας κατά των Γυναικών, αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος και την αναγκαιότητα λήψης αποτελεσματικών μέτρων για την προστασία των γυναικών.
Σκοπός της ημέρας είναι να μας ευαισθητοποιήσει και να μας υπενθυμίσει ότι ακόμα και στην εποχή μας οι γυναίκες πέφτουν θύματα ψυχολογικής, σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης και πολλές φορές φοβούνται να μιλήσουν.
Η οικογενειακή βία είναι μία από τις πιο κακοήθεις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επειδή διαπράττεται, όχι από ξένους, αλλά από μέλη της οικογένειας, ανθρώπους εμπιστοσύνης. Είναι εξαπλωμένη σε όλο τον κόσμο, έχοντας επιπτώσεις στη φυσική και συναισθηματική υγεία γυναικών και παιδιών, απειλώντας την οικονομική τους ασφάλεια και υπονομεύοντας την αυτοεκτίμησή τους και την δυνατότητα για ομαλή ανάπτυξη. Στις χειρότερες περιπτώσεις αποτελεί απειλή για τη ζωή, όταν γυναίκες δολοφονούνται ή αυτοκτονούν από απελπισία.
Μπορεί η οικονομική κρίση που βιώνουμε σαν κοινωνία να σκεπάζει τα πάντα και να απασχολεί την καθημερινότητα των πολιτών, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει ως κοινωνία να παραμελούμε ή να θέτουμε στο περιθώριο εξίσου μεγάλα θέματα.
Άλλωστε η κρίση, όπως συχνά επισημαίνεται - και σωστά - δεν είναι μόνο οικονομική.
Είναι πολύπλευρη.
Είναι και κοινωνική κρίση και πολιτισμική, είναι κρίση ιδεών και νοοτροπιών.
Υπ’ αυτήν την έννοια, το πολύ μεγάλο – σε παγκόσμιο επίπεδο – ζήτημα της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, είναι και αυτό ένας από τους πυλώνες της κρίσης που σαφώς και πρέπει να αναδεικνύουμε.
Το πρόβλημα της βίας, που αφορά στις γυναίκες υφίστατο τόσα χρόνια σε έντονο βαθμό επειδή ακριβώς δεν μιλούσαμε γι’ αυτό όσο θα έπρεπε.
Γιατί το καλύπταμε κάτω από μια ιδιότυπη ομερτά.
Γιατί ήταν ένα στεγανό, ένα κοινωνικό ταμπού που συνήθως έμενε μέσα στην οικογένεια.
Εμείς οι γυναίκες, είμαστε οι βασικότεροι αποδέκτες αυτής της βίας. Το συζητάμε χαμηλόφωνα στις παρέες, το εισπράττουμε στην καθημερινότητά μας, αλλά εξακολουθούμε να το υποτιμούμε.
Το θέμα της βίας κατά των γυναικών είναι τόσο μεγάλο, τόσο σημαντικό και τόσο πολύπλοκο που πρέπει να μας απασχολεί κάθε μέρα και σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται με τη μνημόνευσή του μία φορά το χρόνο, σε μία επετειακή ημέρα.
Διαβάζοντας τα στοιχεία που έρχονται καθημερινά στο φως στη δημοσιότητας ύστερα από μελέτες κι έρευνες πάνω στο θέμα, θα σταθώ ιδιαίτερα σε κάτι που μου προξένησε τη μεγαλύτερη εντύπωση: «Η βία κατά των γυναικών είναι μεγάλος κίνδυνος για τη δημόσια υγεία και σημαντική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες 16 έως 44 ετών. Σε αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας εκτιμάται ότι η βία ήταν τόσο σοβαρή αιτία θανάτου και ανικανότητας μεταξύ των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας όσο και ο καρκίνος».
Όταν μιλάμε για τέτοιου είδους στοιχεία δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε δέος απέναντι σε αυτή τη μάστιγα της βίας κατά των γυναικών.
Τόσο σε διεθνές επίπεδο (ΟΗΕ), όσο και σε ευρωπαϊκό (Ευρωπαϊκή Ένωση, Συμβούλιο της Ευρώπης) δεν αμφισβητείται ότι τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα.
Η άσκηση οποιασδήποτε μορφής βίας σε βάρος των γυναικών πρέπει να αντιμετωπίζεται ως παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σήμερα η βία σε βάρος των γυναικών μεταλλάσσεται, προσαρμόζεται σε νέες συνθήκες, έχει λάβει νέες μορφές.
Νέα φαινόμενα όπως η οικονομική κρίση, η ανεργία και η μετανάστευση, οι νέες εργασιακές σχέσεις, η αλματώδης και ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του διαδικτύου ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, η αύξηση φαινομένων όπως ο αλκοολισμός και η εξάρτηση από ουσίες έχουν οδηγήσει σε μια κατάσταση πολυσύνθετη.
Μπορούμε να μιλάμε για μια κοινωνική παθογένεια που παράγεται και αναπαράγεται σε συγκεκριμένες κοινωνικές δομές και σχέσεις, όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση, η κάθε μορφής βία και η ανισοτιμία των φύλων.
Και όσο η κρίση των κοινωνιών μας θα μεγαλώνει, τόσο πιο επιτακτική θα είναι η ανάγκη να δράσουμε.
Θα πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι το πρόβλημα από δω και πέρα θα είναι συνεχές.
Δεν είναι ένα πεπερασμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς με κάποια απλά διοικητικά μέτρα.
Το πρόβλημα θα έρχεται και θα επανέρχεται. Θα μεταλλάσσεται, θα παίρνει νέες μορφές και θα γεννά και νέα προβλήματα.
Συνεπώς συνεχής θα πρέπει να είναι και η ανησυχία μας και η εγρήγορση μας αλλά και η δράση μας.
Με τις σκέψεις αυτές, σαν αντιπεριφερειάρχης Λάρισας αλλά πάνω απ’ όλα σαν γυναίκα, οφείλω να επισημάνω ότι ρόλο καταλυτικό έχει η ίδια η κοινωνία, όλοι εμείς, που πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε ακόμη περισσότερο, ώστε να πάψουμε να ανεχόμαστε την άσκηση της βίας εναντίον των γυναικών.
Η βία κατά των γυναικών είναι ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε όλα τα πολιτισμικά και οικονομικά περιβάλλοντα και αφορά γυναίκες όλων των μορφωτικών και οικονομικών επιπέδων.
Ένα φαινόμενο που αποτελεί ένα από τα πλέον μελανά σημεία του σύγχρονου πολιτισμού μας. Ο πολιτισμός μιας κοινωνίας αντανακλάται στην ελευθερία και στο δικαίωμα που έχουν οι πολίτες στην ζωή. Και η γυναίκα έχει δικαίωμα στην ζωή...
Τη ζωή που εκείνη ονειρεύτηκε και όχι κάποιοι άλλοι για αυτήν...».
