Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου
Όταν το πολιτικό προσωπικό μας, δηλ. οι αυτοαποκαλούμενοι Εθνοπατέρες, δεν εμπνέονται από οράματα, όταν δεν αγαπούν την πατρίδα τους, όταν στερούνται βασικών ηγετικών αρετών, όταν είναι ανίκανοι, επιπλέοντες ως Νεπωτικά απόβλητα (ο Γιωρίκας κι ο Κωστίκας), όταν είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα, τότε το πολίτευμά μας πάσχει. Όσοι δεν έχουν οράματα γίνονται απλοί διαχειριστές των κρατικών υποθέσεων. Όσοι δεν αγαπούν την πατρίδα τους, υποπίπτουν στον πειρασμό, ν` ασκούν εξουσία, για την ιδιοτέλειά τους. Γίνονται κλέφτες, καταχραστές, αχρείοι. Όσοι δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους, δεν έχουν ούτε ένα ένσημο, είναι βέβαιο, πως αδυνατούν να διαχειριστούν τα κοινά. Όσοι πάλι είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα, διακατέχονται από φανατισμό και εμπάθεια και ρέπουν σε ακρότητες.
Όλοι αυτοί λοιπόν δεν στέκονται στο ύψος του ηγέτου και προσπαθούν να επηρεάσουν τις μάζες με τον Λαϊκισμό. Λαϊκισμός δε κατά τον Μπαμπινιώτη είναι: «Ο έπαινος και η κολακεία των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του λαού, καθώς και η υιοθέτηση επιχειρημάτων και θέσεων, που ευχαριστούν το λαό, δίχως να τον ωφελούν, με σκοπό ν` αποσπάσουν την εύνοιά του. Κολακεύουν τον λαό και του υπόσχονται, με σκοπό ν`αποκτήσουν προσωπικά οφέλη.»
Όλοι οι πολιτικοί λίγο-πολύ λαϊκίζουν. Ίσως εξαιρείται το ΚΚΕ. Είναι ξεκάθαρο στις διακηρύξεις και τους σκοπούς του. Αρνείται ευθέως τη Δημοκρατία και τον Κοινοβουλευτισμό. Επαγγέλλεται την επικράτηση του προλεταριάτου. Ζητά θυσίες και σκληρούς αγώνες. Όλα τα άλλα κόμματα δεν διστάζουν να λαϊκίζουν, να χαϊδεύουν τ` αυτιά του λαού με υποσχέσεις και τάματα. Πρώτος διδάξας τον λαϊκισμόν ήταν ο και εξόχως εκφραστής του. Ο Ανδρέας! Άνθρωπος με μεγάλες ηγετικές δυνατότητες, που τις έθαψε όμως με τον αφόρητο λαϊκισμό του. «Ο Λαός στην Εξουσία». Πόσο εύστοχα αντιχούσε η πομφόλυγα αυτή; Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Ποτέ όμως με τόση λαϊκή απήχηση δεν τόλμησε ν` αποσχισθεί. «Έξω οι βάσεις» ενώ παράλληλα, υπέγραφε την παραμονή τους στην Ελλάδα. Μαέστρος να ξεγελά το λαό, με φρούδες υποσχέσεις. Μάζεψε γύρω του, όλους τους ουτιδανούς, τους μηδαμινούς και τιποτένιους, τους μόνιμους τροφίμους των Πρυτανείων, όλους τους ανίσχυρους ν` αντιδράσουν στον λαϊκισμό του. Είχαμε την ατυχία να γευτούμε και το ανήμπορο Νεπωτικό απόβλητό του. Μας είπε πως έχουμε λεφτά, ενώ γνώριζε ως ώφειλε ή αν δεν γνώριζε ως άχρηστος, πώς μάταια καλλιεργούσε ελπίδες στο λαό.
Κι όμως ο κύριος αυτός περιφέρει ελεύθερος την αναξιότητά του. Το έτερο Νεπωτικό απόβλητο, ο Καραμανλής επηγγέλετο την ανασύσταση του κράτους, δημιουργώντας ελπίδες στο λαό, ενώ παράλληλα ηγείτο μιας Κυβέρνησης, με τα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Λαϊκιστές και οι συγκυβερνήτες, Σαμαράς και Βενιζέλος. Γελοίες ψευτιές για το πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ παράλληλα πετσόκοβαν μισθούς και συντάξεις. Είπαν πως θα κάνουν το χρέος βιώσιμο, πως θα βγούμε από την κρίση, πως θα μειώσουν την ανεργία… Κουβέντα όμως για απολύσεις, για τα κρατικά ομόλογα, για την καταλήστευση του αποταμιευτικού μόχθου του λαού, για λουκέτα, για δυσπραγία αφόρητη κ.ά. Έπαιξαν κι αυτοί τη φλογέρα του λαϊκιστή. Χαιδεύουν, αλλά και τρομοκρατούν απελπισμένους και δεινοπαθούντες. Το παρελθόν τους δεν μας εφησυχάζει για το μέλλον.
Μέγας επίσης λαϊκιστής, στα ίδια μονοπάτια του Ανδρέα, ο Τσίπρας. Δεν μιλάμε για την ακαταμάχητη εξουσιολαγνεία του. Για τη σύγχυση απόψεων και ιδεών μεταξύ των πρωτοκλασάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Για έλλειψη προγραμμάτων πειθούς και σοβαρότητας. Για ασάφεια πολιτικών θέσεων. Για απαράδεκτη αντιπολιτευτική εμμονή. Ένα στείρο ΟΧΙ σε ό,τι συντελείται στον τόπο μας. Μιλάμε μόνο για την παράφρονη υποσχεσιολογία. Τα ταξίματα προς πάντες. Θα επαναφέρει τους απολυθέντες, θ` αυξήσει μισθούς και συντάξεις, θα επαναλειτουργήσει αμαρτωλούς Οργανισμούς, φωλιές ξέφρενης ρεμούλας. Θα καταργήσει φόρους και θα μας απαλλάξει από το χρέος. Πουλάει νταηλίκια εκ του ασφαλούς στους δανειστές και πολλά άλλα ών ούκ έστι αριθμός.
Δεν σχολιάζουμε την φασιστική αγέλη των εγκληματιών της Χ.Α. Μέχρι τώρα δεν μας έδειξε παρά μόνον βία, βωμολοχίες, τραμπουκισμούς και εγκλήματα. Το ίδιο και με τους Ανεξάρτητους, το κόμμα που φυλλοροεί, με πιθανότητα να μη περάσει το κατώφλι της Βουλής. Ερωτοτροπεί κι αυτό με την εξουσία και δεν διστάζει να συνεργασθεί ακόμα και με τους κομμουνιστές.
Ζόφος λοιπόν και πνιγμός στραγγαλίζει τον Έλληνα πολίτη. Και ο υφέρπων λαϊκισμός, επιτείνει τους φόβους του, το άγχος και την απελπισία. Με ποια κριτήρια αξιολόγησης των πολιτικών θα βαδίσει προς την κάλπη; Πού θα βρει αναλήμματα κι αποκούμπι; Δυστυχώς καλούμεθα να παρακολουθήσουμε το ίδιο έργο. Της αποκαρδίωσης.
