... Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Φεύγεις διακοπές, μπαίνεις εσκεμμένα σε μια διαδικασία αποστασιοποίησης από την τρέχουσα επικαιρότητα (εν πάση περιπτώσει αν γίνει «πόλεμος» όλο και θα ακούσεις το «μπαμ», όσο υπάρχει «ειρήνη» είναι ένα το κρατούμενο).
Επιστρέφεις και... Και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά το ίδιο περίπου έχει παρατηρήσει κανείς μετά τις καλοκαιρινές διακοπές - ειδικά του Αυγούστου - καθότι η καλοκαιρινή ραστώνη φθάνει στο αποκορύφωμά της και ανακυκλώνεται, κατά ένα τρόπο η επικαιρότητα, κυρίως η πολιτική. Διότι και οι πολιτικοί είναι «ωσεί παρόντες», ξεκλέβουν χρόνο για διακοπές παρότι επισήμως μένουν επί των επάλξεων του αγώνος μέχρι τελικής πτώσεως.
Επειδή όμως φέτος ειδικά το... «τελικής πτώσεως» δεν αποτελεί, σχήμα λόγου, αλλά μια ζοφερή πραγματικότητα, προ της οποίας ή εντός της οποίας, βρίσκεται η χώρα, θα περίμενε κανείς ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Θα υπήρχε μια διαφοροποίηση. Αλλά, βεβαίως αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά και για διαφορετικούς λόγους, ότι οι καταστάσεις μπορεί να αλλάζουν, οι νοοτροπίες όχι. Και ίσως γι' αυτό, ή μόνον γι’ αυτό, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και οι νέες καταστάσεις.
Μέσα στο καλοκαίρι, από τις αρχές αλλά και για αρκετό διάστημα με τι να ασχοληθούμε; Με τα «σενάρια» περί πιθανής «συγκυβέρνησης» ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Επιστρέφοντας, τι βρήκα; Τα σενάρια περί πιθανής συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ; Που ο ένας τροφοδοτεί και ο άλλος διαψεύδει, ανάλογα με τα συμφέροντά του.
Θυμόμαστε όλοι εκείνη την κωμικοτραγική ιστορία με τον «παραιτημένο» και μάλιστα στον Σαμαρά Γιώργο Παπανδρέου για κάποιες ώρες από την πρωθυπουργία, προκειμένου να επιτευχθεί μια είδους συγκυβέρνηση. Και θυμόμαστε επίσης ότι λίγες ώρες μετά πιεζόμενος ο πρωθυπουργός προφανώς από το «περιβάλλον» και το «κόμμα» ανέκρουσε πρύμνα και άρχισαν εν συνεχεία να εκτοξεύονται διάφορες αστείες (το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει) δικαιολογίες, εκατέρωθεν για τον λόγο που η υποτιθέμενη προσπάθεια για κυβέρνηση συνεργασίας έπεσε στο κενό.
«Θα συνεχίσω μόνος μου», είπε ο Παπανδρέου, συνέχισε και φυσικά οι εξελίξεις δείχνουν ότι αυτή η «συνέχεια» εξακολουθεί να έχει τα ίδια «δραματικά», «αβέβαια» και «αμφιλεγόμενα» χαρακτηριστικά, που είχε και πριν από την περί... προσέγγισης προσπάθεια. Και έπειτα...
... Και έπειτα ήρθαν οι μέλισσες. Και μάλιστα οι άγριες μέλισσες. Ένα «μανιασμένο» κοπάδι φονικών μελισσών που τσιμπάει όπου βρει και όσο μπορεί.
Στην κυριολεξία, μιλάμε για εκείνη την περίφημη έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, από την οποία ο πρωθυπουργός γύρισε «νικητής και τροπαιούχος» δηλώνοντας ότι εξασφαλίστηκε η ελληνική οικονομία, οι μισθοί, οι συντάξεις, το γιαούρτι του παππού για τα επόμενα χρόνια, και η Κυβέρνηση νόμισε ότι πρόσκαιρα πήρε τα πάνω της! Ξέρουμε όλοι βέβαια (άλλωστε καλά το έχουμε μάθει πια το μάθημά μας) ότι το νέο δάνειο θα ισοδυναμούσε με νέα δυσβάσταχτα μέτρα. Κάπου, εκεί, ανάμεσα σε όλα τα «ανακοινωθέντα» περί της «επιτυχίας» γινόταν αναφορά και περί «εμπραγμάτων εγγυήσεων, αλλά... ή που δεν το πολυκαταλάβαμε τι εννοούσαν οι εταίροι ή που δεν θέλαμε να καταλάβουμε.
Κι ήρθε η Φινλανδία να μας κάνει λιανό - και από κοντά ν’ ανοίξει και η... όρεξη άλλων ή να φαίνεται ότι η αφορμή ήταν η Φινλανδία - ότι αυτές οι «εμπράγματες» είναι ότι κομμάτι - κομμάτι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εκποιήσουμε την ίδια τη χώρα (δεν πρόκειται μόνο για «μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας χώρας» αλλά για «απώλεια χώρας») προκειμένου να πάρουμε αυτό το... σωτήριο δάνειο το οποίο θα εξασφαλίσει μια υποθηκευμένη χώρα.
Σήμερα πού βρισκόμαστε; Η Φινλανδία επιμένει, οι τροϊκανοί απαιτούν, το δάνειο δεν έχει εξασφαλιστεί (ούτε καν η τρέχουσα δόση του πρώτου), η Κυβέρνηση πελαγοδρομεί και ανακαλύπτει (εκ νέου) την... συγκυβέρνηση, με έμμεσες δηλώσεις εξαπτέρυγων.
Ενθαρρυμένη βέβαια και από το γεγονός ότι η ΝΔ στήριξε το περί της Παιδείας θέμα. Ο Σαμαράς επαναλαμβάνει τη γνωστή θέση «συναίνεση στο λάθος δεν δίνω», και «όπου κρίνω ότι είναι για το καλό του τόπου θα συμφωνώ».
Οι πρόωρες εκλογές βρίσκονται μονίμως επί των θυρών και όσο πιο πολύ διαψεύδονται τόσο πιο πολύ πλησιάζουν.
Το καλοκαιράκι, σήμερα επισήμως εκπνέει, και μεις βρισκόμαστε στο ίδιο κεφάλαιο του ίδιου δράματος - αν όχι στην ίδια σελίδα - με τις ίδιες πρακτικές και τις ίδιες νοοτροπίες.
Τι να πει κανείς; «Καλό χειμώνα;». Χειμώνας θα ‘ρθει σίγουρα και θα ‘ναι βαρύς κι ασήκωτος γιατί τίποτα καλό δεν προμηνύεται.
