Παρακολουθούσα πρόσφατα ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο «Η Βιολογία των μπαμπάδων». Ανάμεσα σε άλλα, το ντοκιμαντέρ συνέκρινε το βιολογικό ρόλο των δύο γονιών. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο παιδαγωγικός ρόλος της μητέρας στοχεύει κυρίως στη συναισθηματική ανάπτυξη: «μην αργείς να γυρίσεις, γιατί η μαμά στεναχωριέται», «μην κάνεις ψίχες, γιατί η μαμά θα κουραστεί να τις μαζέψει». Αντίθετα, ο παιδαγωγικός ρόλος του πατέρα, στοχεύει στην προετοιμασία για τον έξω κόσμο, όπου όλοι οφείλουν να υπακούν σε κανόνες: «θα βγεις έξω, αλλά στις 12 θα είσαι πίσω – μετά η πόρτα κλείνει», «αν τελειώσεις τα μαθήματά σου θα πάμε εκδρομή, αν όχι θα μείνουμε σπίτι, χωρίς άλλη συζήτηση».
Άσκοπο βεβαίως να πω ότι, η συμμετοχή των δύο γονέων (ή των δύο μεθόδων, όταν το πρώτο δεν είναι εφικτό) στη διαπαιδαγώγηση ενός ανθρώπου, είναι ιδιαίτερα σημαντική. Τυχόν απώλεια ενός εκ των δύο ή και αποτυχία του οποιουδήποτε να παίξει το ρόλο του, μπορεί να οδηγήσει σε διαταραχές της συμπεριφοράς: ιδιαίτερα κυνικούς και άκαρδους ανθρώπους από τη μία, κακομαθημένους και κοινωνικά απροσάρμοστους ανθρώπους από την άλλη. Παρατήρησα ότι ο λόγος του πρωθυπουργού στη Δ.Ε.Θ., ήταν κυρίως συναισθηματικός: «μαζί θα τα καταφέρουμε», «είναι πατριωτικό μας καθήκον», «απευθύνουμε έκκληση σε όλους να πληρώσουν τους φόρους τους», «απευθύνουμε έκκληση στους Ελληνες του εξωτερικού να συνδράμουν τη χώρα», «απευθύνουμε έκκληση στους δημόσιους υπαλλήλους να συναισθανθούν την κρισιμότητα της κατάστασης», «καλούμε την αντιπολίτευση να βάλει πλάτη» και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Τα βασικά χαρακτηριστικά των περισσότερων ελλήνων, παραπέμπουν σε άτομα με καλή μαμά! Όταν θέλουν είναι φιλότιμοι, δείχνουν αυταπάρνηση στην ανάγκη, είναι υπομονετικοί, βάζουν πλάτη, έχουν δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά ενός συναισθηματικού ανθρώπου. Είναι όμως και κακομαθημένοι! Είναι αντικοινωνικοί, είναι εγωιστές, δεν σέβονται κανόνες, δεν υπακούν σε νόμους, δεν αναγνωρίζουν θεσμούς. Και βεβαίως, κλαψουρίζουν και γκρινιάζουν, πριν ακόμα παλέψουν με το πρόβλημα, εκλιπαρώντας μονίμως για προστασία από το Κράτος. Δεν τολμούν να ιδιωτεύσουν, φοβούνται τις αγορές, φοβούνται τον ανταγωνισμό, φοβούνται την εξέλιξη, φοβούνται τους ξένους. Ένας ψυχολόγος εύκολα θα διαγίγνωσκε «έλλειψη πατέρα».
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο ρόλος του πατέρα δεν είναι δημοφιλής. Αν ποτέ εκκαλούμεθα να ψηφίσουμε, η συντριπτική πλειοψηφία θα ψήφιζε ως δημοφιλέστερη τη μαμά! Αν είσαι «μαμά» η εκλογή σου είναι εξασφαλισμένη! Αντίθετα - και ιδιαίτερα στις πιο ανώριμες ηλικίες - ο μπαμπάς θα είχε μεγάλο πρόβλημα να υπερψηφισθεί από τα παιδιά του. Ωστόσο, η επιτυχία μιας εξουσίας κρίνεται και αναγνωρίζεται από το αποτέλεσμα, όχι από την πρόσκαιρη δημοτικότητα. Δεν έτυχε ποτέ να ακούσω τη φράση: «μας περνούσε τα μαθήματα χαριστικά, ήταν σπουδαίος καθηγητής!». Αντίθετα ακούω συχνά να λένε: «ο δάσκαλος ήταν αυστηρός κι έτσι μας έμαθε πέντε γράμματα». Η ικανότητα επιβολής των κανόνων χωρίς εξαιρέσεις και χωρίς εκ των υστέρων «ρυθμίσεις» και «τακτοποιήσεις», είναι κατ’ εξοχήν η ποιότητα, που ξεχωρίζει τους πραγματικούς ηγέτες, αυτούς δηλαδή που δικαιούνται να κατέχουν θέσεις εξουσίας. Είναι αυτό που ξεχωρίζει τους «μπαμπάδες» από τις «μαμάδες».
Σε πολλές οικογένειες υπάρχουν σπάταλα τέκνα. Αν ένας γιος ξοδεύει ασύστολα, η μαμά απευθύνεται στο συναίσθημά του και του ζητά «από τώρα και στο εξής, να γίνει καλό παιδί…». Αν αυτό δεν συμβεί, ζητά από τα υπόλοιπα παιδιά «να βοηθήσουν τον άσωτο αδερφό και να του δώσουν μέρος από το χαρτζιλίκι τους», στο όνομα πάντα της «…κοινωνικής συνοχής». Την επόμενη φορά, η μάνα κόβει λεφτά «από την κατσαρόλα» γιατί δεν αντέχει τους καβγάδες στο σπίτι. Όταν όμως ο άσωτος υιός εξακολουθεί να ζημιώνει με τη συμπεριφορά του την οικογένεια χωρίς να νοιάζεται για τους άλλους, οφείλει να αναλάβει δράση ο πατέρας και να επιβάλει την τήρηση των κανόνων! Όταν ο κακομαθημένος πρύτανης δεν εφαρμόζει το νόμο (που υπερψήφισαν τα 5/6 της Βουλής) επειδή δεν αρέσει σε αυτόν και την παρέα του, όταν ο «λιμενεργάτης» των 5.000 ευρώ δεν επιτρέπει να καταπλεύσει το κρουαζιερόπλοιο, όταν φόρο πληρώνει μόνο όποιος θέλει κι όταν ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ αποφασίζει τι θα κάνει και τι δεν θα κάνει μια δημόσια επιχείρηση – κι όλα τα παραπάνω χωρίς καμία επίπτωση - τότε προφανώς κατοικούμε σε χώρα «ορφανή από πατέρα».
Μπορεί αιτία να είναι η προσωπική ανεπάρκεια των πολιτικών μας. Μπορεί αιτία να είναι το εγγενές πρόβλημα της Δημοκρατίας, που λέει πως ο κυβερνήτης πρέπει να εκλέγεται δηλαδή να είναι δημοφιλής (και εν προκειμένω, από ένα λαό, που για δεκαετίες διαπαιδαγωγείται μόνο από μητέρα). Εντούτοις, στο πρόβλημα υπάρχει λύση: ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ διακομματικής συναίνεσης, αποτελούμενη αποκλειστικά από μη – κοινοβουλευτικά μέλη, ώστε αυτά να μην εξαρτώνται άμεσα και να μη συναλλάσσονται με τους ψηφοφόρους: αν οι απανταχού «μαμάδες» αδυνατούν να συνετίσουν τον σπάταλο και άτακτο γιό τους, ας φροντίσουν τουλάχιστον να βρουν έναν καλό σύζυγο...
* Ο Γιώργος Καραβάνας είναι μέλος της Ε.Ε. της ΔΡΑΣΗΣ (www.drassi.gr)
