Αποτίουμε την Κυριακή, 13 Νοέμβρη, φόρο τιμής στους εκτελεσμένους αγωνιστές και αγωνίστριες του Μεζούρλου, ενός από τους πιο αιματοβαμμένους τόπους εκτελέσεων της χώρας κατά τα χρόνια 1946- 1950. Περίπου 400 καταγεγραμμένοι άντρες και γυναίκες, όλων των ηλικιών καθώς και δεκάδες άλλοι, που τα ονόματά τους δεν στάθηκε δυνατό να βρεθούν, μετά από φρικτή καταδίωξη, βασανισμούς από την επίσημη «πατρίδα» και λεβέντικη, αμετανόητη αποφασιστικότητα από μέρους τους έδωσαν το αίμα τους εδώ για τα ιδανικά της λαϊκής κυριαρχίας και προκοπής.
Σήμερα, που βρισκόμαστε σε δίνη καπιταλιστικής κρίσης που σφαγιάζει κάθε κατάκτηση και δικαίωμα του λαού μας στο όνομα της «ανάκαμψης» και της «ανάπτυξης» της οικονομίας «μας», μπαίνει πιο επίκαιρο μπροστά μας το ερώτημα «Ποια ανάπτυξη και για ποιον;». Μπαίνει βασανιστικά για το λαό ποιος μπορεί να του εξασφαλίσει την επιβίωση καταρχήν και – για όσους δεν το θεωρούν πολυτέλεια- ποιος θα του εξασφαλίσει ακόμα καλύτερους όρους ζωής με αξιοπρέπεια, ανάλογους με αυτούς που επιτρέπει σήμερα το επίπεδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και της δουλειάς του.
Το ερώτημα τελικά είναι ταξικό. Η μόνη φιλολαϊκή ανάπτυξη είναι αυτή που εγγυάται την καλύτερη ζωή του λαού. Και αυτή την ανάπτυξη θα την εξασφαλίσει μόνο η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, παλεύοντας οργανωμένα, πειθαρχημένα ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις, τα μονοπώλια, με στόχο την ανατροπή και την οργάνωση της οικονομίας, της κοινωνίας σε άλλη βάση, λαϊκή. Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Το ερώτημα αυτό, υπό άλλες συνθήκες βέβαια και υπό οδυνηρές καταστάσεις, τέθηκε και αμέσως μετά την απελευθέρωση, το 1945. Η απάντηση ήταν ανάλογη. Και ο αγώνας πάλι ταξικός, ανάμεσα στην αστική τάξη από τη μια και την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη. Μόνο ένας τέτοιος αγώνας, οργανωμένος, υπό τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, με μπροστάρη, εμπνευστή, αιμοδότη το Κ.Κ.Ε., θα μπορούσε να σώσει τον λαό από τη φτώχεια, την ανέχεια, την υποανάπτυξη, την εξάρτηση και να εξασφαλίσει κοινωνική απελευθέρωση, αξιοπρεπές μέλλον και προοπτική. Μεγάλη η απόφαση, τεράστιες οι ευθύνες και οι θυσίες, αλλά η μοναδική λύση.
Στον άνισο αυτό αγώνα, για τα υψηλότερα ιδανικά, ρίχτηκαν με απόλυτη αυταπάρνηση, νέοι και γέροι, γυναίκες και άντρες, στα βουνά, στα χωριά, στις πόλεις. Ο αστικός πολιτικός κόσμος, πριν ακόμα την αποχώρηση των Γερμανών, σε συνεργασία με τους Άγγλους, είχαν πάρει την απόφαση: βίαιο τσάκισμα κάθε ελπίδας του λαού για κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές. Στρατιωτικές, παραστρατιωτικές και παρακρατικές επιθέσεις ενάντια στους ΕΑΜίτες και τις οικογένειές τους, ανάγκασαν τους νικητές να ξαναβγούν στο βουνό. Πολιτικοί όπως ο Γ. Παπανδρέου, ο Ν. Πλαστήρας, ο Θ. Σοφούλης, ονόματα επισήμως περιβεβλημένα με τη δόξα και τη φήμη του δημοκράτη, αγωνιστή, πατριώτη, λυσσασμένα χτύπησαν όποτε και από όποια θέση τους ζητήθηκε, το λαΪκό κίνημα. Πόσο παρόμοιες είναι σήμερα οι καταστάσεις! Πόσο η αστική τάξη, πανικόβλητη, βάζει στην άκρη επιμέρους διαφορές και αντιπαλότητες, βγάζει όλες της τις εφεδρείες, ενάντια στον εχθρό λαό, στον «αγώνα εθνικής σωτηρίας», δηλαδή της σωτηρίας του κεφαλαίου, της κερδοφορίας του και της παντοδυναμίας του. Πόσο οι πατριωτικές κορώνες, τα ψεύτικα δάκρυα για τις δύσκολες στιγμές της πατρίδας (τους, δηλαδή της τάξης τους) αλλά και τα βάρβαρα, ανάλγητα μέτρα εναντίον του, παραπέμπουν στα ανάλογα εκείνης της εποχής!
Η ήττα του τιτάνιου εκείνου αγώνα είναι μια προσωρινή υποχώρηση του δίκαιου πολέμου. Ο λαός μας σήμερα, όσο κι αν οι θυσίες φαντάζουν μεγάλες, έχει την πείρα, έχει τις αποδείξεις για την αναγκαιότητα του αγώνα, έχει τώρα την ευκαιρία για απειθαρχία και ανατροπή, δηλαδή, για τη δικαίωση των οραμάτων και των θυσιών όλου εκείνου του ανθού της πατρίδας μας που τιμάμε την Κυριακή.
Καλόγηρος Τηλέμαχος,
πρόεδρος ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ Παράρτημα Λάρισας
