Από τον Σωτήρη Π. Ζάχο
Ε, λοιπόν, η μόνη λύση είναι να κλείσει το κράτος! Και δεν είναι ότι με έπιασε ανάγκη δημοσιοποίησης των αναρχικών ιδεωδών μου! Ούτε κρίση αναρχίας (όπως λέμε ηλικίας) με έπιασε έτσι στα ξεκούδουνα. Πόνος βαρύς και ασήκωτος με έπιασε από τις απανωτές «λυπητερές» που πληρώνουμε. Γιατί, όπως και να το κάνουμε από το «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο ξεκινήσαμε, μέχρι το «δώστε και σώστε, γιατί χανόμαστε», στο οποίο φτάσαμε υπάρχει μια μικρή διαφορά! Και άντε να δίναμε με μια προοπτική αλλά να δίνουμε απλώς για να ξαναδώσουμε, χωρίς να βλέπουμε έστω μια κίνηση καλής θέλησης, πάει πάρα πολύ. Εμείς να πληρώνουμε και οι άλλοι αντί να περιορίζουν το άχρηστο κράτος, να συνεχίζουν να διορίζουν με ξένα κόλλυβα; Αμαρτία!
Δηλαδή, τι πρέπει να κάνουμε; Κάποιος θα μπορούσε να πει: «η λύση είναι να δουλέψεις περισσότερο, γομάρι»! Εντάξει να δουλέψω περισσότερο αλλά πού να βρω τον παραπάνω χρόνο γι’ αυτό; Όσο κι αν το τανάω το ρημάδι το εικοσιτετράωρο, δεν λέει να μεγαλώσει. Μετρημένες ώρες, συγκεκριμένα και απαραβίαστα λεπτά και δευτερόλεπτα. Τζίφος. «Να κάνεις μεγαλύτερη οικονομία», θα έλεγε άλλος, αλλά όταν δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ, πού χρόνος για σπατάλες; Ακόμα και ο Σκρουτζ θα ζήλευε την οικονομία που κάνουμε και θα κότσαρε φωτογραφία μας πάνω από το κρεβατάκι του και θα μας άναβε καντήλι κάθε βράδυ, αν δεν τσιγκουνευόταν το λάδι.
Κάθομαι και σκέφτομαι πού πάνε όλα αυτά τα λεφτά που πληρώνω. Και η μόνιμη απάντηση είναι ότι όλες αυτές οι εισφορές, πάγιες και έκτακτες, δεν πηγαίνουν παρά στον προσωπικό νταβατζή μας, δηλαδή στο κράτος. Ωραία, και τι τα κάνει ο νταβατζής αυτά τα ωραία και λαχταριστά χρήματα; Τα διαθέτει για να βελτιώσει τη ζωή μας ή για να βελτιώσει την καθημερινότητά μας βάζοντάς τη σε τάξη περιορίζοντας το άγχος που όπου να ’ναι θα μας ξεκάνει όλους και θα κοιτάμε ομαδικά τα ραπανάκια ανάποδα;
Τίποτα από αυτά! Τα ωραία και λαχταριστά λεφτουδάκια μας πάνε στην αυτοσυντήρηση του νταβατζή. Για όσους δεν αμείβονται από αυτόν (τον νταβατζή) δεν μένει ούτε φράγκο ή μάλλον ευρώ. Οπότε η λύση είναι μία και μοναδική κι όσο δεν προωθείται ούτε άσπρη ούτε κόκκινη ούτε γαλάζια μέρα πρόκειται να δούμε. Πίσσα σκοτάδι και έρεβος θα αντικρίζουμε στο λίγο καιρό που μας απομένει. Ναι «λίγο», γιατί αν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς Μπιάφρα θα καταντήσουμε και θα τριγυρνάμε σκελετωμένοι από την πείνα με τουμπανισμένα στομάχια από την αφαγία.
Και λύση άλλη δεν υπάρχει από το να κλείσει το κράτος. Κι αυτό δεν είναι μεταφορικό αλλά κυριολεκτικό. Γιατί, άμα κλείσει, δεν θα χρειάζεται να το πληρώνουμε κι αυτό είναι πολύ καλό για όλους πλην εκείνων που είναι το ... κράτος. Κακό, όσο κι αν ψάχνω, δεν εντοπίζω. Δηλαδή, και τώρα που υπάρχει το κράτος το καταλαβαίνουμε; Μόνο όταν καλούμαστε να πληρώσουμε το καταλαβαίνουμε και μάλλον δεν θα πειράξει κανέναν να πάψει να το καταλαβαίνει αυτό.
Βλέπουμε άλλους λαούς και λιγουρευόμαστε την οργάνωση, την ποιότητα της ζωής, το βιοτικό επίπεδο και κυρίως την ηρεμία τους. Ξέρουν τι τους ξημερώνει, βρε παιδί μου, ενώ εμείς... Ούτε ο Χορταρέας ούτε ο Τζόσουα ούτε η Παγιατάκη μπορούν να μας πουν τι μας ξημερώνει, που διαθέτουν κι ένα κληρονομικό χάρισμα ενόρασης.
Κι εμάς, τι μας προσφέρει εμάς το κράτος; Εκπαίδευση, ανθρώπινη περίθαλψη, αίσθηση ασφάλειας, λύση στα προβλήματά μας; Όχι βέβαια! Δηλαδή, τι πρόκειται να πάθουμε αν πουληθεί ο ΟΣΕ, η ΔΕΗ, η ΕΡΤ, ο ΟΠΑΠ, ο ΟΛΠ και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο πληρώνουμε; Πάθαμε κάτι από τη στιγμή που πουλήθηκε η Ολυμπιακή; Μήπως δεν καταφέραμε να επιβιώσουμε χωρίς εθνικό αερομεταφορέα; Τα καταφέραμε και μάλιστα με άνεση. Ε, έτσι θα τα καταφέρουμε και χωρίς εθνικό τρενομεταφορέα και χωρίς εθνικό ηλεκτροδιανομέα και χωρίς εθνική ραδιοτηλεόραση και χωρίς όλους εκείνους τους υπαλλήλους που αγνοούν και οι ίδιοι ποια είναι η δουλειά τους, χωρίς όλες εκείνες τις υπηρεσίες που αν βρίσκονταν στα χέρια ιδιωτών θα κόστιζαν λιγότερο κι από τα μισά από όσα κοστίζουν σήμερα.
Όμως, από πού θα πρέπει να αρχίσει το ξεσκαρτάρισμα, ώστε να περιοριστούν οι αντιδράσεις; Μα από εκεί από όπου ξεκινάει το κακό. Από εκείνους που σέρνουν το χορό οδηγώντας μας σε τέλος πιο τραγικό κι από το χορό του Ζαλόγγου. Από τους βουλευτές και τους πολιτικούς εν γένει. Δηλαδή, τι τους χρειαζόμαστε τριακόσιους βουλευτές; Τα είδαμε τα χαΐρια μας. Άλλωστε όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει. Κι αν ήταν λιγότεροι θα παθαίναμε περισσότερα; Αν ήταν εκατό, θα πείραζε κανέναν άλλον πέρα από εκείνους που δεν θα εκλέγονταν; Ίσα - ίσα, λιγότεροι βουλευτές θα σήμαινε λιγότεροι σύμβουλοι, λιγότεροι βοηθοί, λιγότερα γραφεία, ρουσφέτια και ασύστολοι διορισμοί, λιγότεροι υπάλληλοι της Βουλής, λιγότεροι που να θέλουν να γίνουν υπουργοί, λιγότερα βουλευτικά αυτοκίνητα και κινητά και ακίνητα και κυρίως λιγότερα έξοδα για ντομάτες που προορίζονται για τα μούτρα βουλευτών... Οπότε;
Οπότε για να μην πάθουμε σύνδρομο στέρησης στο ξαφνικό, ας αρχίσουμε από ήπιες κινήσεις. Άντε να το κρατήσουμε ανοιχτό (το κράτος) για λίγο ακόμα αλλά ας το περιορίσουμε στο μισό και παραπάνω, γιατί ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΛΛΟ και κυρίως γιατί όσο δεν το κάνουμε μόνοι μας, θα έρθουν οι ξένοι δανειστές μας και θα μας το κλείσουν το ρημάδι με συνοπτικές διαδικασίες. Να ησυχάσουμε κι εμείς κι αυτοί!
Ο κ. Ζάχος είναι καθηγητής στο φροντιστήριο «άποψη» της Λάρισας κι έχει βαρεθεί να πληρώνει τα σπασμένα των νταβατζήδων http://sotiriszachos.blogspot.com/
