-«Πού το πάμε, εμείς οι Έλληνες;»
Από τον Κώστα Χατζή
Συνηθίζεται το ερώτημα. Προσοχή: ‘Όχι το άλλο: «Πού μας πάνε, εμάς τους Έλληνες;» Σ’ αυτό η απάντηση έχει δοθεί: «Εμάς τους καλούς, θέλουν να μας καταστρέψουν οι κακοί οχτροί μας!» Την απάντηση αυτή την δίνει αμέσως ένας αυτόματος πιλότος της μοίρας μας. Ο ίδιος δίνει και την απάντηση στο άλλο, την αόριστη υπεκφυγή: «Πού πάει η Ελλάδα μας;»
Όσες φορές επιχειρώ να απαντήσω στο «Πού το πάμε;», να ψυχανεμιστώ, έστω, κατά πού τραβάει το ρωμαίικο, το «Εμείς» μ’ άλλα λόγια, τα πράγματα δυσκολεύουν, διαχρονικά. Η προσπάθεια, αν και ειλικρινής και καλόπιστη, φαίνεται μάταιη, είναι ατελέσφορη. Ως πιθανότερη εξήγηση της αποτυχίας μου, όπως έχω αρχίσει να το αντιλαμβάνομαι και να το πιστεύω, είναι ότι επιχειρώ με την λογική. Έτσι, κάθε φορά που αναζητώ μια λογική απάντηση σε μια λογική ερώτηση, το αποτέλεσμα είναι άλλο αντί άλλων. Αυτό δημιουργεί μια περίεργη αίσθηση, σα να ζεις μια σουρεαλιστική πραγματικότητα...
Ας βάλλουμε στην κυριακάτικη συντροφιά δυο παρουσίες οι οποίες, διαχρονικά πάντα, έλκουν την προσοχή μας. Είναι δυο θηλυκά (από την φύση τους προκλητικά... ) που δελεάζουν. Είναι η «Συναίνεση» και η «Πόλωση». Αποτελούν παράταιρη συζυγία και εναλλάσσονται στην κοινοβουλευτική μας ζωή, σχεδόν εθιμικά.
Επιτροχάδην υπενθυμίζονται τα... χτεσινά. Τη σημαία της «Συναίνεσης» είχε υψώσει ο Σημίτης. Μετά από αυτόν ο Καραμανλής, λίγο πριν αφήσει την εξουσία. Ακολούθησε ο Παπανδρέου, στα ζόρια. Υποστήριζε και ο Βενιζέλος. Αναγκάστηκε, αλλάζοντας ρότα, να συναινέσει και ο Σαμαράς στη συνέχιση της μνημονιακής-όπως λέγεται-πολιτικής. Τώρα ξαναθυμηθήκαμε τη γοητεία της «Συναίνεσης». Σε όλες τις περιπτώσεις, ακόμα και σήμερα, η «Συναίνεση» εναλλάσσεται με την «Πόλωση», λες και είναι ένα διαλεκτικό σύζευγμα. Τη «Συναίνεση» πολλοί την ηγάπησαν και άλλοι τόσοι την αρνήθηκαν. Την «Πόλωση» όλοι την απεύχονται, αλλά αυτή διεκδικεί την παρουσία της...
Πάμε λίγο πιο πίσω, για μια διαχρονική αναζήτηση. Ο κ. Κώστας Μητσοτάκης, λοιπόν, διαθέτοντας την ολβιότητα της σπάνιας(... ), νηφάλιας και λαγαρής σκέψης ενός αιωνόβιου, δεν χάνει ευκαιρία, όποτε δηλώνει την πολιτική παρουσία του, να τονίσει τη σπουδαιότητα της κοινοβουλευτικής συναίνεσης. Μια διαφορετική γνώμη είχε, όμως, το 1992, ο σχεδόν συνομήλικός του και πνευματώδης κριτής του, ο αειθαλής κ. Κώστας Μητρόπουλος:
Επιχειρώντας μια ακόμη πιο βαθειά διαχρονική θέαση των πραγμάτων δεν αντέχω στον πειρασμό. Και παραθέτω ένα απόσπασμα από τον Θουκυδίδη, φυλαγμένο από καιρό, όπως μου το σημείωσε και το υπόδειξε ένας φίλος, άξιος φιλόλογος. Κι ας προκύψει όποιο συμπέρασμα θέλει. Στο κάτω-κάτω, και η Ιστορία μας δική μας είναι. Και γι’ αυτό την κάνουμε ότι θέλουμε... Αλλά και η Γλώσσα μας δική μας είναι. Κι αυτήν την κάνουμε ότι θέλουμε...
[Διαλύσας τον ξύλλογον ο Αρχίδαμος Μελήσιππον πρώτον αποστέλλει εις τας Αθήνας τον Διακρίτου, άνδρα Σπαρτιάτην. Οι δε (Αθηναίοι) ου προσεδέξαντο αυτόν εις την πόλιν ουδ’ επί το κοινόν... Αποπέμπουσιν ουν αυτόν πριν ακούσαι και εκέλευον εκτός όρων είναι αυθημερόν... Ο δ’ επί τοις ορίοις εγένετο και έμελλε διαλύσεσθαι, τοσόνδε ειπών επορεύετο ότι «΄Ηδε η ημέρα τοις Έλλησι μεγάλων κακών άρξει»].
Ακόμα και μικρή αίσθηση αν έχει απομείνει στον αναγνώστη, από τη μαθητεία του στα μαγευτικά Αρχαία Ελληνικά, το κείμενο είναι ευκολονόητο, με σημερινές λέξεις. Σαν να απευθυνόταν προφητικά ο οξύνους Θουκυδίδης στους σημερινούς Έλληνες για τα μεγάλα κακά που άρχιζαν τότε, από τη στάση τους, ‘Εκείνη την ημέρα’, όταν διάλεξαν την ‘Πόλωση’ αντί της ‘Συναίνεσης’... Για τους Έλληνες, σημείωνε, και όχι για έναν από τους αντιπάλους εκείνου του καιρού!
Η αρχική ερώτηση παραμένει αναπάντητη.
xatzis@hotmail.com
