…. Είμαι ο Γιώργος και είμαι καλά, είναι ο Γιώργος και είναι καλά, είμαι η Κατερίνα και είμαι καλά, είναι η Κατερίνα και είναι καλά….
Αυτή η κραυγή των παιδιών, των γονέων και του προσωπικού της Κοινότητας «ΕΞΟΔΟΣ» του ΚΕΘΕΑ, έσκιζε τον αέρα χθες το απόγευμα στην Κεντρική πλατεία Λάρισας. Εκεί ήταν όλα τα παιδιά που κάποτε πέρασαν το κατώφλι της «Εξόδου» με κατεβασμένο το κεφάλι και με θολό βλέμμα, σήμερα να βρίσκονται ανάμεσά μας με μάτια λαμπερά γεμάτα ελπίδα ορθώνοντας το ανάστημά τους με δύναμη και αισιοδοξία. Σφιχτά αγκαλιασμένα, σ΄ έναν κύκλο φώναξαν με δυνατή φωνή να ακουστούν στα πέρατα του κόσμου… Είμαι ο Γιώργος και είμαι καλά… ελπίζοντας πως θα φθάσει η φωνή τους και σε σας κ. πρωθυπουργέ, κ. υπουργέ, κ. βουλευτά…
Ανάμεσά τους είμαστε κι εμείς, μια μάνα κι ένας πατέρας, που δώσαμε για πολλά - πολλά χρόνια αγώνα ώστε να μπορούμε να κοιτάζουμε σήμερα το παιδί μας, χωρίς φόβο, χωρίς απελπισία, χωρίς σπαραγμό ψυχής. Κι ανάμεσα σ΄ αυτό το πλήθος, έκλεισα τα μάτια μου και είδα… Γύρισα πολλά - πολλά χρόνια πίσω, τότε που ήμασταν μια φυσιολογική οικογένεια πότε με χαρές και πότε με λύπες, όμως ενωμένοι και αγαπημένοι με τα παιδιά μας, μια ευτυχισμένη οικογένεια (έτσι νομίζαμε τότε).
Ωσπου ξαφνικά άρχισα να βλέπω αλλαγές στη συμπεριφορά του ενός παιδιού μου. Αργούσε να γυρίσει στο σπίτι, να μην είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του και κυρίως να είναι μονίμως εκνευρισμένο και θυμωμένο. Και κάποια μέρα μας χτύπησε η σκληρή πραγματικότητα. Ο γιος μας, το παιδί μας, ποιος να το φανταστεί, ήταν εθισμένο σε τοξικές ουσίες. Μας χτύπησε κεραυνός, μας ήρθε τρέλα, θέλουμε να πεθάνουμε. Μόνο όσοι έχουν έρθει στην ίδια θέση με μας θα μπορούσαν να καταλάβουν πως νιώθουμε ο άνδρας μου κι εγώ και όλη η οικογένεια. Από μέσα μου κατηγορούσα τον άνδρα μου πως εκείνος φταίει και είμαι σίγουρη πως και εκείνος κατηγορούσε εμένα. Όμως επειδή η σχέση μας ήταν σχέση τρυφερότητας και σεβασμού ποτέ δεν κατηγόρησε φανερά ο ένας τον άλλον. Για πολλά χρόνια κάναμε προσπάθειες όλη η οικογένεια να βοηθήσουμε το παιδί μας, το ίδιο προσπαθούσε κι εκείνο, όμως, χωρίς αποτέλεσμα. Κάποια μέρα μια φίλη μου μίλησε για την κοινότητα «Εξοδος». Είχα ακούσει και παλιά για την κοινότητα αλλά τη φανταζόμουν σαν μια φυλακή με όλα τα αρνητικά της. Και απορρίψαμε την ιδέα όλη η οικογένεια. Και τα χρόνια περνούσαν και το παιδί μας βούλιαζε και μαζί μ΄ αυτό βούλιαζε και όλη η οικογένεια.
Κάποια στιγμή πιάσαμε πάτο. Τότε σκεφθήκαμε την «Εξοδο», ήταν η τελευταία μας ελπίδα. Και μια ημέρα βρεθήκαμε εμείς (ο άνδρας μου κι εγώ) στο «Πρόγραμμα στήριξης οικογένειας» του ΚΕΘΕΑ και το παιδί μας στην κοινότητα «Εξοδος». Οι πρώτοι μήνες που ήμασταν στο πρόγραμμα ήταν δύσκολοι. Είχαμε απέναντί μας ανθρώπους που είχαν τα μισά χρόνια από μας να προσπαθούν να μας επιβληθούν (έτσι το είχαμε δει τότε), να μας μαλώνουν και κυρίως να προσπαθούν να μας δώσουν να καταλάβουμε πού φταίξαμε και βρεθήκαμε σ΄ αυτόν τον χώρο. Ο εγωισμός μας και η υπερηφάνεια μας δεν μας άφηνε να δούμε τη θετική πλευρά του πράγματος και έτσι κάθε φορά που φεύγαμε από το πρόγραμμα λέγαμε (ο άνδρας μου κι εγώ) πως είναι η τελευταία φορά που πατάμε το πόδι μας εκεί. Όμως, πιστεύω πως μέσα μας έκαιγε μια μικρή ελπίδα και όταν ερχόταν η ώρα να πάμε στο πρόγραμμα για πότε ντυνόμασταν και πότε βρισκόμασταν στην ομάδα μας δεν μπορούσαμε να το εξηγήσουμε. Και όσο ο καιρός περνούσε τόσο γινόταν απαραίτητες αυτές οι συναντήσεις μας στην ομάδα. Και ο καιρός περνούσε, τα χρόνια περνούσαν και εμείς περιμέναμε με ανυπομονησία πότε θα έρθει η μέρα να πάμε στην ομάδα. Μια ομάδα που τη θεωρούσαμε οικογένειά μας πλέον. Οικογένειά μου ήταν η Ολγα από τη Ζάκυνθο που ήταν πάντα παρούσα στην ομάδα με κρύο με ζέστη, με βροχή, με χιόνι, το ίδιο ο Νίκος και η Δήμητρα από τα Γιάννενα, η Μαρίνα και ο Μιχάλης, και σχεδόν από τα περισσότερα μέρη της Ελλάδας ήταν γονείς στην ομάδα μας.
Οι συναντήσεις μας αυτές για μένα και τον άνδρα μου κράτησαν έξι χρόνια περίπου. Εξι χρόνια που θα είναι βαθιά - βαθιά χαραγμένα στη σκέψη μου και στην καρδιά μου. Χρόνια που ήταν γεμάτα τρόμο, πόνο, απελπισία, σπαραγμό, όμως σ΄ ένα μικρό κομματάκι της καρδιάς μας τρεμόπαιζε μια μικρή φλογίτσα ελπίδας. Η ομάδα μου, η οικογένειά (μου) με βοήθησε να βρω τον εαυτό μου να ψαχθώ και να μπορέσω να δω καθαρά τον εαυτό μου, τα σφάλματά μου τι μάνα υπήρξα, τι σύζυγος, τι θυγατέρα.
Και σήμερα μετά από τόσα χρόνια βρέθηκα κι εγώ στην Κεντρική πλατεία σ΄ έναν κύκλο αγκαλιασμένη με το παιδί μου, τη γυναίκα του, τα παιδιά της «ΕΞΟΔΟΥ», έχοντας βαθιά στην καρδιά μου τη μεγάλη μου ευγνωμοσύνη για τον ιερό χώρο που λέγεται «Εξοδος» τους θαυμάσιους ανθρώπους που το υπηρετούν την ομάδα μου που με στήριξε και με βοήθησε να θέλω να ζήσω.
Αγαπημένοι μου δεν θα σας ξεχάσω ποτέ. Γιατί αν η μάνα μου με γέννησε όλοι εσείς μου χαρίσατε τη ζωή. Και σας ρωτώ κ. πρωθυπουργέ, κ. υπουργέ κ. βουλευτά, αν βρισκόσαστε κι εσείς στη θέση που βρεθήκαμε εμείς και χιλιάδες άλλες οικογένειες και παιδιά που σήμερα χάριν αυτών των κοινοτήτων του ΚΕΘΕΑ μπορούν να κοιτάξουν με αισιοδοξία το μέλλον, θα σας άφηνε η καρδιά σας να υπογράψετε μια τόσο άδικη απόφαση; Να υπογράψετε την καταδίκη παιδιών, να πεθαίνουν με μια σύριγγα στο χέρι στα παγκάκια, στους κάδους σκουπιδιών, στα εγκατελειμένα σπίτια.
Μία Μάνα
