Η οικογένεια ως παράγοντας για την καλή πορεία της χώρας

Από τον Κώστα Γιαννούλα

Δεν είναι λίγοι αυτοί, που υποστηρίζουν, ότι το πολιτικό μας σύστημα και η πορεία της χώρας εξαρτάται, αποκλειστικά και μόνο, απ’ τις πρωτοβουλίες και τη συμπεριφορά των πολιτικών μας ταγών.

Γι’ αυτό και φορτώνουν σ’ αυτούς όλες τις αδυναμίες της. Εν τούτοις η πορεία αυτή επηρεάζεται, ποικιλότροπα, και από εμάς τους ίδιους και, κυρίως, απ’ τον τρόπο λειτουργίας του θεσμού της οικογένειας και σ’ αυτόν θα σταθώ, παρακάτω.
Η οικογένεια, κατ’ αρχάς, αποτελεί το μικρότερο κύτταρο της κοινωνίας μας και, λίγο ως πολύ, θυμίζει, σε μικρογραφία έστω, τον τρόπο λειτουργίας της χώρας, αφού κάθε μία οικογένεια διαθέτει μέλη και, κατά περίπτωση, μονοπρόσωπη ή συλλογική ηγεσία, απ’ τις αποφάσεις της οποίας και τη συμπεριφορά των μελών της εξαρτάται η επιτυχημένη ή μη πορεία της. Αν, μάλιστα, λειτουργεί κάθε μία, ξεχωριστά, με αγάπη, σύμπνοια, κατανόηση, αμοιβαίο σεβασμό, κατανομή ρόλων και συνεργασία των μελών μεταξύ τους, τότε, ως κυψέλη μελισσών, ειδικά όταν πρόκειται για πολύτεκνη οικογένεια, είναι σε θέση να κάνει θαύματα και όλες μαζί να συμβάλουν στην καλή πορεία της χώρας. Αντίθετα, όταν λειτουργούν χωρίς αρχές και κανόνες, τότε, και αυτές παρακμάζουν και διαλύονται, αλλά και επηρεάζουν, αρνητικά, το κοινωνικό σύνολο.
Έχουμε αναρωτηθεί, τάχα, ποιος έχει την ευθύνη και πόση ζημιά κάνουν στην εθνική οικονομία τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τα οποία, συνήθως, προκύπτουν απ’ τη μανία της υπερκατανάλωσης και απ’ την αδυναμία προγραμματισμού και κατάρτισης οικογενειακού προϋπολογισμού στηριγμένου σε πραγματικά έσοδα; Έχουμε αναρωτηθεί, επίσης, πόσο πιο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν όλες οι οικογένειες περιόριζαν τις δαπάνες με επιλογή τους και όχι από εξαναγκασμό ξοδεύοντας λιγότερα, από όσα παράγουν, εφόσον το μπορούν; Τα νοικοκυριά, λοιπόν, και οι επικεφαλής τους έχουν σημαντική ευθύνη για την πορεία τη δική τους, αλλά και του τόπου.
Πέραν τούτων η οικογένεια λειτουργεί και σαν σχολείο, στο οποίο οι μαθητές του, τα μωρά και μικρά παιδιά, αποκτούν τις πρώτες γνώσεις και διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους με επίκτητα χαρακτηριστικά, που τα συνοδεύουν για όλη τους τη ζωή, μια που σ’ αυτήν την ηλικία γράφονται στο υποσυνείδητό τους, τα όσα βιώνουν, με σινική μελάνι και δεν σβήνονται ποτέ, οπότε ο ρόλος της είναι πολλαπλός και χρήσιμος. Επιπλέον, πάντα και πολύ περισσότερο, όταν λειτουργεί σωστά, η οικογένεια αποτελεί βασικό σημείο αναφοράς και επηρεάζει, ποικιλότροπα, τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις παιδιών και εφήβων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, λειτουργεί, συνεκτικά, και προετοιμάζει τους αυριανούς υπεύθυνους ή μη πολίτες, οπότε η προσφορά της στην κοινωνία είναι πολύ σημαντική.
Δυστυχώς, όμως, στις μέρες μας έχουν έρθει, έτσι, τα πράγματα, ώστε o θεσμός της οικογένειας να περνά μια πολύπλευρη κρίση. Και αυτό, γιατί άλλαξαν τα κοινωνικά δεδομένα και η νέα γενιά χάριν των σπουδών, κυρίως, και εξεύρεσης εργασίας και, επιπλέον, αφού βρίσκει άλλους τρόπους, για να ικανοποιεί τις όποιες επιθυμίες, αν δεν αποφεύγει τη δημιουργία οικογένειας, καθυστερεί, πάντως, και την αναβάλλει, συνεχώς, με αποτέλεσμα να υποχωρεί το συναίσθημα και να κυριαρχεί η λογική και ο φόβος για ανάληψη ευθυνών. Πέραν τούτου, πολλές οικογένειες διαλύονται με περισσή ευκολία όχι μόνο, γιατί υποτιμάται ο θρησκευτικός χαρακτήρας του γάμου, αλλά και γιατί πολλοί Έλληνες έρχονται σε γάμου κοινωνία απροετοίμαστοι, για να αναλάβουν ευθύνες. Αυτό έχει ως συνέπεια την υπογεννητικότητα, την έλλειψη εργατικών χεριών και την εγκατάλειψη παιδιών στο έλεος του Κυρίου, με αποτέλεσμα αρκετά απ’ αυτά να στρέφονται στην κλεψιά, στη βία και στην εγκληματικότητα.
Γι’ αυτό, καλά θα κάνουν οι πολιτικοί μας ταγοί να επιτείνουν την προσπάθεια στήριξης του θεσμού της οικογένειας, αλλά και να προετοιμάσουν τους σημερινούς Έλληνες να δουν και να προσεγγίσουν τον γάμο και την οικογένεια με διαφορετική ματιά. Αν, μάλιστα, καταφέρουν, κάποια στιγμή, να τιθασεύσουν και, πολύ περισσότερο, να εξουδετερώσουν τη μάστιγα της ανεργίας των νέων και να δώσουν πραγματικές αυξήσεις στους εργαζόμενους, ίσως, αλλάξει, τότε, και η στάση αυτών, που αποφεύγουν ή καθυστερούν τη δημιουργία οικογένειας. Σίγουρα, όμως, δεν κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση σκέψεις και προτάσεις ορισμένων, που έχουν να κάνουν με μόνιμη αξιοποίηση αλλοδαπών, προκειμένου να αντιμετωπισθεί η υπογεννητικότητα και η εξεύρεση φθηνών εργατικών χεριών.
Η δημιουργία, ωστόσο, Υπουργείου Οικογένειας απ’ τη νέα Κυβέρνηση δείχνει τις προθέσεις της και είναι ελπιδοφόρα, μακάρι δε, να πετύχει η αποστολή του, μήπως και δούμε τον θεσμό της οικογένειας να ανακάμπτει και να συμβάλει, πραγματικά, στην ανάπτυξη και την ευημερία της πατρίδας μας.