Πρόκειται για τον ΓΙΑΤΡΟ, ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΟ, ΜΕΓΑΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΝΙΚΟ ΠΑΠΑΔΟΥΛΗ. Επειδή την ημέρα του αποχαιρετισμού η συγκίνηση, ο πόνος, η απορία για το πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν επέτρεψαν να του πούμε το αντίο με λόγια, σήμερα που αρχίζει να «συνηθίζεται» το γεγονός της παντοτινής απουσίας του, θέλουμε να του πούμε ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ, ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΕΚΤΙΜΗΣΑΜΕ, ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΣΑΜΕ, ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΑΝ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ, ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΝΕΣΑΜΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΧΑΣΑΜΕ, μέσα από αυτό το μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του.
Ο Νίκος γεννήθηκε το 1951 στους Γόννους ως δίδυμος με τον αδερφό του Κώστα από δύο έντιμους βιοπαλαιστές, τον Μήτσο και τη Θοδώρα, που συμπλήρωσαν την οικογένειά τους μερικά χρόνια αργότερα με τον άλλο τους γιο, τον Γιάννη, που τώρα θα τα λένε με τον Νίκο. Οι γονείς του Νίκου ήταν από τους πιο πετυχημένους ως οικογενειάρχες, γιατί κατάφεραν να μεταδώσουν στα παιδιά τους τις πραγματικές αξίες της ζωής, την ανθρωπιά, την καλοσύνη και την εντιμότητα, που χαρακτήριζε όλη την οικογένεια. Ο Νίκος ύστερα από τις βασικές σπουδές στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, τους Γόννους, καθοδηγούμενος από την ακατανίκητη εσωτερική ώθηση να αφιερώσει τη ζωή του στον συνάνθρωπο, επέλεξε την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία πέρασε το 1970 και ύστερα από μια συστηματική προσπάθεια που κατέβαλε με ιδιαίτερα μεγάλη αποφασιστικότητα, αφού υλοποιούσε το μεγάλο του όνειρο να αποκτήσει τη δυνατότητα να αφιερώσει τη ζωή του στον συνάνθρωπο, πήρε το πτυχίο του γιατρού το 1976. Κατατάχθηκε αμέσως στον στρατό, τον οποίο υπηρέτησε ως γιατρός οπλίτης στην Άρτα, στο Σουφλί και στη Λάρισα. Αμέσως μετά την απόλυσή του από τον στρατό έκανε το «αγροτικό» του για δύο χρόνια (1981-1982) στον Βλοχό Καρδίτσας, όπου συναντήθηκε με το όνειρό του να φροντίζει ως γιατρός πλέον τη ζωή των συνανθρώπων του. Είναι ατελείωτες οι μαρτυρίες των απλών ανθρώπων για το πάθος του Νίκου να βοηθάει τους ανήμπορους και όχι μόνο ως γιατρός, αλλά και ως συνάνθρωπος, προσφέροντας τα πάντα στον διπλανό. Η έννοια του Καλού Σαμαρείτη στην πραγματική της έκφραση.
Ακολούθησαν οι ειδικότητες της Παθολογίας για 2 χρόνια στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Θεσσαλονίκης (1982-1984) και της Αιματολογίας για 4 χρόνια στον Ευαγγελισμό της Αθήνας (1984-1987). Στη συνέχεια μετατέθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου αφιέρωσε την επιστημονική και υπόλοιπη επαγγελματική του δραστηριότητα μέχρι το 2012, όποτε «συνταξιοδοτήθηκε», συνεχίζοντας, όμως, να προσφέρει απολύτως ανιδιοτελώς με το ίδιο πάθος τις ιατρικές του συμβουλές σε όποιον είχε ανάγκη, μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του.
Για όλη αυτήν τη μακρά επιστημονική και επαγγελματική του πορεία είναι καλύτερο να αφήσουμε να μιλήσουν οι άμεσοι συνεργάτες του.
* Ο καθηγητής Ογκολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ακαδημαϊκός Φάνης Οικονομόπουλος, που συνυπηρέτησε με τον Νίκο στον Ευαγγελισμό, μιλάει «για έναν σπάνιο επιστήμονα και άνθρωπο με πάθος για την ιατρική».
* Ο διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής του ΓΝΣΛ και στενός φίλος του Νίκου Κώστας Καρακούσης μιλάει για «έναν από τους λίγους γιατρούς που πέρασαν από το νοσοκομείο, για το οποίο δούλεψε με πάθος με τεράστια συνεισφορά, που φαίνεται από τα κενά που άφησε η απουσία του και που τίμησαν όσο λίγοι τον όρκο του Ιπποκράτη».
* Εκ μέρους του προσωπικού της Αιμοδοσίας του ΓΝΣ Λάρισας ο νοσηλευτής Πέτρος Μυλωνής αναφέρει τα εξής: «Για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε στην Αιμοδοσία και συνεργαστήκαμε μαζί του, η ζωή του, οι επιστημονικές του γνώσεις και ο τρόπος που τις μετέδιδε, ο χαρακτήρας του, το ήθος του και το μεγαλείο της ψυχής του, ήταν μια καθημερινή πηγή έμπνευσης. Κοντά στον άνθρωπο, επιστήμονα, ιατρό, δάσκαλο και φίλο Νίκο Παπαδούλη μάθαινες πώς να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και επιστήμονας στη ζωή σου. Στις φλέβες του κυλούσε αίμα προσφοράς και ανιδιοτέλειας. Ήταν για όλους μας ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπου, που μόνο σεβασμό και θαυμασμό εξέπεμπε με την απλότητα της προσωπικότητάς του και τον πλούτο των γνώσεών του. Οι απόψεις του, οι γνώσεις του, οι συμβουλές του, ο τρόπος ζωής του θα μείνουν χαραγμένες για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας».
Ο Νίκος ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αναμφισβήτητα, με πολλές μοναδικές αρετές. Δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιες. Παρ’ όλα αυτά, αξίζει να σημειωθεί μία από αυτές που τον κατέτασσε σε εκείνους που όντας εξαιρετικοί επιστήμονες υπηρέτησαν την επιστήμη τους με ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ. Δε δέχθηκε ποτέ του οικονομική ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του. Επέλεξε να υπηρετήσει τον άνθρωπο ΜΟΝΟ μέσα από το ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ, αν και είχε πολλές «ευκαιρίες» να προσπορισθεί οικονομικά οφέλη από τη δουλειά του. Αυτό ο κόσμος του το αναγνώρισε με τη μεγάλη αγάπη που τον περιέβαλλε.
Μερικά παραδείγματα: Πολλοί απλοί άνθρωποι για να αποδώσουν τη βαθιά ευγνωμοσύνη τους που τους βοήθησε τον αποκαλούσαν «Άγιο Νίκο», ενώ άλλοι έλεγαν ότι «για να τον δω πρέπει να σηκώσω ψηλά το κεφάλι». Το χωριό του πρόσφερε από τις μεγαλύτερες αγνές αναγνωρίσεις τοποθετώντας τον τιμητικά στη θέση του συμβούλου του Διοικητικού Συμβουλίου της Πινακοθήκης Γόννων, βραβεύοντάς τον ταυτόχρονα ως έναν από τους σημαντικότερους δημότες. Αμέσως μετά την αποδήμησή του, το Τοπικό Συμβούλιο αποφάσισε να προτείνει την ονομασία της πλατείας στη γειτονιά που μεγάλωσε ο Νίκος, κοντά στο πατρικό του σπίτι, ως «Πλατεία Νίκου Παπαδούλη». Ακόμα, σπάνιες αρετές του Νίκου που πρέπει να μνημονευθούν ήταν η ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ και η ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ του. Ενώ είχε ατελείωτες παραινέσεις και προτάσεις να δημοσιοποιεί τα επιτεύγματά του, δε δέχθηκε ποτέ να «αξιοποιήσει» την αναγνώρισή του με κανέναν τρόπο. Ο Νίκος ήταν όντως ένας άνθρωπος που «μόνο για γιατρός έκανε», όπως συνήθιζε να λέει ένας φίλος του.
Η πολύ φτωχή αυτή αναφορά σε σύγκριση με την πλουσιότατη προσφορά του δε θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει την αγάπη του Νίκου στην οικογένειά του. Πενήντα δύο χρόνια μαζί με την αγαπημένη του Καίτη δε χώρισαν κυριολεκτικά ούτε λεπτό. Μαζί ξεκίνησαν το ταξίδι της ζωής τους μέσα από πολλές δυσκολίες που τις ξεπέρασαν όλες μαζί και κατάφεραν από κοινού να κατακτήσει ο Νίκος τη μεγαλύτερη αναγνώριση που θα μπορούσε να κερδίσει ένας άνθρωπος, από όσους τον γνώρισαν και τους έδειξε την αξία της ανθρωπιάς. Καρπός της μεγάλης αυτής αγάπης τα δύο παιδιά τους, ο Θάνος και η Ισιδώρα, που είναι τόσο περήφανα για τον πατέρα τους και συνεχίζουν τη ζωή τους πάνω στις ίδιες αξίες που εκείνος είχε επιλέξει για τη ζωή του.
Όσοι είχαμε την ευλογία να ζήσουμε από κοντά τον Νίκο, η «ευρύτερη οικογένεια», των στενών φίλων του -όπως την αποκαλεί η Ισιδώρα- και των οικογενειών τους, αισθάνονται τόσο τυχεροί που ήταν κοντά του, αλλά και ατελείωτη θλίψη και βαθιά απορία πώς είναι δυνατόν να φεύγουν τόσο γρήγορα από τη ζωή τέτοιοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Νίκο, δεν ξέρουμε αν πραγματικά υπάρχει «Παράδεισος», όπως τον φαντάζεται ο απλός αγαθός χριστιανός, ξέρουμε, όμως, σίγουρα ότι για ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σαν εσένα θα έπρεπε να υπάρχει, για να δικαιώνονται και ανταμείβονται οι αληθινές αξίες της ζωής, στην υποστήριξη της οποίας αφιέρωσες εσύ ολόκληρη τη δική σου ζωή.
Από μέρους όλων όσους βοήθησες, συγκίνησες και ενέπνευσες με το παράδειγμά σου,
Ο φίλος σου που στο κατευόδιό σου δεν μπόρεσε να πει ούτε μια λέξη πνιγμένος στο βάθος της θλίψης που είχε πλημμυρίσει τη γη εκείνη την ημέρα.
Χρίστος Τσαντήλας
