Δεν μπορεί να αφήσει να περάσει έτσι, ο θάνατος του 24χρονου αδελφού του, που συνέβη τον Αύγουστο φέτος, στο βαγόνι ενός τρένου. Ο κ. Γιώργος Κουκουμήτρος, με επιστολή του στην «Ε» περιγράφει ορισμένα περιστατικά, την έλλειψη ιατρικού εξοπλισμού και καταγγέλλει:
«...Σε λίγες μέρες θα έφευγε στον Καναδά και θα δούλευε εκεί σε ένα ξενοδοχείο για ζώα. Μάλλον, του την είχαν στημένη από παντού όλοι και όλα. Η πρέζα, το τρένο, ο ΟΣΕ, οι γιατροί, το κράτος, το σύστημα, όλα ήταν εναντίον του. Ο Αντώνης ξεκίνησε το ταξίδι του από την Αίγινα, όπου εργαζόταν ως εθελοντής στο κέντρο περίθαλψης άγριων ζώων.
Μπαίνει στο τρένο από Αθήνα, το γνωστό σε όλους μας καρβουνιάρη, ένα τρένο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα τρένα των Ινδιών ή της Αφρικής. Μαζί του είχε προμηθευτεί γύρω στα 100 χάπια με συνταγή από έναν από τους γνωστούς σε όλους μας ψυχιάτρους που πουλάνε συνταγές θανάτου για 15 με 20 ευρώ όπου πεθαίνουν παιδιά και ταλαιπωρούνται οικογένειες χωρίς ποτέ να πιαστεί ένας από αυτούς, χωρίς να αφαιρέσουν την άδεια κανενός και υπάρχουν εκατοντάδες στην καημένη Ελλαδίτσα, που θυσιάζουν ζωές κάθε μέρα για το κέρδος. Πού είναι οι νόμοι; Πού είναι ο ιατρικός σύλλογος και ο όρκος του Ιπποκράτη, πού είναι το σύστημα υγείας, πού είναι ο υπουργός Υγείας, πού είναι η δικαιοσύνη;
Δεν υπάρχει ένας γιατρός σε κάθε τρένο (πολυτέλεια) ή το λιγότερο ένα κουτί πρώτων βοηθειών κι ένας απινιδωτής αξίας 50-100 ευρώ. Σκόπιμο θα ήταν όποιος έχει κάποιο πρόβλημα υγείας να το σκέπτεται πολύ καλά πριν ταξιδέψει με τρένο ή να λαμβάνει τα μέτρα του.
Προσπαθούσαν να καταλάβουν αν αναπνέει, τον γύρισαν μου είπαν μπρούμυτα για να μην πάθει αναρρόφηση. Άρχισαν να πιέζουν το κουμπί έκτακτης ανάγκης αλλά τίποτα πίεζαν το κουμπί και τίποτα, κατέβαζαν το μοχλό ακινητοποίησης του τρένου και τίποτε. Ακούστηκε ανακοίνωση από το μεγάφωνο, αν υπάρχει κάποιος γιατρός και κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένας. Ο άνθρωπος από ό,τι έμαθα έκανε ό,τι μπορούσε. Βρήκε το σφυγμό του και διαπίστωσε πως ήταν ακόμη ζωντανός. Όλα αυτά γινόταν ενώ το τρένο βρισκόταν μετά τη Λαμία.
Ένας από τους ελεγκτές, ζήτησε την επιστροφή του τρένου στη Λαμία, τον πιο κοντινό σταθμό μα η απάντηση ήταν αρνητική. Τότε ειδοποίησε με τον ασύρματο μάλλον τον επόμενο σταθμό που ήταν ο Δομοκός. Μετά από 30 λεπτά περίπου η αμαξοστοιχία έφτασε στο Δομοκό. Μερικοί από τους ανθρώπους που αγωνιζόταν να τον σώσουν ανακουφίστηκαν «επιτέλους θα σωθεί το παλικάρι» ακούστηκε. Το τρένο σταμάτησε, σε μια στάση 15λεπτών δεν παρείχαν καμία ουσιαστική βοήθεια στον Αντώνη με τη δικαιολογία πάντα «το ιατρικό κέντρο...» δηλαδή ένα ιατρικό κέντρο δεν είναι υποχρεωμένο να διαθέτει ένα μηχάνημα εκκίνησης καρδιάς; Η απόφαση ήταν να συνεχίσουν στη Λάρισα. Ενώ ο ιατρός που προσπάθησε να περιθάλψει τον Αντώνη μέσα στο τρένο διαπίστωσε ότι θα ήταν δυνατό να είχε σωθεί εάν υπήρχε ο απαραίτητος εξοπλισμός.
Κι έτσι τον καταδίκασαν σε θάνατο. Ήταν η τελευταία διαδρομή που θα έκανε. Ένα παλικάρι δύο μέτρα, πανέμορφος και πολύ νέος πεταμένος, στην κυριολεξία στον βρωμοδιάδρομο του τρένου λίγο έξω από την τουαλέτα, ταξίδευε προς το θάνατο επί μιάμιση περίπου ώρα για χάρη της εγκληματικής ανευθυνότητας του γελοίου κράτους μας...».
