Τα τελευταία χρόνια, έχει πέσει μια... επιδημία στους ανθρώπους των πόλεων, που δεν γλιτώνει κανένας απ’ αυτή. Κι αν γλιτώσει, είναι … στιγματισμένος και δεν ξέρει πώς να δικαιολογηθεί, και με τι λόγια ν’ απολογηθεί στους άλλους, που τον κοιτάζουν μέσα στα μάτια και τον βομβαρδίζουν μ’ ερωτήσεις. Είναι μάστιγα πραγματική σας λέω και θα με καταλάβετε αμέσως και θα με δικαιώσετε αν σας ανοίξω τα χαρτιά μου …
Πριν από χρόνια, οι άνθρωποι ζούσαν ήρεμα, εκεί που ζούσαν, περνούσαν οι μήνες ο ένας μετά τον άλλον, οι εποχές και η μόνη τους έννοια ήταν πώς να συγκεντρώσουν κάποια τρόφιμα και ξύλα ή πετρέλαιο αργότερα για το χειμώνα και το καλοκαίρι, πώς θα αγοράσουν ένα κομμάτι πάγο το πρωί, για να ‘χουν δροσερό νερό όλη την ημέρα και να μην ξινίσει το φαγητό τους. Αργότερα ν’ αγοράσουν ένα ηλεκτρικό ψυγείο που θα τους εξασφάλιζε τα παραπάνω πιο σίγουρα.
Το χειμώνα περιορίζονταν στο σχόλιο «τι κρύο είναι αυτό» και το καλοκαίρι «τι ζέστη είναι αυτή». Αραιά και που και σπάνια, με τις πολλές ζέστες, αν κάποια οικογένεια είχε κανέναν άρρωστο ή μικρά παιδιά ανόρεχτα και μίζερα, μπορεί να πήγαιναν σε κανένα ορεινό χωριό, αν είχαν κάποιο σπίτι από κληρονομιά ή σ’ άλλη περίπτωση συγγενή ή κουμπάρο.
Οι άλλοι, οι πολλοί, συνέχιζαν τη ζωή τους, κανονικά, στο σπίτι τους και τα βράδια που δρόσιζε, έκαναν περιπάτους στις πλατείες ή έπιναν πορτοκαλάδα στα εξοχικά κεντράκια. Σιγά – σιγά όμως, η ιδέα των διακοπών, της αλλαγής κλίματος και περιβάλλοντος γενικά, έγινε πιο έντονη.
Το άγχος, η κούραση, η βαβούρα της πόλης, ο γρήγορος ρυθμός της ζωής έκαναν επιτακτική ανάγκη την απομάκρυνση απ’ την πόλη, απ’ το χωριό, που επί έντεκα μήνες, ζει και κινείται ο καθένας.
Και το αποτέλεσμα; Για να ηρεμήσουμε, να ξεδώσουμε και να γλιτώσουμε απ’ το άγχος της πόλης, να ξεφύγουμε απ’ τη ρουτίνα, τρέχουμε και δεν φθάνουμε και φορτωνόμαστε με διπλό άγχος, για το πότε θα φύγουμε, πού θα πάμε, πώς θα πάμε, πού θα μείνουμε;
Αυτοκίνητα, τρένα, αεροπλάνα, καράβια, όλα γεμάτα από φορτωμένους ταξιδιώτες Έλληνες, ιδίως τους δύο μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, που πέφτει η «επιδημία».
Τα τελευταία χρόνια ο στόχος όλων είναι τα νησιά. Τα όμορφα νησάκια τα άλλοτε πεντακάθαρα, τώρα γεμίζουν και βρομίζουν από χιλιάδες Έλληνες και ξένους. Νοικιάζονται τα πάντα. Εκτός απ’ τα πολυτελέστατα ξενοδοχεία που στοιχίζουν ένα μισθό τη βραδιά - και που ο μέσος Έλληνας μόνο απ’ έξω μπορεί να τα δει – από μικρές γκαρσονιέρες ανήλιαγες, γκαρσονιέρες με ομαδικό λουτρό, μέχρι και το κουζινάκι της αυλής στους μήνες αιχμής.
Για φαγητό δεν γίνεται λόγος. Κάθε σπιθαμή και σουβλατζίδικο και τυροπιτάδικο και διάφορες άλλες τρύπες, που πουλάνε λογής – λογής λιχουδιές, αμφιβόλου ποιότητας και καθαρότητας.
Τώρα για τις άλλες ανάγκες που έχει ένας ζωντανός άνθρωπος; Ό,τι να σας πως θα σας γελάσω, κάποιος τρόπος θα υπάρχει και γι’ αυτές…
Κατά τα άλλα πάντως καλοπερνάμε. Ξεκουραζόμαστε, διασκεδάζουμε «διακοπεύουμε». Αλίμονο σ’ αυτούς που έμειναν στην πόλη και τους τρώει η ζέστη και η ρουτίνα, μέσα στο καθαρό και άνετο σπιτάκι τους, στο μαλακό κρεβάτι...
Διακοπές λοιπόν, η μάστιγα του αιώνα. Ξεσπίτωμα και ταλαιπωρία. Ιδρώτας, άμμος και θαλασσινός αέρας, κολύμπι μέσα στα... γαλάζια νερά, που έπαψαν προ πολλού να είναι γαλάζια, που έχουν γίνει κίτρινα, πράσινα με αηδιαστικές φουσκάλες, που κολλάνε πάνω στο δέρμα και το λαδώνουν και δεν βγαίνουν ούτε με σαπούνι της μπουγάδας και σκληρό απορρυπαντικό.
Διακοπές και τροπικό μαύρισμα. Πασάλειμμα με λάδια, γαλακτώματα, κρέμες, ξάπλωμα στη χρυσή άμμο που είναι γεμάτη από κονσερβοκούτια, κυπελλάκια, καλαμάκια και όλα τα «εις άκια...».
Και οι διακοπές κάποια μέρα φθάνουν στο τέλος. Όλα τα πράγματα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Και να ‘μαστε πάλι στο σταθμό, με όλα τα συμπράγκαλά μας. Αγνώριστοι από ταλαιπωρία, βρομιά, σπυριά και μαυρίλα. Τα παιδιά γκρινιάζουν – αν υπάρχουν – άλλοι προσπαθούν να κάνουν τους ευχαριστημένους. Προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους, ότι είναι ξεκούραστοι, ευτυχείς κι αλλαγμένοι. Για το τελευταίο θα συμφωνήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Όχι απλώς αλλαγμένοι αλλά «παραλλαγμένοι».
Παρ’ όλα αυτά, δεν βλέπουν την ώρα να φθάσουν στο σπιτάκι τους, να μπούνε στην μπανιέρα και να τριφτούν με την ταβανόβουρτσα – αφού μουλιάσουν πρώτα – να ξαπλώσουν στο κρεβάτι τους και να πάρουν τα κόκαλα τη θέση τους...
Διακοπές τέλος. Μα την άλλη μέρα που ξυπνάνε φρέσκοι και ξεκούραστοι είναι έτοιμοι να επιτεθούν στους άλλους που έκαναν το λάθος να μη φύγουν απ’ την πόλη. Αλίμονο σ’ αυτούς τους έρημους που δεν έβλαψαν κανέναν μένοντας στο σπιτάκι τους και που είναι υποχρεωμένοι τώρα να δίνουν εξηγήσεις και να προσπαθούν να δικαιολογηθούν όπως είπαμε στην αρχή. Αλλάζουν δρόμο οι άμοιροι, μην τύχει και συναντήσουν το γείτονα ή το συγγενή που γύρισε απ’ τα νησιά και δεν θα ξέρουν τι να του απαντήσουν αν τους ρωτήσει: «Καλέ εδώ περάσατε τον καύσωνα, πως μπορείτε και μένετε όλο το καλοκαίρι στην πόλη, α, εμείς...! Αυτά και άλλα συμβαίνουν φίλοι μου τους καυτούς μήνες του καλοκαιριού, κι αναρωτιέται κανείς, αν ωφελούν αυτού του είδους οι διακοπές ή μας κουράζουν περισσότερο.
Αν τελικά τις κάνουμε για δική μας ευχαρίστηση ή επειδή φεύγουν οι άλλοι γιατί όχι και εμείς. Ας αναρωτηθεί ο καθένας από μας κι ας απαντήσει στον εαυτό του. ίσως, έτσι, μπορέσουμε να εξαλείψουμε αυτή την «επιδημία».
ΚΑΛΛΙΤΣΑ ΓΚΟΥΡΑΒΑ – ΔΙΚΤΑ
Λογοτέχνις - Συγγραφέας
