Η ιστορία που θα σας διηγηθώ έρχεται από ένα παραλιακό καφέ- ζαχαροπλαστείο ενός οικισμού του ανατολικού Πηλίου. Εκεί βρέθηκα με τη σύζυγό μου και, παρά τον πολύ κόσμο, η κουβέντα μεταξύ των θαμώνων ήταν αρκούντως υποτονική. Οι περισσότεροι απολάμβαναν το ποτό τους προσηλωμένοι στο ποικιλόμορφο διαδικτυακό προϊόν, που τους προσέφερε το σύγχρονο κινητό που κρατούσαν στα χέρια τους.
Όπως και παραπάνω τονίσαμε το χαρακτηριστικό γνώρισμα των πελατών του καταστήματος ήταν η λίγη κουβέντα, που άλλοτε αποτελούσε τη βασική αιτία του θορύβου των κέντρων αυτών. Για παράδειγμα θα σας αναφέρω το αμίλητο της παρέας αποτελούμενης εκ τεσσάρων μεσήλικων γυναικών, οι οποίες κάθισαν δίπλα μας. Έβγαλαν απ’ τις τσάντες τους τα σύγχρονα κινητά τους και παραδόθηκαν στη θέα του προϊόντος, που τους παρείχε η διαδικτυακή πλοήγηση... Χαμένες στον ψεύτικο κόσμο της σύγχρονης τεχνολογίας δεν άνοιξαν το στόμα τους να πουν κουβέντα μεταξύ τους. Με τη συμπεριφορά τους αυτή κατέστησαν συντελεστές της απόλυτης αφωνίας!…
Κουβέντα, λοιπόν, ανύπαρκτη και υποτιμημένη μπροστά στο υπερθέαμα της οθόνης του κινητού. Ακόμα και το σήκωμα της κεφαλής για την απόλαυση του γαλήνιου φυσικού περιβάλλοντος είχε νικηθεί απ’ τη δύναμη της σύγχρονης τεχνολογίας. Τη φραγή που επέβαλε η ηλεκτρονική υπερδύναμη.
Και ο καθημερινός λόγος, ο πλούτος των λέξεων και η έκφραση ιδεών τι θ’ απογίνει; Το βέβαιο είναι ότι καθημερινά αποδυναμώνεται και οδηγείται στη μείωση των χρησιμοποιούμενων λέξεων. Μα θα μου πει κάποιος, το ίδιο γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο; Και αν υποθέσουμε ότι τα πράγματα είναι διεθνώς έτσι, εμείς έχουμε την πολυτέλεια να παραδοθούμε στη φθορά, στη λησμονιά, στην αποδόμηση, στην υποτίμηση, στην αδιαφορία, που προκαλεί η ύπνωση της τεχνολογικής εξέλιξης; Δεν είμαστε κατά της προόδου, γιατί όπως λέει και ο λαός μας το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Σαφώς δεν γυρίζει, αλλά όχι όμως να μας τα πάρει όλα με την ορμητικότητά του. Να παρασύρει με την αδιαφορία μας και τα στοιχεία εκείνα που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα.
Επομένως, η ηλεκτρονική πρόοδος είναι χρήσιμη όταν εξυπηρετεί γρηγορότερα και καλύτερα τις ανάγκες μας και όχι να γίνεται αιτία αποδυνάμωσης και καταστροφής της εθνικής μας φυσιογνωμίας. Και ένας λόγος παραπάνω, γιατί είμαστε μικρό έθνος με τον μεγαλύτερο πολιτισμό στον κόσμο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι εδώ άνθησαν: οι επιστήμες, οι τέχνες, τα γράμματα και το υψηλότερο όλων η δημοκρατία, την οποία διδάξαμε στην ανθρωπότητα.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς ότι είμαστε ένας μικρός λαός με μεγάλο πολιτισμικό βάρος. Για να το κρατήσουμε αναλλοίωτο χρειάζεται διαρκής αγώνας σ’ όλο το εύρος των προγονικών μας αξιών. Κυρίως δε των γραμμάτων και της γλώσσας που διατήρησαν και συντήρησαν την πολιτισμική μας ακεραιότητα. Κι όταν λέμε γλώσσα εννοούμε το ζωντάνεμα του ελληνικού λεξιλογίου σ’ όλο το πλήθος των λέξεων. Κι αυτό θα το πετύχουμε όταν μιλάμε. Αποφεύγοντας, κατ’ αυτό τον τρόπο, την αποχαύνωση που προκαλεί η παρακολούθηση, σκούπα, των πάσης φύσεως προγραμμάτων.
Γι αυτό, λοιπόν, κύριοι της ευθύνης, η νάρκη αυτή που τείνει να επιβληθεί στη γλώσσα μας από τη σύγχρονη τεχνολογία πρέπει να αντιμετωπισθεί με έναν και μόνο τρόπο. Με περισσότερη κουβέντα στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία κατά τρόπο εποικοδομητικό, ποιοτικό…
Και κάτι άλλο σημαντικότερο. Η μη χρήση όλων των λέξεων ή τουλάχιστον των περισσοτέρων εξ’ αυτών στην καθημερινή μας ζωή θα οδηγήσει στη φτωχοποίηση της γλώσσας μας. Στην κουβέντα με όλο και λιγότερες λέξεις, που θα δημιουργήσουν προβλήματα στις επικοινωνίες μας με τον κίνδυνο να αντιμετωπίζονται με ξένες γλώσσες λεξιλογικά φτωχότερες από τον πλούτο και την ιστορία της μητρικής μας γλώσσας.
Ας γυμνάσουμε και ας πλουτίσουμε με τον καθημερινό μας λόγο τη γλώσσα μας, για να την κρατήσουμε ζωντανή και κραταιά σε κάθε προσπάθεια αφελληνισμού του λαού μας, από τις όλο και περισσότερες ξενικής προελεύσεως χρησιμοποιούμενες λέξεις.
Κουβέντα λοιπόν και όχι αιχμαλωσία από τη σύγχρονη τεχνολογία, την οποία πρέπει να χρησιμοποιούμε μόνο για τις ανάγκες και την καλυτέρευση της ζωής μας.