Από τον Κ. Χατζή
Βαρέθηκε φαίνεται τα τηλεοπτικά στούντιο... Ίσως και τα γυμναστήρια… Για τον κ. Λοβέρδο μιλώ, τον υπουργό που διαφεντεύει την Παιδεία, τη Θρησκεία, τη Διά Βίου Μάθηση, αλλά και - άμα λάχει - και παν άλλο επιστητό (Σύνταγμα, Οικονομία, Ασφαλιστικά, Εξωτερικά, Οικονομία κ.λπ.). Έναν από τους πολυπράγμονες και πολύπλαγκτους της συντεχνίας των πολιτικών που συντηρούμε. Και πήρε τας οδούς και τας ρύμας της επαρχίας. Αποφεύγοντας τις οχληρές επαφές με εξοργισμένους και αναζητώντας μια κάθαρση στην εξαγνιστική ατμόσφαιρα των νηπιαγωγείων.
Δικαιοσύνη: προηγουμένως μερίμνησε για τις μετεγγραφές των πρωτοετών της Τριτοβάθμιας. Για τα πρωτάκια, ακριβέστερα, τους άπειρους πρωτάρηδες και τις ομόλογες πρωτάρες που φιλοδοξούν να αποκτήσουν την εμπειρία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Και μας άφησε με την (μάταιη) έγνοια να αναζητήσουμε μια…ευλογημένη κυρία, αν υπάρχει. Για τους πρωτάρηδες, εννοείται…
Θα βρεθεί η κυρία Robinson, η ευλογημένη; Θυμίζω λίγα από την ιστορία της κι εσείς, αν θέλετε, σιγοσφυρίζετε το κεφάτο τραγουδάκι της ταινίας «Ο Πρωτάρης». Ιδιαίτερα τον στίχο του: God bless you Mrs. Robinson. «Ο Θεός ας σε ευλογεί κυρία Ρόμπινσον»(*). Η ταινία θεωρήθηκε ως το εύθυμο πρόπλασμα των νεανικών κινημάτων που ακολούθησαν τη δεκαετία του ’60.
Ο «Πρωτάρης» Μπέντζαμιν αναγγέλλει στους γονείς του το τέλος των σπουδών του: «Εικοσιένα ολόκληρα χρόνια πηγαινοερχόμουνα σε σχολεία και βιβλιοθήκες. Τώρα πείτε μου τι στο διάολο κέρδισα;»(**) Μ’ αυτά τα λόγια ο αριστούχος απόφοιτος κολεγίου, με πρωτιές και διακρίσεις, γόνος μέσης αστικής οικογένειας, εκμηδένιζε τη συνολική προσπάθειά του. Για καλή του τύχη συναντά την έμπειρη κ. Ρόμπινσον που τον ανακουφίζει, προσωρινά, από τις ανησυχίες του. Ισορροπεί τη libido του, "μεταρρυθμίζοντας" τις ανησυχίες του. Μέχρι να της χαρίσει μια μεγαλοπρεπή…χυλόπιτα, αρπάζοντας την κόρη της.
Ας είναι καλά, λοιπόν, ο κ. Λοβέρδος που μερίμνησε για τις μετεγγραφές χιλιάδων «πρωτάρηδων» και ερέθισε τους παραλληλισμούς. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από νέους ανθρώπους που με υπερπροσπάθεια, με άφθονη ιδιωτική χρηματοδότηση, πέρα από τη δημόσια, και με πολλή αγωνία κατέκτησαν την πολυπόθητη θέση του «Πρωτάρη» σε τριτοβάθμιο ίδρυμα; Και τι από δυσπραγούντες και αμήχανους γονείς; Τι τους περιμένει μετά από μια 18χρονη συνεχή εκπαιδευτική περιπέτεια, με αβέβαιους και μεταβαλλόμενους κανόνες του παιχνιδιού; Ποια θα είναι η εμπειρία από την πρώτη ματιά, την πρώτη επαφή του πρωτάρη με έναν άλλο κόσμο, κυριολεκτικά;
Μια σύντομη, κατ’ ανάγκη, αναδρομή ίσως βοηθήσει στην προσέγγιση του προβληματισμού, προσφέροντας χώρους σύγκρισης, από μια εξέλιξη. Αυτοί, λοιπόν, που γεννήθηκαν μετά το ’50, οι ντόπιοι baby boomers, τα παιδιά της μεταπολεμικής "έκρηξης των γεννήσεων" βρήκαν ανοιχτές τις πόρτες των δημόσιων σχολείων και των δημόσιων πανεπιστημίων. Τις πέρασαν μαζικά και δημοκρατικά, με όλες τις δυσκολίες της εποχής τους. Και ήταν αυτές πολλές! Για σχεδόν δυο γενιές η πανεπιστημιακή μόρφωση ήταν τυπικό και ουσιαστικό προσόν και διαβατήριο και για κοινωνική άνοδο, αλλά και ως ηθική καταξίωση.
Στις δεκαετίες του ’60, του ’70, αλλά και του ’80, στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έγινε μια μόχλευση που ανέδειξε μια νέα τάξη μορφωμένων μεσοαστών. Κατέθεσαν έναν πακτωλό ανεκτίμητο ιδεών, δεξιοτήτων, ταλέντων και δημιουργικότητας και στον δημόσιο, αλλά κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Δημιουργήθηκε και μια νέα αξιακή κλίμακα που συντήρησε και ενίσχυσε την αγάπη για τη μόρφωση. Οι γόνοι τους είναι οι ικανοί και ταλαντούχοι πολυπτυχιούχοι που οδηγήθηκαν στην υπερωρία, στο σαρωτικό brain drain, ή στην εξουθενωτική ανεργία. Δεν είχαν την "τύχη" να γνωρίσουν μια ευλογημένη κυρία…
Σήμερα, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει, εθελοτυφλώντας, να στρέφει τους νέους σε επαγγέλματα κορεσμένα. Με το εκπαιδευτικό σύστημα να παράγει σωρηδόν διπλωματούχους και πτυχιούχους τους οποίους δεν μπορεί να απορροφήσει η στάσιμη ελληνική οικονομία. Μπορεί να έγινε πάνδημο το προνόμιο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι όμως φαλκιδευμένο, για τη συντριπτική πλειοψηφία όσων το χρησιμοποιήσουν. Με τι κουράγιο να πεις στον "Πρωτάρη", ειδικά ύστερα από μετεγγραφή, ότι θα δοκιμαστεί στην τελευταία φάση μιας μακρόχρονης φενάκης, για την οποία δεν έχει ευθύνη; Ευθύνη που θα επιμεριστεί όμως και σ’ αυτόν, από την πρώτη μέρα της μετεγγραφής του. Για το αν θα αξιοποιήσει τη συνεργασία του με εμπνευσμένους ικανότατους εκπαιδευτικούς που… αντέχουν και αν θα εμπνευσθεί από θύλακες αριστείας που αναμφισβήτητα επιβιώνουν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Ή, αν θα δολωθεί από χαραμοφάηδες μπαχαλάκηδες που διεκδικούν τον ρόλο της… κυρίας Ρόμπινσον. Αν του τα πεις δεν θα είναι εύκολο, ούτε ευχάριστο, αλλά και αν του το κρύψεις δεν θα είναι έντιμο…
Μπορεί ο κ. Λοβέρδος να φιλοδοξεί να καταχωριθεί στη μακρά λίστα των «μεταρρυθμιστών» της Παιδείας. Τη χάρη της «μεταρρυθμίστριας» όμως θα τη διατηρήσει η κ. Ρόμπινσον. Ας την ευλογεί ο Θεός…
(*)-Simon and Garfunkel- Συναυλία στη Ν. Υόρκη
(**)-Αυτό κάτι μας θυμίζει, συχνά ακούγεται…
xatzis@hotmail.com
