Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΟΝ Στέλιο, τον ήξερα από το γυμνάσιο. Συμμαθητής. Τέρας ψυχραιμίας και υπομονής. Μας... την έσπαγε όλων στην τάξη, η ηρεμία του και η ευγένεια. Σπασίκλα και μαμούχαλο τον κοροϊδεύαμε. Είχε από τότε «καταδικαστεί», ως... ξενέρωτος, δηλαδή, δεν ταίριαζε με μας τα... αλάνια! Αν και δεν μπόρεσα ποτέ, ούτε τότε, ούτε τώρα, κοντά τέσσερις δεκαετίες μετά, να καταλάβω το γιατί...
ΟΠΩΣ όλοι οι «διαβασμένοι» της τότε σχολικής παρέας, (εκείνοι δηλαδή που δεν κυκλοφορούσαν με τσατσάρα στην τσέπη, ούτε έβαζαν «μπρίλ κρίμ» στο μαλλί και το λάδωναν λες και τους έγλιφε... αγελάδα, αλλά ούτε σύχναζαν για μαγκιές, τσιγάρο και... καμάκι γρατσουνίζοντας κιθάρες στην πλατεία Νομαρχίας, και βέβαια δεν έβαζαν... πατάτα στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του καθηγητή, να τον εκδικηθούν που τους... πετσόκοβε στα διαγωνίσματα), έτσι και ο Στέλιος πρόκοψε... Σπούδασε, έμαθε γράμματα, όχι σαν τους περισσότερους σκερβελέδες της τάξης, διορίστηκε σε εκπαιδευτικό Ίδρυμα, έκανε οικογένεια, δούλεψε σκληρά, και τις προάλλες τον συνάντησα μετά από πολλά χρόνια...
ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τότε μαζί και κάποιους άλλους συμμαθητές. Έναν, δύο, πιο καλά, με τους οποίους τα βρίσκαμε ως «κολλητοί » της εποχής, τρελοπαρέα για... δέσιμο οι περισσότεροι, κυρίως στις πλάκες που στήναμε στους οκνούς, τους ξενέρωτους και στους διαβασμένους, τα «φυτά» αλλά και σε κάτι άλλους, σαν τον Στέλιο καλή του ώρα...
- «Θυμάσαι τον Λεύτερη στο τελευταίο θρανίο που τον απέβαλλαν συνέχεια επειδή έπαιζε προ-πο και μοίραζε κατω από το θρανίο την τράπουλα με τις γυμνές;».
- «Αλήθεια, τι απέγινε αυτός;»...
- «Δεν σπούδασε, αλλά καλύτερα από εμάς, άνοιξε ξενυχτάδικο και τα κονόμησε. Χόρτασε λεφτά και ξενύχτι ο τότε συμμαθητής μας. Ούτε βουλευτής δεν είχε τέτοια πέραση...για να βρείς τραπέζι στο μαγαζί του έπρεπε να εχεις μέσον! Από πέρυσι όμως, χρωστάει της Μιχαλούς. Το έκλεισε το μαγαζί, τα έχασε όλα, η κρίση τον θέρισε, για φυλακή είναι ο φουκαράς ο Λευτέρης...
- «Εσύ Στέλιο, τι έκανες; Πού είσαι τώρα; Έμαθα ότι έχεις καλή θέση στο Δημόσιο...".
ΔΕΝ περίμενα αυτήν την απάντηση από τον Στέλιο. Το μελετηρό παιδί των σχολικών μας χρόνων, περνάει τον δικό του Γολγοθά. Δεν ξέρω πώς έγινε έτσι αυτή η χώρα. Σε λίγο θα κλείσει 38 χρόνια δουλειάς ο φίλος μου και εδώ και έξι μήνες τώρα τον έχουν βγάλει σε διαθεσιμότητα! Τον πληρώνουν τα μισά απ' όσα έπαιρνε και όπως ήθελαν οι τροϊκανοί τον έχουν να κάθεται σπίτι! Από τον άλλο μήνα θα επανέλθει του είπαν στη δουλειά. Αλλά όχι στη Λάρισα. Οχι εκεί που δούλευε. Αλλά 300 χιλιόμετρα μακριά! Έντεκα μήνες πριν τη σύνταξή του, τον στέλνουν στη μεθόριο!
ΕΤΣΙ, ή κάπως έτσι, η Ελλάδα πουλάει τα παιδιά της... Τιμωρεί αυτούς που σπούδασαν και εξοντώνει και όσους δεν σπούδασαν, αλλά με την αξιοσύνη τους κατάφεραν να στήσουν επιχειρήσεις που απασχολούσαν και εργαζόμενους. Τα διέλυσαν όλα. Πήγαν τη χώρα μισό αιώνα πίσω με μόνο μερικές... υπογραφές!
ΟΥΤΕ ο Στέλιος, ούτε ο Λευτέρης, τα παιδιά της τρελοπαρέας του ΄70 μπορούν ακόμα να πιστέψουν πώς άλλαξε η ζωή τους μέσα σε μια πενταετία. Ο ένας να μετανιώνει που έφαγε τα λεφτά της οικογένειας στις σπουδές και ο άλλος που δεν πήγαινε από τότε στο εξωτερικό να ανοίξει μια επιχείρηση, αφού είχε το ταλέντο. Όλοι μετανιωμένοι... Ολοι...
