Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΜΑΣΤΕ λαός με πολλά …χούγια και προδήλως εκδηλωτικοί. Μας επηρεάζουν γεγονότα της στιγμής και παίρνουμε τις αποφάσεις στο γόνατο! Και βέβαια τίποτα δεν κρύβουμε κάτω από το χαλί. Διαρκώς «κακαρίζουμε» για τα καλά, αλλά και διατυμπανίζουμε τα κακά μας, «τρωγόμαστε» στα τηλεπαράθυρα, κάνουμε δηλαδή με μεγάλη ευκολία το αντίθετο που επιτάσσει η λογική της ρήσης... «τα εν οίκω, μη εν δήμω».
ΑΛΛΑ για ποιον «οίκο» μιλάμε; Πότε ήμασταν σε έναν «οίκο» όλοι οι Έλληνες; Μήπως τα μπερδέψαμε και κάναμε τη χώρα μεταφορικά... «οίκο»; Πόσο μονοιασμένοι είμαστε και πότε συνέβη αυτό από τη Μεταπολίτευση και μετά, απέναντι σε ό,τι απειλούσε την ποιότητα ζωής του κοινωνικού συνόλου, πότε υπήρξε κοινωνική συνοχή στα δύσκολα της κρίσης; Με περισσότερη σοβαρότητα στάθηκαν απέναντι στην οικονομική λαίλαπα οι πολίτες αυτής της χώρας, παρά οι πολιτικοί της. Γιατί να μοιάζει απίθανη μια εθνική συνεννόηση, απέναντι στη γάγγραινα της κρίσης;
Ο ΚΟΣΜΟΣ δυσφορεί με τα πολιτικά παιχνίδια και αγανακτεί με την ανυπαρξία έστω και της παραμικρής προσπάθειας εθνικής συνεννόησης. Τα μεγάλα κόμματα - του παρελθόντος μεγάλα κόμματα - (που σε σχέση μ' αυτό, έχουν σήμερα απολέσει σχεδόν το 50% της δύναμής τους - το ΠΑΣΟΚ μάλιστα ίσως και το 80%!) νοιάζονται μόνο, πώς θα διεκδικήσουν την εξουσία και οι πολιτικοί που (ιδιοτελώς) τα υπηρετούν, πώς θα εξασφαλίσουν μια περίοπτη θέση στην κρατική μηχανή και έναν άνετο και παχυλό μισθό από το Δημόσιο. Δυστυχώς όμως, αν και ο κόσμος «τρελαίνεται» μ' αυτά, και τα εξορκίζει στο τέλος εξακολουθεί να τα ψηφίζει!
ΓΙΑΤΙ, λέω, να μην μπορούσε να γίνει μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης, από όλους εκείνους που οι διαφωνίες τους οι πολιτικές, στο παρελθόν αλλά και στο παρόν, οδήγησαν τη χώρα στα ...τάρταρα; Με ένα επιτελείο πρώην πρωθυπουργών ας πούμε (και ας μην παρεξηγηθούμε, εμείς είμαστε που τους εμπιστευτήκαμε όλους), που θα τεθεί ανάλογα με τις επιρροές τους, τις διεθνείς γνωριμίες και τις ικανότητες, στην κεφαλή των σημαντικών υπουργείων, να αξιοποιήσουν τις γνωριμίες τους στην Ευρώπη και να ξεπλύνουν, με τη συγκεκριμένη προσφορά, τα τραγικά λάθη τους που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού; Γιατί, οι περισσότεροι από δαύτους να μην αποδίδουν στον λαό την αποζημίωση, που, εφ’ όρου ζωής, λαμβάνουν από το υστέρημα των ψηφοφόρων τους; Πόσο αλήθεια θα μετρούσε σε ένα συμβούλιο κορυφής, αν παρουσιάζονταν εκπρόσωποι της Ελλάδας μαζί, Σαμαράς, Καραμανλής, Σημίτης και Παπανδρέου με την αντιπολίτευση να τους κουνά το μαντίλι στο αεροδρόμιο, ή να βρίσκεται κι αυτή μέσα στο αεροπλάνο; «Σιγά» θα πουν οι περισσότεροι, αλλά «γιατί»;…
