Περί Ελλάδος σκέψεις III

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

Χαράς ευαγγέλια ή κάτι άλλο

Γράφει ο "Όμηρος"

Εδώ και κάποιες μέρες η κυβέρνηση -και καθώς προηγήθηκε η έκθεση της ΕΛΣΤΑΤ (που δημιουργήθηκε τον Αύγουστο του 2010)- ανακοίνωσε την υπερδιπλάσια του Μ.Ο. της Ε.Ε. αύξηση του ελληνικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος των 5 τελευταίων χρόνων κατά 2,1% (Μ.Ο. Ε.Ε.1%). Η συνολική αύξηση μεταξύ 19-23 ανήλθε σε 9,9 δισ. και το ΑΕΠ ανήλθε στα 220,3 δισ. ευρώ από 206 δισ. το ‘22 και 181 δισ. ευρώ το ‘21. Το δημόσιο χρέος τον Δεκέμβριο του 2023 βρισκόταν, ωστόσο, στα 356,8 δισ. ευρώ, δηλαδή 136,5 δισ. ευρώ περισσότερο από το ΑΕΠ της ίδιας χρονιάς.

Αν υπολογίσει κάποιος πως το ΑΕΠ το 2019 ήταν 183,41 δισ., υπάρχει σοβαρή βελτίωση στο εισόδημα σε αριθμούς. Ενώ, όμως, οι αριθμοί ευημερούν κατά πρώτη προσέγγιση (εδώ τα πολλά ερωτηματικά, όπως θα δούμε), η πραγματικότητα είναι σκληρή, τόσο για την κοινωνία όσο και για τα δημοσιονομικά στοιχεία. Και αυτό εξαιτίας του πελώριου χρέους, που οδυνηρές πολιτικές των ετών 2007-2009 και 2015-2019 οδήγησαν σε τρία μνημόνια και οδυνηρά μέτρα εις βάρος της κοινωνίας των πολιτών (πλην των δικαστών, που αυτοεξαιρέθηκαν από τους μισθολογικούς περιορισμούς με ανορθόδοξες αποφάσεις του περιβόητου μισθοδικείου).
Δεν πείθουν, καθώς δεν ευσταθούν, τα «χαράς ευαγγέλια», με τα οποία τροφοδοτείται ο δημόσιος διάλογος. Δε βλέπω να υπάρχει κάτι ευχάριστο στην πορεία της χώρας, καθώς χρειάζεται συνδυασμός θετικών μεγεθών για να προκύψει οικονομική και κοινωνική πρόοδος, όπως νοείται η ανάπτυξη μιας χώρας. Καίριο ζήτημα είναι η υπερμεγέθυνση του πλούτου σε λίγους και η επέλαση της φτώχειας στους πολλούς. Τα υπερκέρδη τραπεζών, επιχειρήσεων ενέργειας, ποντοπόρου ναυτιλίας και διανομής αγαθών αυξάνουν ασφαλώς το ΑΕΠ, συνθλίβουν, όμως, τις μάζες. 2.500.000 Έλληνες σήμερα βρίσκονται ή έχουν υπερβεί το όριο της φτώχειας, δηλαδή της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Όταν αθροίζεις το εισόδημα λ.χ. του Βαρδή Βαρδινογιάννη και του συνταξιούχου των 700 ευρώ, βρίσκεις δύο εκατομμύρια και επτακόσια ευρώ, και λες «θαύμα των θαυμάτων». Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ αυτών των δύο ανθρώπων είναι 2.000.700 ευρώ. Μόνον που τα 2 εκατ. είναι του Βαρδή και τα 700 ευρώ του συνταξιούχου. Αυτό λέγεται μεγέθυνση. Η ανάπτυξη προϋποθέτει πρωτίστως μείωση ανισοτήτων. Δυστυχώς και παγκοσμίως η ανισότητα σπάζει κόκκαλα, και αυτό συμβαίνει στον τόπο μας τα τελευταία ιδίως χρόνια, που η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, αν δεν έχει εξαφανιστεί. Ακούς νούμερα και τρελαίνεσαι με το μέγεθος του προσωπικού πλούτου στην υδρόγειο. Στην Ελλάδα ζαλίζουν, επίσης, τα πλούτη του εφοπλιστικού κόσμου, των φορέων ενέργειας, διανομής αγαθών και μαύρου χρήματος της διαφθοράς.
Καθώς ο ιλιγγιώδης πλούτος λίγων και η φτωχοποίηση των πολλών αποτελούν κοινό τόπο, παρακάμπτονται από τις μετρήσεις. Ας πάμε, όμως, στα λοιπά οικονομικά μεγέθη, για να σχηματίσουμε ιδέα της πορείας μας. Εμπρός, επί τόπου ή προς τα πίσω είναι η πορεία μας.
α) Ας δούμε πρώτα το κάπως πρόσφατο γεγονός της αύξησης του ΑΕΠ επί κυβερνήσεων Καραμανλή. Το 2004 παρέλαβε η κυβέρνηση αυτή ονομαστικό ΑΕΠ 241 δισ. $. και το αύξησε σε 331,62 δισ. $. Αλλά παρέλαβε δημόσιο χρέος το 2004 162 και το έφτασε το 2009 στα 356 δισ. $. Μέσος όρος ετήσιας αύξησης ΑΕΠ 5,5 δισ. $ και σωρευτικής 33%, αλλά και μέσος αύξησης χρέους τα έτη 2007-2009 (οι ολέθριες χρονιές) 9% (!). Και τότε καμάρωναν οι οικονομικοί υπουργοί. Η χώρα, όμως, πήγε στα βράχια, επειδή το 2009 δεν υπήρχε δεκάρα για να πληρωθούν τα ληξιπρόθεσμα το έτος αυτό κρατικά ομόλογα επί συνολικού τότε χρέους 298 δισ. ευρώ [σήμερα 407 δισ.]. Αυτή είναι η αξία ενός απομονωμένου ΑΕΠ.
β) Η παραγωγικότητα εργασίας στην Ελλάδα τη φέρνει στην τελευταία θέση στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη. Θα ορίσουμε την παραγωγικότητα εργασίας ως τον αριθμό μονάδων που παράγονται, διαιρεμένο με τις ώρες εργασίας που χρειάζονται. Η Ελλάδα είναι στο 55% της Ευρωζώνης και στο 61% της Ε.Ε. Τα στοιχεία προκύπτουν από την πρόσφατη έκθεση του ελληνικού κέντρου παραγωγικότητας. Με απλά λόγια, 1.000.000 Έλληνες εργαζόμενοι παράγουν όσο 550.000 εργαζόμενοι της Ευρωζώνης, όπου ανήκει η Ελλάδα. Η μεγάλη αυτή και διαχρονική ελληνική υστέρηση οφείλεται εκτός άλλων και στο πελατειακό σύστημα λειτουργίας κράτους αναξιοκρατίας. Η τακτοποίηση λ.χ. από τον Πάκη Παυλόπουλο με το διάταγμα 146/2007 75.000 εκτάκτων υπαλλήλων -με ρουσφέτια το μέγα πλήθος τους- με επίκληση ευρωπαϊκής οδηγίας της πρώην Ε.Ο.Κ. και παρά το Ελληνικό Σύνταγμα είναι η επιτομή αθέμιτης διακυβέρνησης, που εν προκειμένω οδήγησε και τα ελληνικά δικαστήρια να μονιμοποιήσουν άλλους 350.000 περίπου εκτάκτους μέχρι τώρα. Με τέτοιους τρόπους οι 476.000 υπάλληλοι της γενικής κυβέρνησης έως το 2004 κατέληξαν πάνω από 1.070.000 το 2009.Το εφεύρημα-πραξικόπημα Παυλόπουλου τον καθιστά έναν από τους πρωταγωνιστές της κρίσης χρέους και των μνημονίων μετά το 2010. Βλέπετε οι «κουτόφραγγοι» της πρώην Ε.Ο.Κ. θεμελίωσαν τις μετατροπές δημόσιων συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου, για να καταστήσουν ενιαία την εφαρμογή ενός σπάνιου, αλλά εμφανισθέντος στη Δυτική Ευρώπη μέτρου. Δεν είχαν υπόψη την Ελλάδα των εξυπηρετήσεων με αντάλλαγμα την ψήφο των πολιτών. Το ένα και κάτι εκατομμύριο υπαλλήλων του 2009, που άφησε πίσω της η κυβέρνηση Καραμανλή, ανέδειξε την ελληνική κακοδαιμονία των διορισμών του παραθύρου. Όλοι αυτοί έπρεπε και πληρώνονταν με δανεικά χρήματα και με τόκους 4 και 5%. Συνετέλεσε και το μέγα αυτό ατόπημα στη μεγάλη δημοσιονομικη κρίση. Επακριβώς: Επώδυνη και μη αναστρέψιμη κρίση χρέους. Όχι de jure χρεοκοπία. Η Ελλάδα διασώθηκε χάρη στα μνημόνια, τα δύο πρώτα των οποίων από τη ΝΔ υπερψήφισε μόνον η Ντόρα Μπακογιάννη. Όλοι οι άλλοι της ΝΔ και της λοιπής αντιπολίτευσης δεν τα υπερψήφισαν.
(Συνέχεια την επόμενη Τρίτη)