Το σχόλιο της Δευτέρας

«Πλημμυρισμένοι» άνθρωποι

Αστραπές, βροντές και στο τέλος σύντομες μπόρες έδωσαν τέλος σ’ αυτό το καλοκαίρι της ατέλειωτης ζέστης.

Η βροχή έπεφτε βίαιη στο ξεραμένο χώμα, σαν να ήθελε να το τρυπήσει, να εισχωρήσει μέσα του και να το αναζωογονήσει. Σαν δύσκολο... Η γη έχει πετρώσει κι αντιστέκεται.
Η ζωή στην πόλη προσπαθεί να πάρει τα πάνω της. Οι κάτοικοι επέστρεψαν ηλιοκαμένοι, αλλά με παράπονα. «Δεν ξεκουραστήκαμε φέτος», ζέστη παντού, ο ήλιος βασανιστικός, άλλαξαν οι συνθήκες, δεν είναι καλοκαίρι αυτό... Είναι η κλασική μεμψιμοιρία; Η... φυσική ανάγκη για... κλάψα που πιάνει τους ανθρώπους, ειδικά όταν κάτι ωραίο τελειώνει; Μπορεί. Αλλά στον απολογισμό, όλοι ξέρουμε πως το φετινό καλοκαίρι ήταν πραγματικά αφύσικο. Μακάρι να ήταν τυχαίο γεγονός, κι όχι ένας νέος τύπος καλοκαιριού που φέρνει μαζί της η κλιματική κρίση.
Στη Λάρισα, οι φόβοι μεταξύ των ανθρώπων, μην ξαναζήσουμε τα περσινά, δεν έχουν κοπάσει. Οι εφιάλτες είναι ζωντανοί κι ας έχει περάσει χρόνος ολάκερος. Ένας βάρος πλακώνει την ψυχή, αφού όπου και να ταξιδέψεις, τα σημάδια παραμένουν ζωντανά. Είπαμε, λοιπόν, να πάμε για ένα μπάνιο στον Βόλο, πριν ξεσπάσει το φαινόμενο των νεκρών ψαριών. Τηλεφωνήσαμε σε φίλους που μας διαβεβαίωσαν ότι σε περιοχές από την Άφησσο και κάτω τα νερά είναι οκ, αλλά... Υπάρχει πάντα ένα αλλά, ένας φόβος και μια αμφιβολία που σε στέλνει στην εξωτερική πλευρά του Πηλίου. Είδαμε μπροστά μας μια εντελώς άλλη Ξυνόβρυση. Τρομάξαμε σαν είδαμε πόσο τα νερά αλλοίωσαν το φυσικό τοπίο, μελαγχολήσαμε αντικρίζοντας σπίτια γερμένα, ετοιμόρροπα. Χτισμένα στο ρέμα θα μου πεις, αυθαίρετα, τι περίμενες, σύμφωνοι, μα το σπίτι είναι σπίτι, είσαι πάντα δεμένος μ’ αυτό. Το πονάς, πέφτεις σε μελαγχολία, σαν να χάνεις άνθρωπο.
«Ευτυχώς η Περιφέρεια καθάρισε κάπως το ρέμα κι έφτιαξε μια πρόχειρη πρόσβαση στην παραλία», μάς λέει η κυρία που μας σερβίρει σ’ ένα από τα λιγοστά μαγαζιά που βρήκαμε ανοιχτό, όχι δεν πήγε καθόλου καλά η καλοκαιρινή σεζόν, γι’ αυτό και θα κλείσει το μαγαζί με το που θα μπει ο Σεπτέμβρης.
Στο μεταξύ, στο ορεινό χωριό που είχαμε βρεθεί την περασμένη εβδομάδα, ο Τάσος έκανε για πρώτη φορά στη ζωή του... διακοπές. Είναι αγρότης στα παρακάρλια χωριά, τα καλοκαίρια τρέχει και δε φτάνει. Φέτος κάθεται. Πλήρως κατεστραμμένος, χωράφι πλημμυρισμένο, μηχανήματα, εγκαταστάσεις, υποδομές, όλα χάθηκαν. Αποζημιώθηκε σχετικά καλά, αλλά σαν κοιτάζει το μέλλον, το πώς θα επαναφέρει τα χωράφια σε παραγωγική κατάσταση, δεν έχει και πολλές απαντήσεις. «Μεγάλωσα ρε φίλε... Δεν έχω πια επιλογές, ούτε και αντοχές...».
Κι ο Γιώργης μεγάλωσε. Το μαγαζί στο κέντρο της πόλης, κερδοφόρο κάποτε, σερνόταν τα τελευταία χρόνια της κρίσης και δέχθηκε τη χαριστική βολή πέρυσι. Δεν το φανταζόταν κανείς. Η Νέα Σμύρνη ήταν σχετικά ασφαλής απέναντι στα νερά του Πηνειού. Μετά, τα φρεάτια άρχισαν να ξερνάνε βρομόνερα. Το υπόγειό του πλημμύρισε. Ζημιά σε εμπόρευμα πάνω από πενήντα χιλιάδες ευρώ. Του δόθηκαν ως αποζημίωση σχεδόν είκοσι χιλιάδες. Το καταλαβαίνει. Πόσα να δώσουν; Αλλά η ζωή δεν περιμένει, οι αριθμοί δε δείχνουν κανένα έλεος, η επιχείρηση είναι κοντά στο να κλείσει.
Στην πραγματικότητα οι ζημιές και οι συνέπειες δε μετρήθηκαν ακόμη. Ζωές άλλαξαν, σχεδιασμοί ανατράπηκαν, οικογένειες διαλύθηκαν. Προχθές έμαθα ότι χώρισαν κάτι κοινοί μας φίλοι... Ένιωσα πραγματική έκπληξη, διότι θεωρούσαμε την οικογένειά τους σταθερή. Αντιμετώπισαν με κουράγιο την κατάσταση, όταν πέρυσι το ιδιόκτητο σπίτι τους, σε συνοικία της Λάρισας, πλημμύρισε, διαλύθηκε. Έψαξαν, βρήκαν νέο σπίτι, μετακόμισαν και ξαναγόρασαν τα βασικά, εκταμιεύοντας τις τελευταίες οικονομίες τους. Κρατική αποζημίωση, έξι χιλιάδες μετά από μήνες. ...Καλό ποσό για... στραγάλια. Βρέθηκαν έτσι οι δύο εργαζόμενοι των χιλίων ευρώ να πληρώνουν ένα ενοίκιο πεντακοσίων, που περιόρισε σημαντικά το εισόδημά τους... Η φτώχεια έφερε γκρίνια, συγκρούσεις, καβγάδες, δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν... Κανονικά, θα πει κάποιος, πως απλώς συνέβη... Εμείς που ξέρουμε, όμως, έχουμε άλλη άποψη... Τα νερά παρέσυραν και ανθρώπινες σχέσεις...
Και όλα αυτά τα έζησα μόνο τις τελευταίες ημέρες, αν πιάσω και αραδιάσω κι άλλες παρόμοιες ιστορίες που ζήσαμε όλη την υπόλοιπη χρονιά, δε θα σώσουμε ποτέ. Αυτές οι καταστάσεις αφήνουν μεγάλα τραύματα. Γιοφύρια, δρόμοι, φράγματα, σπίτια μπορεί να ξαναγίνουν... Η ψυχολογία των ανθρώπων, όμως; Τι να πεις, άστο καλύτερα...
Στη συνέχεια των παραπάνω ήρθαν και τα καρλίσια ψάρια που ψοφούσαν μαζικά και διοχετεύονταν νεκρά στον Παγασητικό και τα οποία διαδέχτηκαν τα κοπάδια των αιγοπροβάτων που θανατώθηκαν λόγω πανώλης. Η Θεσσαλία λες και ζει τις «Δέκα Πληγές» του Φαραώ, σαν κάποιος θεός να την εκδικείται και οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν τον λόγο.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
[e-mail]