Ήταν πρωί της 6ης Αυγούστου 1945 και ώρα 8.15, όταν το «Μικρό αγόρι» ισοπέδωσε τη Χιροσίμα. Τρεις μέρες αργότερα, ο «Χοντρούλης» έκανε το ίδιο στο Ναγκασάκι. Έτσι ονομάζονταν οι βόμβες της πυρηνικής καταστροφής, που τυπικά σήμανε την επίσημη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά στις συνειδήσεις όλων παραμένει ορόσημο ενός εφιάλτη που δεν λέει να σβήσει.
Αν η 66η επέτειος από τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη γιορτάστηκε φέτος την άνοιξη με μεγαλοπρέπεια, πανηγυρισμούς από σύσσωμο το δυτικό κόσμο, η αυγουστιάτικη επέτειος των 66 χρόνων από το βομβαρδισμό της Χιροσίμα μόνο με γιορτασμούς δεν μπορεί να τιμηθεί.
Η ιαπωνική πόλη της οποίας το όνομα ήταν κάποτε συνώνυμο της φρίκης και του ολέθρου, είναι σήμερα ένα πολύβουο αστικό κέντρο, με πάνω από ένα εκατομμύριο κατοίκους, με μπουτίκ, πανεπιστήμια, ακριβά αυτοκίνητα, μεγάλες λεωφόρους και, φυσικά, σύγχρονα κτίρια, αφού χρειάστηκε να ξαναχτιστεί από την αρχή. Η Χιροσίμα πριν από το βομβαρδισμό ήταν η πόλη του νερού, καθώς περιστοιχίζεται από ποτάμια, αλλά λίγα χρόνια μετά ξαναβαφτίστηκε σε μια πόλη της Ειρήνης, του Πολιτισμού. Και όμως, πάνω από τη σύγχρονη Χιροσίμα, παρά το θαύμα της ανοικοδόμησης, ένα φάντασμα που έρχεται από το παρελθόν και στοιχειώνει το μέλλον. Εκατόν πενήντα χιλιάδες άνθρωποι ήταν ο πρώτος απολογισμός των νεκρών της Χιροσίμα, ενώ τα θύματα της ραδιενέργειας ήταν πολύ περισσότερα, ονομάζονται οι επιβιώσαντες του βομβαρδισμού, ένας χαρακτηρισμός που συνόδευε τα θύματα όχι μόνο με μνήμες φρίκης, αλλά συχνά με ντροπή και κοινωνικό στιγματισμό, καθώς οι περισσότεροι υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις και παραμορφώσεις, που τους έσπρωχναν στο περιθώριο.
Σήμερα, στη Χιροσίμα κατοικούν πάνω από 900.000 άνθρωποι, πολλοί εκ των οποίων έχουν γίνει μαχητές της ειρήνης και πρωτεργάτες του κινήματος για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Οι βομβαρδισμοί της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι που ακολούθησε θεωρούνται από πολλούς ως η πιο φρικαλέα τρομοκρατική πράξη όλων των εποχών. Ο πόλεμος είχε ουσιαστικά λήξει και η απόφαση να εξοντωθούν μαζικά εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι σε μια ηττημένη στρατιωτικά χώρα μόνο ως πράξη εκφοβισμού και παραδειγματισμού μπορεί να θεωρηθεί. Πλέον, οι σύγχρονοι ιστορικοί, ακόμα και οι Αμερικανοί, αμφισβητούν τη στρατιωτική αναγκαιότητα των πυρηνικών βομβαρδισμών και την ερμηνεύουν στο πλαίσιο του ψυχροπολεμικού κλίματος που ακολούθησε. Δεν έπρεπε να τους χτυπήσουμε μ’ αυτό το φρικτό πράγμα, παραδέχτηκε ανοιχτά ο τότε στρατηγός και αργότερα πρόεδρος των Η.Π.Α., Άικ Αϊζενχάουρ.
Εξήντα έξι χρόνια έχουν περάσει, αρκετά χρήματα έχουν επενδυθεί για να επουλωθούν οι πληγές. Γύρω από το σημείο «Μηδέν» της έκρηξης έχει διαμορφωθεί ένα τεράστιο πάρκο. «Μνημείο ειρήνης», για να θυμίζει σε όλους. Στο κέντρο του πάρκου βρίσκεται το Μνημείο των Θυμάτων, στο οποίο αναγράφονται τα ονόματα όλων των νεκρών του βομβαρδισμού. Ας είναι να αναπαυτούν οι ψυχές τους εν ειρήνη, γιατί δεν θα επαναλάβουμε το κακό. Οι Αμερικανοί έκαναν το έγκλημα. Ο δήμαρχος της Χιροσίμα, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, ηγήθηκε της επετειακής τελετής, που ήταν αφιερωμένη στη μνήμη των θυμάτων. Σήμερα υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν όπλα, τουλάχιστον περισσότερα από 40.000 πυρηνικά, ενώ τουλάχιστον 2.000 βόμβες είναι έτοιμες να ανατιναχθούν ανά πάσα στιγμή.
