ώρα μηδέν με τρώει η αγωνία σε βλέπω
στις δαντελένιες ακρογιαλιές αυτός ο όρκος
που έδωσες μιλά στην ψυχή μου, στ’ άστρα
στο φεγγάρι και σ’ αυτή τη θάλασσα
τώρα τραγουδούν οι γλάροι
είμαι μόνη μ’ ένα στυλό στο χέρι και
δύο κοχύλια, ζωγράφισα την αγάπη μας!
εδώ στο λιμανάκι σε περιμένω καρδιά μου
η αγάπη σήμερα είναι εδώ ομορφαίνει
τη ζωή αυτή που έχασα
Η αλμύρα βρέχει το διψασμένο μου
κορμί, απλώνω τα χέρια μου να
σ’ αγκαλιάσω, τα κύματα με χτυπούν
με βγάζουν στην αμμουδιά και η ανάσα μου
βαριά σαν τα βράχια.
με προκαλούν φόβο, το χαμόγελο έσβησε
για πάντα, τώρα υπάρχω σαν μια
σταγόνα στον ωκεανό
Αναπολώ τι αξέχαστες μέρες στο
όμορφο λιμανάκι στην Αφυσσο
με τους φίλους μας, τα δροσερά βράδια
που ανεβαίναμε στο αμαξάκι με δύο
όμορφα άλογα μες στο φεγγαρόφωτο στο
δρομάκι της παραλίας
τραγουδώντας ζούσαμε την ευτυχία μας
τη χαρά μας, αξέχαστα χρόνια νοσταλγικά
το ηλιοβασίλεμα λυπημένο κι αυτό χάνεται
και το ήρεμο λιμανάκι στην Αφυσσο
τώρα γίνεται φουρτούνα
τα δάκρυά μου γίνονται ένα με τη θάλασσα
το λιμανάκι μάς περιμένει που είσαι
καρδιά μου; μ’ ακούς;
και αυτό το καλοκαίρι
μόνη.
ΝΙΚΗ ΚΕΦΑΛΕΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ
