Από τον Νίκο Νάκο
Το ότι ο πολιτικός κόσμος της χώρας μας έχει χάσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Η πολιτική ηγεσία βρίσκεται διαρκώς σε ακόμη πιο δύσκολη θέση, ενώ οι βουλευτές έχουν χάσει κάθε επαφή με τον πολίτη. Οι περισσότεροι φοβούνται να κάνουν ακόμα και μια απλή εμφάνιση σε δημόσιο χώρο, διότι αν δεν κινδυνέψουν να δεχθούν κάποια επίθεση – μεμονωμένη ή ομαδική – θα αντιμετωπίσουν οπωσδήποτε την περιφρόνηση και τη χλεύη της κοινής γνώμης. Οι άλλοτε αξιόπιστοι πολιτικοί μας άνδρες που συνέπαιρναν τα πλήθη με τους λόγους τους και την πειθώ τους, μεταλλάχθηκαν τα τελευταία χρόνια σε... αξιόπτυστους πολιτικάντηδες που έχουν χάσει κάθε κύρος και σοβαρότητα με τον τρόπο που ασκούν την πολιτική τους.
Το φαινόμενο δεν είναι τυχαίο. Οι κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις που πήρε η οικονομική κρίση στη χώρα μας και η ανικανότητα των κομμάτων εξουσίας να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κατάσταση, όξυναν το αίσθημα κοινωνικής αδικίας που διακατέχει την κοινή γνώμη, της οποίας οι αντοχές και η ανοχή έχουν πλέον εξαντληθεί, με συνέπεια ο πολιτικός κόσμος να δέχεται τη λαϊκή οργή με τρόπο πρωτοφανή.
Η ασκούμενη πολιτική, σκληρή, άδικη αλλά και ατελέσφορη συνέτεινε να ξεχειλίσει το ποτήρι αυτής της λαϊκής οργής που τώρα στρέφεται, σχεδόν αδιακρίτως, κατά των πολιτικών ανδρών, κυρίως όμως των δύο κομμάτων που εναλλάσσονται για πολλές δεκαετίες στην εξουσία, πριν και μετά τη μεταπολίτευση.
Σε μια περίοδο που τα πράγματα έχουν φθάσει στο «μη περαιτέρω» και το αίτημα για «πολιτικές πρωτοβουλίες» είναι ουσιαστικά αίτημα για εκλογές, οι οποίες καθίστανται ουσιαστικά μονόδρομος, το ερώτημα που προκύπτει είναι: με ποιους πολιτικούς; Με τους ίδιους αποτυχημένους, αναξιόπιστους επαγγελματίες της πολιτικής που θεωρούν τους πολίτες ηλίθιους και τους αντιμετωπίζουν σαν να είναι πρόβατα; Με τους πολιτικούς εκείνους που είναι έτοιμοι να ξεπουληθούν για 15 λεπτά φήμης στα Μ.Μ.Ε.; Οι περισσότεροι φωνασκούν στα τηλεπαράθυρα αυταπατώμενοι πως έτσι θα κερδίσουν τις χαμένες εντυπώσεις και ταυτόχρονα βγάζουν τη δική τους «ουρά» έξω από το σκηνικό ολέθρου που έχει στηθεί στη χώρα. Παγιδευμένοι σε μια αδιέξοδη πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν καμιά σημασία μπροστά στους αριθμούς, οι πολιτικοί σήμερα δεν έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Ανεξάρτητα από ταμπέλες και χρωματισμούς, οι περισσότεροι έχουν πολλές ομοιότητες, παρόμοιες συμπεριφορές και κοινούς «στόχους» (με εισαγωγικά παρακαλώ) παρά τις φαινομενικές αποστάσεις που τηρούν. Γι’ αυτό και δεν έχουν προγράμματα σαφή και με συγκεκριμένα μέτρα, πέραν των φορομπηχτικών. Άλλωστε οι αντιπαραθέσεις τους και τα επιχειρήματά τους είναι φανερό ότι αποτελούν μια επιτήδεια πλανερή αναμέτρηση που δεν έχει αντίκρισμα από τη στιγμή που η οικονομική μας πορεία κατευθύνεται από την «Τρόικα», τα τρομαχτικά χρέη μας, τις οδηγίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις δεσμεύσεις μας απέναντι στις ξένες τράπεζες. Γι’ αυτούς μετρούν μόνον οι αριθμοί, ποτέ οι άνθρωποι. Πίσω απ’ αυτούς τους αριθμούς κρύβεται μια ανηλεής μάχη για τα κέρδη μιας ολιγαρχίας των αγορών, δηλαδή του τραπεζικού κεφαλαίου που γονατίζει και εξαθλιώνει τον άνθρωπο.
Με ποιους πολιτικούς λοιπόν να πάμε σε εκλογές και ανάπτυξη; Μ΄ αυτούς που σήμερα συγκροτούν και στηρίζουν μια κυβέρνηση καταλήστευσης του ελληνικού λαού; Με κείνους που, με όση ευχέρεια δίνουν προσωπικές υποσχέσεις και «λύσεις» στα προβλήματα των λαϊκών τάξεων, με παρόμοια επιφυλακτικότητα διατηρούν αποστάσεις από ξεκαθαρισμένους προγραμματισμούς και αναλήψεις υποχρεώσεων, πάνω σε θέματα που θα τους δέσμευαν σε μια προκαθορισμένη πολιτική πορεία; Ή με τους άλλους που χρησιμοποιούν κάθε μέσο ανεξάρτητο από ηθικό περιεχόμενο, μεταχειρίζονται με επιτηδειότητα λάγνο και εξόχως υποκριτικό λόγο, υπόσχονται ασύστολα τα πάντα, με μοναδικό στόχο να κατακτήσουν την εξουσία; Για να την αξιοποιήσουν για προσωπικό τους όφελος και της κλίκας τους.
Άλλωστε κανείς δεν ξεχνάει πώς κατέλαβε την εξουσία ο σημερινός πρωθυπουργός και την απόσταση που πήραν οι πράξεις του από τα λόγια και τις υποσχέσεις του.
Με ποιους πολιτικούς λοιπόν θα προχωρήσει αυτή η χώρα στη θρυλούμενη ανάπτυξη; Και μάλιστα με ένα χρέος που ο λαός θα φέρει στις πλάτες του για δεκαετίες.
Από την άλλη, με τις εκλογές σαν μονόδρομο αλλά και σαν απειλή για τη χρεοκοπημένη χώρα μας, ο τόπος ζει σε μια σύγχυση, κυριαρχείται από ένα κλίμα εξωφρενικής παραπλάνησης, που δίνει τρομαχτικές διαστάσεις στο δίλημμα: «με ποιους πολιτικούς». Η δύναμη της πληροφόρησης, πηγή της ελευθερίας και της δημοκρατίας, έχει μεταβληθεί σε δύναμη αποπληροφόρησης, σε δύναμη που μηδενίζει την πολιτική ηθική, διαστρεβλώνει την αλήθεια, παραποιεί τα γεγονότα.
Κυρίαρχη εντύπωση που επικρατεί είναι ότι, με τη βοήθεια της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, δεν μας λένε την αλήθεια για πολλά από τα στοιχεία εκείνα που καταδυναστεύουν τον δημόσιο βίο της χώρας. Όλο και περισσότερος κόσμος κλείνει την τηλεόραση από αγανάκτηση για τα κούφια λόγια των «τηλεπαραθυράτων» πολιτικών και για τη συμπαιγνία των Μ.Μ.Ε. με πολιτικούς άνδρες.
Μπροστά στη διαπιστωμένη αδυναμία ή ανικανότητα, των σημερινών πολιτικών ανδρών - είτε αυτών που κατέχουν σήμερα την εξουσία, είτε των άλλων που την εποφθαλμιούν - να δώσουν λύσεις στα αδιέξοδα, να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη και να ενισχύσουν με το κύρος τους και την αποφασιστικότητά τους τη διαπραγματευτική θέση της χώρας μας στις ευρωπαϊκές συμπληγάδες, μοιάζει ανέφικτη η επιλογή των πολιτών για το ποιοι πολιτικοί θα κάνουν την υπέρβαση. Ώστε οι λύσεις που θα προκύψουν από τις επιλογές μας – ασφαλώς όχι ερήμην της ευρωπαϊκής «μαφίας» – δεν θα είναι καταστροφικές για το πολιτικό σύστημα, τη Δημοκρατία και την ταλαίπωρη οικονομία μας.
