Το Σαββατοκύριακο κύλησε κι αυτό συννεφιασμένο, ζεστό, υγρό με έντονες μπόρες που, έτσι και πάρεις σοβαρά όσα λέγονται και όσα γράφονται για την κλιματική αλλαγή, αρχίζεις και υποψιάζεσαι πως το κλίμα το πάει για ...τροπικό. Αναπόφευκτα, ο κόσμος παραμένει μαζεμένος κι ας μέσιασε ο Ιούνης. Δεν υπάρχει κλίμα παραλίας, κλίμα διακοπών, στην καλύτερη υπάρχει μόνο ένα κλίμα αβέβαιης προσμονής. Ακόμη και η προεκλογική περίοδος, μουντή κι αυτή, γκρίζα, αδιάφορη, δίχως νοστιμιά, λόγω προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος. Πάλι καλά που ο Πέπε, αυτός ο αρχιγκαντέμαρος των τελικών είχε την τύχη και τον ...Λουκάκου με το μέρος του κι έτσι εμείς, οι οπαδοί του κυριλέ Μάντσεστερ, δεν γίναμε περίγελος των μακαρονάδων του Μιλάνου και να πέσουμε στην κατάθλιψη. Αυτός που είναι αξιοθαύμαστος πάντως είναι ο Τσίπρας που αυτό το διάστημα εκφράζεται μόνο από το γνωστό παλιό τραγουδάκι του Πλούταρχου «τι σταυρό κουβαλάω με ρωτάνε οι φίλοι». Τον ...σταυρό αυτό, τον είδα να τον περιφέρει και στους δρόμους της Λάρισας, όπου ήλθε να περιοδεύσει για δεύτερη φορά και να κάνει «επανατοποθέτηση προϊόντος» στα ράφια της περιοχής μας. Μου φάνηκε αξιοπρεπέστατος. Να ξέρεις ότι όλοι δίπλα σου σε βλέπουν με ...λύπηση, ως «καμένο χαρτί» κι εσύ να προχωράς όρθιος προς τον τόπο του μαρτυρίου σου! Αν μη τι άλλο, έχει χαρακτηριστικά ρομαντικού ήρωα του 19ου αιώνα και γι’ αυτό «ρεσπέκτ».
Κατά τα λοιπά ο δημόσιος διάλογος αναπαράγει τα εθνικά μας ...στερεότυπα. Οι ίδιες ανόητες κουβέντες για φόρους που πρέπει να πληρώσουν οι «μεγάλοι» με τα «υπερκέρδη», οι ίδιες υποσχέσεις για «μαζικές προσλήψεις», οι ίδιες διαπιστώσεις για τις αδυναμίες του ΕΣΥ και των Νοσοκομείων. Στο καπάκι, βγήκε και ο συνήθης «χρήσιμος ηλίθιος» που τον Μάη λεγόταν Κατρούγκαλος και τον Ιούνη Πνευματικός, είπε την ...ανατριχιαστική βλακεία του για τη νοσηλεία των καρκινοπαθών, το αρπάξανε οι άλλοι στον αέρα κι αρχίσανε όλοι μαζί οι μεν την πρόγκα οι δε διαγραφές. Σαν μαθητούδια που παίζουν σκάκι και τους «έφαγαν» τον Πύργο ή τον «Τρελό».
Πάλι καλά που άρχισαν τις χαριτωμενιές οι μικροί. Η Ζωή που διορίζει τον σύντροφό της βουλευτή, οι «χριστιανοί» που άρχισαν τους ...διωγμούς στη Λάρισα και ο Βελόπουλος που ακόμη απολογείται για τις ...άγιες επιστολές.
Στις 26 Ιουνίου όμως θα έχουμε τελειώσει με όλα αυτά που τα λες και γραφικά. Και το μόνο που θα έχει σημασία για τις ζωές μας, είναι τι πραγματικά θα κάνει και πώς θα πορευτεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αυτοδύναμος πρωθυπουργός κατά τη δεύτερη τετραετία. Δίνω μεγάλο βάρος στον Μητσοτάκη διότι σε χώρες τύπου Ελλάδας το πρόσωπο του ηγέτη είναι αυτό που επηρεάζει κυρίως την πορεία του τόπου. Δεν είναι η Ελλάδα κανονική δυτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, παρά μονάχα στα χαρτιά. Εδώ ο Πρόεδρος του κόμματος είναι τα πάντα. Όποιον θέλει προωθεί, όποιον θέλει αφήνει πίσω του και οι αποφάσεις του δεν αμφισβητούνται. Ίσως καλύτερα. Δεν είμαστε εμείς της συνεννόησης.
Ο Μητσοτάκης τα πήγε καλά στην πρώτη τετραετία- απεδείχθη εξάλλου και στις πρώτες κάλπες. Αλλά κατά τη γνώμη μου, το υψηλότατο ποσοστό του πρώτου γύρου δεν ήταν απλώς επιβράβευση. Ο ψηφοφόρος, λένε, σπάνια επιβραβεύει. Συνήθως ψηφίζει με βάση τις ...προσδοκίες του. Σήμερα, έχοντας ζήσει πάρα πολλές εκλογές, έχω την αίσθηση πως οι συνθήκες θυμίζουν 1981. Εκείνη τη χρονιά- ορόσημο, ο λαός κατέστησε τον Ανδρέα Παπανδρέου πανίσχυρο με αίτημα τη μεγάλη «αλλαγή». Και άλλαξε πολλά είν’ αλήθεια ο Αντρέας, άλλα μεν προς θετική, άλλα όμως προς αρνητική κατεύθυνση, αλλά στη σούμα δεν βγήκε θετικός. Γιατί απλούστατα του δώσανε τα ...κλειδιά να κάνει το «μαγαζί» όπως ήθελε, κι εκείνος προτίμησε τις εφήμερες παροχές με δανεικά που θεμελίωσαν έκτοτε μια πολύ κακή νοοτροπία, από το να στήσει σύγχρονο δυτικό κράτος με δομές και θεμέλια γερά. Αλλά αυτό κρίθηκε πια.
Σήμερα ο ίδιος λαός, ξαναδίνει τα κλειδιά στον Μητσοτάκη σχεδόν ...εν λευκώ. Τον επιβράβευσε ως καλό διαχειριστή κρίσεων, τώρα όμως θέλει να τον δει και ως έναν καλό παραγωγό πολιτικών. Δεν ψάχνει τη χαρισματικότητα του Αντρέα, ούτε τη γοητεία του. Έναν απλό, έντιμο, διορατικό και δραστήριο πρωθυπουργό ψάχνουμε που θα αλλάξει τη χώρα χωρίς πολλά – πολλά λόγια και φανφάρες. Έναν πρακτικό άνθρωπο. Που θα πει πολύ απλά: «Για να δούμε βρε παιδιά τι φταίει με το ρημάδι το ΕΚΑΒ, και πώς θα το φτιάξουμε;» και δεν θα «θεραπεύει» τα πάντα με ...σωρηδόν προσλήψεις, έτσι, χωρίς στόχο και πρόγραμμα για να λέει ότι κάτι έκανε.
Ο Μητστοτάκης της δεύτερης φοράς πρέπει να σκεφτεί στρατηγικά και να προσπαθήσει να αλλάξει τις δομές της χώρας. Να δει πού πηγαίνει σήμερα η Ελλάδα και να το πάρει αλλιώς. Γιατί γέμισε και γεμίζει η Αθήνα από παιδιά που εγκαταλείπουν την περιφέρεια; Πώς αλλάζει αυτό; Γιατί τα ενοίκια είναι στον Θεό και την ίδια ώρα χιλιάδες σπίτια κλειστά; Γιατί δεν έχουν γιατρούς τα νησιά; Αν εκεί τους έδινα διπλάσιο μισθό και σπίτι θα πήγαιναν ή όχι; Πώς θα γεννήσουμε περισσότερα παιδιά; Πόσους μετανάστες χρειάζεται να εισάγω σαν εργατικά χέρια και από ποιες χώρες, ώστε να μην καταρρεύσει παταγωδώς η οικονομία μου, αλλά και να μην έχω θρησκευτικά προβλήματα τύπου Ισλάμ; Πώς μπορώ να βγάζω αμέσως δικαστικές αποφάσεις και να μην σέρνεται μια χώρα για χρόνια στα δικαστήρια; Πώς να εκσυγχρονίσω απλά και αθόρυβα την κρατική μηχανή; Πώς μπορώ να τιθασεύσω πραγματικά την ακρίβεια και να βοηθήσω τον κόσμο;
Μερικά μόνο ερωτήματα, απλά, καθημερινά τα οποία υποθέτω έχει διαρκώς κι ο ίδιος στη σκέψη του. Οπότε, πλέον το θέμα περνάει στο στάδιο της απόφασης. Της πολιτικής βούλησης να πάμε παρακάτω. Διότι όπως συμβαίνει σε κάθε «Οδύσσεια»- και τον Μητσοτάκη μια Οδύσσεια τον περιμένει- θα του την έχουν στημένη όλοι στη γωνία. Και κομματικοί Κύκλωπες, και Λαιστρυγόνες και Σκύλες και Χάρυβδες.
Καμιά φορά οι μύθοι, κάτι έχουν να μας πουν βέβαια. Στην περίπτωση του Οδυσσέα νομίζω τα κατάφερε γιατί πάνω απ’ όλα δεν έβγαλε ποτέ απ’ το μυαλό του πως στόχος και τελικός προορισμός ήταν η Ιθάκη. Κι έκλεισε μια για πάντα τα αυτιά του στις σειρήνες.
ΑΛΕΞΗ ΚΑΛΕΣΗΣ alexiskalessis@yahoo.gr
