* Γράφει Αλέξης Πολίτης, ιατρός του Ενιαίου Ταμείου Ανεξάρτητα Απασχολούμενων νομού Λαρίσης
Κύριοι σήμερα ήρθε η ώρα. Όχι του Γιάννη Βαλαώρα, όπως τραγουδούσαν εν χορώ τη δεκαετία του ’80 οι οπαδοί της ΑΕΛ στον αγαπημένο τους επιθετικό. Ούτε του Καραμανλή όπως ορκιζόντουσαν εκστασιασμένοι προ ετών οι ψηφοφόροι της ΝΔ, κάθε φορά που ο πολιτικός τους Μωυσής ξεπρόβαλε στο μπαλκόνι, έτοιμος να ανοίξει την Ερυθρά Θάλασσα της εσωστρέφειας και να τους οδηγήσει με ασφάλεια στο στρουμφοχωριό της κομματικής ευδαιμονίας, της λατρεμένης εξουσίας.
Σήμερα νιώθω περισσότερο από ποτέ ότι είναι η ώρα η δική μου. Πολίτης στο όνομα, πολίτης και στη χάρη αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω, να μιλήσω, να φωνάξω, να εκπέμψω το δικό μου SOS προς πάσα κατεύθυνση, να καταθέσω τους πάμπολλους προβληματισμούς που μου προκάλεσε και συνεχίζει να μου προκαλεί ο ορυμαγδός των εξελίξεων στην πατρίδα, να κρίνω, να κατακρίνω και μοιραία να κριθώ ή να κατακριθώ.
Για να μη χαθώ στην τρικυμία του χρεοκοπημένου μυαλού μου, θα προσπαθήσω να στοιβάξω τις σκέψεις μου σε μια λογική ιεραρχική σειρά, με την ελπίδα ότι δεν θα ξεχάσω κάποιον και ότι δεν θα αφήσω κανέναν παραπονεμένο στο τέλος. Πάμε λοιπόν...
Για την κυβέρνηση τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε. Ποια Κομανέτσι, ποιος Καραγκούνης και ποιος Μελισσανίδης της Ατλάντα; Οι κυβερνητικές κωλοτούμπες είναι τόσες πολλές και τόσο προβλέψιμες, που τις θεωρώ ανάξιες αναφοράς και κριτικής. Το πρωί έτσι, το βράδυ γιουβέτσι, τις μονές ημέρες πανηγύρια για το «και καλά» σχέδιο Μάρσαλ του περασμένου Ιούλη, τις ζυγές σκούρες πλερέζες, κλάψα και μοιρολόγια για τα νούμερα που δεν βγαίνουν και τους φόρους που μπαίνουν.
Κυβερνώντες που ζουν τη μισή μεσοπρόθεσμη ζωή τους μαύροι, τη μισή άσπροι, σαν τον Μάικλ Τζάκσον ένα πράμα... Κι ο ψεύτης βοσκός τέτοιες τσαχπινιές έκανε, η ειλικρίνειά του στις καθυστερήσεις του αγώνα δεν εκτιμήθηκε και είναι γνωστή τοις πάσι η κατάληξη των συμπαθέστατων αμνών του... Αναγνωρίζω καλόπιστα τις αγνές σας προθέσεις, αλλά για το σύνολο του κόσμου, αυτά είναι ψιλά γράμματα, που απέχουν παρασάγγας από το διά ταύτα. Το οποίο δεν είναι άλλο από τη λυτρωτική λύση του πολυπλόκαμου γρίφου για δυνατούς λύτες. Τη σωτηρία της χώρας και των πολιτών.
Από την άλλη ο πρόεδρος Αντώνης και η (αξιωματική) αντιπολίτευση συνολικά, συνεχίζουν εν μέσω κοσμογονίας να επιδίδονται σε μια παλαιοκομματική, ενοχλητική διελκυστίνδα με το ΠΑΣΟΚ, σα να μην πέρασε μια μέρα από τις καταστροφικές θητείες, επί σειρά τριάντα και βάλε ετών, αμφότερων στην εξουσία. Χρωστάμε σε όποιον μιλάει Αγγλικά και εκείνοι επιμένουν να χρησιμοποιούν υποσχετικούς ρηματικούς χρόνους με σημαία τους το μισητό πλέον μόριο «θα».
Απορρίπτουν δε μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε απόπειρα στοιχειώδους συναίνεσης, κοινού αγώνα και ομοψυχίας κόντρα στον επερχόμενο τυφώνα, οραματιζόμενοι δονκιχωτικούς τσαμπουκάδες σε τροϊκανούς ανεμόμυλους, ουτοπικές παροχές στις προλετάριες ψυχές, σουρεάλ κιμπάρικες αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις και φορολογικούς συντελεστές εφάμιλλους των Νήσων Καϋμάν.
Απευθυνόμενος και στα δύο κόμματα εξουσίας, να τονίσω ότι με μεταπολιτευτικές πιασάρικες ατάκες και ανέμπνευστα παρωχημένα τσιτάτα του στυλ «λεφτά υπάρχουν» και «Ζάππειο 2» σας διαβεβαιώ ότι δεν κερδίζονται εκλογές πια, εάν αυτός εξακολουθεί να είναι ο αυτοσκοπός σας. Βλέπετε οι μακάκες πεθάνανε, τους πάτησε το χρέος.
Η αλλαγή ρότας κρίνεται επιβεβλημένη. Εκτός αν θέλετε μελλοντικά στο παιχνίδι «πετάει πετάει ο γάιδαρος;», στην αντίστοιχη ερώτηση για το γιαούρτι, όλα τα μετά χρεοκοπίας παιδάκια να σηκώνουν ψηλά τα χέρια τους, θεωρώντας αυτή ως σωστή απάντηση. Ας επιστρέψει διάολε το στραγγιστό στο ψυγείο όπου και ανήκει, κι όχι στον αγέρα ως έκτακτο καιρικό φαινόμενο αγανάκτησης...
Δεν δύναμαι να χωνέψω πώς καταφέρατε, διότι περί κατορθώματος πρόκειται, μια κοινωνία ολόκληρη να παρακολουθεί, με μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν ο Αλί Τανάλιας σκοτώνει τον Εζέλ στη διάσημη τούρκικη σαπουνάδα, παρά τα όποια σχέδια, προσχέδια, νομοσχέδια εξόδου από την κρίση της σερβίρετε.
Και επειδή η πολιτική σκηνή είναι μικρογραφία της κοινωνίας, το ίδιο αρρωστημένο σκηνικό διχόνοιας απαντάται και στην καθημερινότητα του Έλληνα, μολύνοντας με τον φονικό ιό της μισαλλοδοξίας όσα υγιή και δημιουργικά κύτταρα του είχαν απομείνει.
Με πόνο ψυχής παρακολουθώ τις κοινωνικές τάξεις να έχουν κηρύξει τελευταία έναν άτυπο και ανούσιο πόλεμο απόδοσης ευθυνών για τα μνημονιακά μας χάλια. Κάθε μέρα και ώρα εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, όπου σταθούν και βρεθούν, εξαπολύουν μύδρους και κατάρες κατά των βολεψάκηδων, τεμπελχανάδων δημοσίων υπαλλήλων, κατηγορώντας τους σχεδόν για όλα, συμπεριλαμβανομένης της τρύπας του όζοντος, της εξαφάνισης του γυπαετού της Κρήτης και τις εξόδους «βόηθα Παναγιά μου» του τερματοφύλακα Κοστάντσο!
Οι δημόσιοι «λειτουργοί» με τη σειρά τους υπεραμύνονται των προνομίων που απολάμβαναν επί σειρά ετών, θεωρώντας λιγουλάκι αλαζονικά ότι όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, ότι αν ήταν η ζήλια ψώρα, θα είχε γεμίσει η χώρα και κυρίως ότι του κοντού μορίου του φταίνε οι τρίχες...
Δίχως αμφιβολία ο καθείς έχει τα δίκια και τα άδικά του, άλλωστε δύο μαλώνουν, δύο φταίνε. Αλλά ρε αδέρφια πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η ανούσια κοκορομαχία; Στην καλύτερη θα μας μετατρέψει μια ώρα αρχύτερα σε πρωινό για τους αδηφάγους τραπεζίτες (φυσικά και εννοώ τα πεπλατυσμένα, ογκώδη δόντια, άριστα σχεδιασμένα για μάσηση...) των παγκόσμιων τοκογλύφων και θα καμαριεροποιήσει οριστικά τις ζωές μας στα διάφορα Sofitel της μοβόρικης τρόικας.
Σκεφθείτε ότι τέτοιες ώρες είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν, παρά εκείνα που μας χωρίζουν. Ας αφήσουμε τους εγωισμούς και ας κοιτάξουμε λίγο τους εαυτούς μας έλεγε τόσο έξυπνα ο Αρκάς στον Ισοβίτη. Η διαφορά αγαπητοί μου, ανάμεσα σε έναν εργάτη και έναν υπάλληλο μιας χρεοκοπημένης χώρας, είναι ότι ο πρώτος πλένει τα χέρια του πριν κατουρήσει, ενώ ο δεύτερος μετά...
Τι προτείνω; Τρεις παραμέτρους, που στο σύνολό τους μπορεί να θυμίζουν βαθμολογία του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος στη μεγαλόνησο, αλλά εδώ που φτάσαμε αποτελούν μονόδρομο. Ομόνοια πολιτική και κοινωνική. Ανόρθωση του πληγωμένου ελληνικού ηθικού (σε αυτό όλοι μπορούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι, αποφεύγοντας ανούσιες εθνικιστικές κορώνες και ξενοφοβικές υστερίες). Σταδιακή ηθική, πνευματική και οικονομική Αναγέννηση του ταλαίπωρου έθνους, που θα προκύψει ως προϊόν στοχευμένων ζυμώσεων, θυσιών και αγώνων. Για τούτο δω το τελευταίο το μπαλάκι πέφτει στους ηγέτες μας. Καλώς ή κακώς αυτοί έχουν το μαχαίρι, αυτοί και το καρπούζι. Ας μη λησμονούν ότι ένα ταξίδι πολλών χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα. Αρκεί να τολμήσουν να το κάνουν όλοι μαζί το ρημάδι. Σαν ομάδα κι όχι σα μονάδα.
Υποσχέθηκα ότι δεν θα αφήσω κανέναν παραπονεμένο. Άνχελα δεν σε ξέχασα. Σε άφησα ευλαβικά για το τέλος, διότι ως γνωστόν «η όπερα δεν τελειώνει αν δεν τραγουδήσει η χοντρή». Πόσες αποκρατικοποιήσεις διέταζες να «τρέξουμε» από τον Ιούλιο και έπειτα; Μία ανά 10 ημέρες; Επειδή με το χρόνο, το χάρο και τα greek statistics δεν τα ‘βαλε ποτέ κανείς καλή μου, πάρε για την ώρα την ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ της Proton να γουστάρεις. Φιλάκια.
