Του Χρήστου Τσαντήλα
ΛΕΝΕ ότι, στα χρόνια τα φοιτητικά, για τους περισσότερους, είναι που «ανοίγει το μυαλό»… Όπως και ότι, σ΄αυτή τη φάση της σπουδαστικής ζωής, γίνονται ορατοί οι ορίζοντες της σταδιοδρομίας. Οι περισσότεροι σπουδάζουν αξιοποιώντας το... άνοιγμα του μυαλού τους, σε λίγα χρόνια εγκαταλείπουν το φοιτητικό «άσυλο» και αντιμετωπίζουν τη ζωή, τις δυσκολίες και τις ανάγκες της, κατάματα… Υπάρχουν όμως και κάποιοι, οι οποίοι για διαφόρους λόγους, χάνουν αυτό το τρένο της ζωής και αποφασίζουν να διάγουν βίο «αιώνιων» φοιτητών!
ΔΙΑΒΑΖΑ λοιπόν τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας ότι οι «αιώνιοι» φοιτητές ανέρχονται κατά προσέγγιση, στους 180.000! Απ’ αυτούς οι 120.000 βρίσκονται στα Πανεπιστήμια της χώρας και οι 60.000 περίπου στα ΤΕΙ. Αριθμός πολύ υψηλός για τις ανάγκες σε χρήμα των πανεπιστημίων, τα οποία έφτασαν στο σημείο σήμερα, λόγω της μη επαρκούς χρηματοδότησης να μην διαθέτουν τα απαραίτητα ούτε καν για την… καθαριότητα!
ΚΑΙ ενώ μελετούσα αυτά τα στοιχεία, με αφορμή την προσπάθεια που κάνει το υπουργείο να δοθεί μια τελευταία ευκαιρία σε όσους απ’ αυτούς τους φοιτητές πρόκειται να διαγραφούν οριστικά από τα μητρώα των σχολών τους, (ήδη πολλοί διαγράφηκαν) μου ήρθε στο μυαλό το ανέκδοτο ενός φίλου με τους δυο τσοπάνηδες που κάθονταν στην άκρη ενός γκρεμού βοσκώντας τα γίδια τους και ρωτούσε ο ένας τον άλλο:
- Όρε Τάσο, τι σπουδάζει το παιδί σου;
- Γιατρός στην Αθήνα. Εσένα, το δικό σου;
- Λύκος! Λύκος σπουδάζει…
- Μα υπάρχει τέτοια σχολή ρε Τάσο;
- Ξέρω και γω… Πρέπει να υπάρχει. Αλλιώς, πώς μου έφαγε ένα κοπάδι μέχρι τώρα ο μπαγάσας!
ΑΛΛΑ τι γίνεται ακριβώς με τους «λιμνάζοντες φοιτητές»; Τους περισσότερους τους «καταβροχθίζουν» τα κόμματα. Από την ημέρα της κανονικής τους εγγραφής, όπου οι προεγγραφές στο προαύλιο, μέχρι την πρώτη συμμετοχή σε οργανωμένη κινητοποίηση και συμπλοκή με τα ΜΑΤ! Αλλά η ιδεολογία είναι ένα πολύ σοβαρό, προσωπικό και σεβαστό πράγμα. Όπως και η απόφαση του καθένα να διαλέξει τον δρόμο της ζωής…
ΤΟ παράλογο είναι όμως, ότι αυτή τη δραστηριότητα των «αιώνιων» φοιτητών την πληρώνουμε όλοι οι φορολογούμενοι από το υστέρημά μας. Πληρώνουμε τους καθηγητές στα άδεια (και στα υπό κατάληψη συνήθως) πανεπιστήμια, πληρώνουμε τη σίτιση στις φοιτητικές λέσχες και τις διευκολύνσεις τους στις μετακινήσεις, πληρώνουμε τις ελλείψεις των βιβλίων και το κυριότερο, πληρώνουμε τις απίστευτες καταστροφές στις αίθουσες και στα κτίρια των Ανώτερων και Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, την καταστροφή των εργαστηρίων και τον εξοπλισμό των πανεπιστημίων. Και δυστυχώς, δεν κάνουμε τίποτε να το σταματήσουμε αυτό...
ΑΝ λοιπόν είναι ακριβή τα στοιχεία, τότε έχουν δίκαιο οι πρυτάνεις που λένε επικαλούμενοι λόγους κοινωνικής ευαισθησίας ότι δεν μπορεί από τη μια πλευρά η πολιτεία να διευρύνει τους δικαιούχους μετεγγραφών λόγω της κρίσης και να μην βοηθά όσους προσπαθούν ξανά να πάρουν το πτυχίο τους επίσης εν μέσω κρίσης. Αυτή άλλωστε ήταν και η τελευταία ευκαιρία για όσους θέλουν να αποφοιτήσουν επιτέλους. Οι άλλοι σπίτια τους…
